Het plan was om vanmorgen rond de klok van 7 uur weg te rijden bij het hotel. Voor vandaag staan namelijk een heleboel stops op het programma. Maar liefst 13 zogenaamde Covered Bridges willen we gaan bezoeken. En daarnaast willen we ook nog enkele monumenten bezoeken. We lopen echter iets vertraging op in de ochtend en gaan pas iets voor half 8 weg bij het hotel. Ach, het zij zo. Tot op heden houden we toch telkens tijd over om nog iets extra te doen voordat we naar het hotel gaan.
We rijden bijna anderhalf uur binnendoor naar de eerste Covered Bridge. Als we parkeren blijkt hier ook een oorlogsmonument te zijn. Natuurlijk leggen we dat op de gevoelige kaart vast. Nadien maken we nog enkele foto’s van de brug. De volgende stop is een rozentuin. Deze is aangelegd ter nagedachtenis aan de 40 slachtoffers van Flight 93. Slachtoffers, die men hier liever helden noemt, omdat zij gezamenlijk de mensheid nog meer leed hebben bespaard.
Het officiële monument is heel dicht bij deze rozentuin, en dat is dan ook gelijk de volgende stop. Op voorhand hebben we geen idee hoe lang we hier zullen doorbrengen. Een half uur? Een uur? Vier? We weten het niet en laten het gewoon op ons af komen. De tentoonstelling is op zijn zachts gezegd indrukwekkend te noemen. Herinneringen aan 11 september 2001 komen weer naar boven. We worden er weer stil van. Zeker omdat hier ook de beelden worden getoond die nog op iedereen zijn netvlies staat gebrand.
Iedereen zijn netvlies? Nee. Als we naar buiten komen, horen we een stem bulderen over een schoolklas kinderen heen. Ze krijgen geschiedenisles over hetgeen hier in Pennsylvania is gebeurd op 11 september 2001. Nu 23 jaar en 8 dagen geleden. Zij waren toen nog niet geboren. Ze zijn pas een jaar of 11… Misschien 12. Er is maar één ding wat we hieruit kunnen afleiden. We worden oud. Ik denk terug aan de dag dat we bij de overblijfselen van het World Trade Center in New York stonden. En hoeveel indruk dat destijds op ons maakte. Inmiddels is dat ook al weer meer dan 18 jaar geleden.
Was de tentoonstelling binnen al indrukwekkend. Het monument is dat zeker ook. We hebben het al vaker gezegd, maar als er één ding is wat de Amerikanen kunnen dan is het het maken van enorme en indrukwekkende monumenten. Vonden we jaren geleden het Roosevelt Memorial in Washington DC al enorm. Vergeleken met het Flight 93 Memorial was dat ieniemienie. We wandelen het memorial rond. Een wandeling van iets meer dan 5 kilometer. Als we weer terug zijn bij de auto, rijden we naar het volgende gedeelte van dit memorial. De Tower of Voices is ook indrukwekkend. Helaas voor ons zijn de stemmen vandaag niet te horen. Daarvoor waait het niet hard genoeg.
Na ruim twee-en-een-half uur verlaten we het memorial en beginnen we aan het bezoek van de volgende 12 Covered Bridges. Allemaal zijn ze goed te vinden. Bij de tweede brug staat een bankje. Ideaal om even lekker te lunchen. Alles gaat voorspoedig, en ook vandaag hebben we weer tijd genoeg over. We besluiten om in Bedford een kop koffie te gaan drinken en daarna een stadswandeling te doen in dit kleine stadje. Op de telefoon zie ik nog een leuk plekje, hier niet al te ver weg voorbij komen. Dat wordt de laatste stop van vandaag alvorens we boodschappen gaan doen. Als we de winkel binnenwandelen komen we eerst langs de kledingafdeling. De prijzen zijn interessant te noemen. Gevolg? Passen en korte tijd later lopen we met een paar tasjes vol met broeken terug naar de auto. Daarna even een hapje eten en zo is het stiekem toch al weer laat voordat we bij het hotel zijn.
