Graham Nash zong het al: kom naar Chicago. En jaren geleden bracht Chris Zeegers er voor het reisprogramma 3 op Reis al eens een bezoek. Niet lang nadat deze uitzending op TV was, hebben we inderdaad al eens een bezoek aan Chicago gebracht. Chris was enthousiast. Een mooie wandeling langs de rivier, wolkenkrabbers, een leuk uitgaansleven en een bezoek brengen aan een sportwedstrijd. Dit kan allemaal in Chicago. Wij waren ook te spreken over deze stad. Dit jaar moesten we een keuze maken om te acclimatiseren in Atlanta of in Chicago. Had lag er maar net aan wat we als begin- en wat we als eindpunt van deze reis wilden nemen. (En natuurlijk hebben we ook de vluchttijden en de vluchtprijzen naast elkaar gezet). De keuze viel op Chicago. Deze stad was ons meer bevallen dan Atlanta. En bovendien hoeft het ook niet spectaculair te zijn, het is enkel om van onze jetlag af te komen en rustig ergens te lanterfanten.
En lanterfanten wil bij ons natuurlijk niet zeggen, helemaal niets doen. Want aan het einde van de dag hadden we toch een kleine 20 kilometer op de wandelteller staan. Goed voorbereid als we zijn, rijden we iets over 9:00 uur de geboekte parkeergarage in. Prima in het centrum gelegen voor een prima prijs. En belangrijker nog, ze hebben op ons gerekend, dus er is plek. Want normaliter zijn we gewend dat de steden in de USA op zondag uitgestorven zijn. Het heeft er vaak alle schijn van dat zij enkel leven op het kantoorpersoneel dat doordeweeks in de stad is. Maar in Chicago was dit vandaag niet het geval en was het best druk te noemen. Ik had al snel veel shirtjes van de Chicago Bears gespot. Met name dat met rugnummer 54 is populair. Wat opvallend is aan American Footballshirts is dat ze zowel een rugnummer aan de voor- als aan de achterkant hebben. Op de achterkant staat naam en rugnummer, maar voor als je het vergeet staat er aan de voorkant nogmaals het rugnummer. Dat wordt dan denk ik het buiknummer genoemd. Een korte check op Google leert dat het nummer 54 niet meer gebruikt wordt door de Bears. Het behoort nog altijd toe aan de populaire Brian Urlacher die in 2012 gestopt is. Ik zag later op de avond ook dat ze het seizoen goed begonnen zijn met een overwinning op de Tennessee Titans. Kortom het was dus gezellig druk in de stad.
Opvallend was dat er maar weinig zwervers waren. Een fenomeen dat de laatste jaren flink toeneemt in de USA. Maar hier dus niet. Enkel een paar moeders met kinderen aan het einde van de dag, welke claimen alleenstaande moeder te zijn en dus geld van de medemens nodig hebben.
Het weer was prima. Een slordige 23 graden , een zonnetje en de hele dag droog. Heerlijk wandelweer. We starten de dag met een kopje koffie en nemen het schema nog even door. Het merendeel van de dag brengt ons langs verschillende labcaches. Het voordeel hiervan is dat je op leuke plekjes komt en je handen niet vuil hoeft te maken aan vieze cachecontainers. Ook die hebben we wel een paar gedaan en deze lagen allerminst op vieze plekjes. Prima. Eén van de caches bracht ons bij het Cultureel centrum. We herinnerden het ons nog van jaren geleden en wisten dat we hier ook even een sanitaire stop konden maken. Uiteraard hebben we ook even door het millennium park gelopen en een fotostop gemaakt bij de fontein met zijn twee gezichten. Daar werd het al drukker, dat beloofde dus wat voor de hoeveelheid mensen bij de Bean. De Bean zonder andere mensen op de foto zetten, lijkt een onmogelijke opgave. We hebben het idee dat er hier zelfs ’s nachts nog mensen zijn.
We verwonderen ons nogmaals aan het volledige wegennetwerk dat onder de grond ligt. En komen verder tot de conclusie dat de trambaan boven de grond over een rail door de stad wel eens de uitvindingen voor Eindhoven kan zijn. Vermoedelijk goedkoper dan het aanleggen van de metro en het brengt je snel van a naar b in en rond de stad. Het enige nadeel is dat hij wel een klere herrie maakt. Daar gaan vast en zeker heel wat mensen thuis over klagen. Het is misschien toch een minder goed idee dan het leek.
Na langs het beroemde Chicago Theater en langs de Nederlander gelopen te hebben, is het maar weer eens tijd om de inwendige mens met een warm drankje te verblijden. Daarna begint de laatste etappe langs de rivier. Dit is het mooiste stukje van Chicago. Met zijn wolkenkrabbers gelegen aan de rivier waar de boten tussen de hoge gebouwen doorvaren. Het heeft ook een perfecte sfeer met terrasjes en overal dezelfde muziek. Niet te hard, maar wel heel sfeervol. Voldaan lopen we terug naar de auto, want de voeten beginnen we zo onderhand wel te voelen. En dat is ook niet heel gek als we zien dat we bijna 20 kilometer erop hebben zitten. Maar dat is niet erg na de extra lange zit in het vliegtuig van gisteren. Het acclimatiseren zit erop. Chicago was daar prima voor geschikt.
