Het plan was om deze ochtend weer redelijk op tijd te vertrekken bij het hotel. We zitten immers een kleine 100 kilometer verder naar het zuiden van South Carolina dan dat we oorspronkelijk hebben bedacht. Helaas voor ons vond de Indiaan met een punt die het hotel runt zijn bed deze ochtend wel heel lekker liggen en werd het ontbijt een brunch. We rijden rond half acht aan richting het eerste doel van vandaag. Een geocache die is verstopt in december 2000. Iedereen die ons een klein beetje kent, weet dat we graag op zoek gaan naar oude geocaches. We rijden helemaal binnendoor richting de parkeerplaats. Hoe verder we naar het westen rijden des te meer omgevallen bomen zien we langs de kant van de weg. Bomen op stroomleidingen is meer regel dan uitzondering. We begrijpen nu heel goed dat mensen in deze regio al bijna een week zonder stroom zitten. Overal zie je mensen die aan het opruimen zijn. Heel bijzonder. Naarmate we dichter bij ons doel komen, krijgen we minder vertrouwen erin dat dit vandaag succesvol gaat zijn.
Als we de parkeerplaats op willen rijden, zien we dat deze helemaal is verspert door omgewaaide bomen. We doen of we gek zijn, en parkeren de auto in de berm. We klauteren over de boomstammen heen en als we bij het informatiebord van de trail staan, zie we dat er een kleine 100 meter verderop een andere toegang tot de parkeerplaats is, die helemaal vrij is. Ik ga de auto halen. Uiteraard ben ik zo verstandig om een klein stukje om te lopen in plaats van opnieuw over de boomstammen heen te klauteren.
Als de auto is geparkeerd, kijken we eens goed om ons heen. Waar we ook kijken, zien we omgewaaide bomen. Maar een begin van een pad? Helaas, we zien het gewoon niet. We hopen dat als we een beetje dieper in het bos zijn, dat er minder bomen omgewaaid zijn, en beginnen met klimmen en klauteren over de boomstammen heen, om vervolgens door de boomkruinen heen te zig-zaggen. Ondertussen is het natuurlijk wel uitkijken voor allerlei ongedierte zoals slangen en spinnen. Langzaam dalen we af, en op de GPSr houden we in de gaten waar het pad moet zijn. We vinden een brug. Wat opvalt is dat deze helemaal onder de modder zit. Dat betekent dus, dat deze brug vorige week helemaal onder het water heeft gestaan. Overal waar je kijkt, zie je dat alles onder een laag modder zit. We zig-zaggen, klauteren en ploeteren door. Na bij een uur zijn we 200 meter bij de auto vandaag, en zien dat het er niet beter op wordt. We besluiten verstandig te doen, en weer om te draaien. We volgen dezelfde weg terug en zijn behoorlijk moe als we weer bij de auto zijn. We komen even tot rust en rijden dan verder richting Georgia. We zijn niet heel ver meer van de grens van de laatste staat die we deze reis gaan bezoeken verwijderd. De hoeveelheid bomen die omgewaaid zijn, lijkt alleen maar groter te worden. Tikten we een paar dagen geleden dat we nog nooit zoveel omgewaaide bomen hebben gezien, wel, vandaag zijn het er nog meer. Al met al rijden we meer dan een uur over een weg, waar er langs de kant van de weg meer omgewaaide bomen zijn, dan bomen die nog overeind staan. We maken een paar filmpjes om het later nog eens terug te kunnen zien. Dit is haast niet te bevatten.
We rijden langzaam verder naar het westen en langzaamaan wordt de situatie langs de kant van de weg ook iets beter. We naderen de volgende stop van vandaag. Ocmulgee Mounds National Historic Site. Dit park staat op de nominatie om omgedoopt te worden tot National Park. Waarschijnlijk zal dat niet voor niets zijn, dus we zijn benieuwd.
Uiteraard gaan we niet geheel onvoorbereid hierheen. Hetgeen we er op voorhand over gelezen hebben, deed ons achter de oren krabben waarom dit een National Park zou worden. We weten ook dat een deel van het park is afgesloten in verband met overstromingen als gevolg van orkaan Helene. We gaan naar het bezoekerscentrum en bezoeken het museum om zo te leren over de mensen die hier al meer dan 12000 jaar wonen. Na het museumbezoek beginnen we te wandelen naar de mounds. Om heel eerlijk te zijn, valt het ons een beetje tegen. National Historic Site? Zeer zeker! National Monument? Zou heel goed kunnen. National Park? Waarom in hemelsnaam? Maar wie zijn wij om daar over te oordelen?
In het park is ook een virtual verstopt. Uiteraard ligt één van de punten die we dienen te bezoeken precies op de grens die is afgesloten. We besluiten dan ook om gewoon te kijken hoe ver we kunnen komen. Na een tijdje zien we een brug die is afgezet met hekken en linten. We laten deze netjes rechts liggen en wandelen verder rechtdoor. Mede omdat het punt dat we dienen te bezoeken ook rechtdoor ligt. Na een tijdje zien we een bord staan met daarop de tekst ‘Trail closed’. Net zoals we eerder vandaag hebben gezien zit alles onder de modder, wat aangeeft dat het water hier ook heel hoog heeft gestaan. We doen of onze brillen/contactlenzen plotseling zijn aangeslagen en laten het bord achter ons liggen. We komen op het punt waar we een vraag dienen te beantwoorden en wandelen verder. We passeren twee Park Rangers die ons vriendelijk groeten en verder niets zeggen over het feit dat we over een afgesloten pad wandelen. Even later komen we weer bij een bord met de tekst ‘Trail closed’. Ook deze passeren we zodanig alsof onze neus bloedt.
Een paar uur later hebben we nagenoeg ieder pad in het park bewandeld en gaan we richting het hotel. We besluiten naar een Mexicaans restaurant te gaan. Dit is de eerste keer dat we geen van beiden ons bordje netjes leegeten zoals het hoort. Het eten is zo lekker dat we meer dan 15% fooi geven. Nog geen €28,- armer gaan we nog een Spirit of Halloween winkel bezoeken en een Hobby Lobby. Bij Hobby Lobby komen we Enrico plotseling tegen. We geven hem een knuffel, nemen afscheid en gaan weer verder. We twijfelen nog even of we een Bob Ross broodrooster mee zullen nemen als souvenir, maar doen het toch maar niet. Dat zou wel heel erg stout zijn.
