We staan vandaag niet zo heel vroeg op. Althans, dat was het plan. Ik was ruim een half uur en Marieke een kwartiertje voordat de wekker zou gaan wakker. Iets na de klok van zes uur zitten we dus al aan het ontbijt. Misschien maar goed ook, want vandaag is de dag dat we de op één na grootste afstand naar het volgende hotel dienen te overbruggen. En natuurlijk willen we ook nog wat dingen gaan doen vandaag. Als klap op de vuurpijl doorkruisen we vandaag een tijdzone waardoor er voor ons vandaag maar 23 uur in een dag zitten. Een kort dagje dus, welke we enkel langer kunnen maken door op tijd te vertrekken en laat in het volgende te arriveren.
De eerste stop van vandaag is Gary, Indiana. Bij sommigen zal er al een vonkje verschijnen. Als ik dan zeg dat we naar 2300 Jackson Street gaan, zal er misschien bij een enkeling een lichtje gaan branden. Dit is het adres waar het geboortehuis van Michael Jackson staat. En dat van zijn 8 broers en zussen natuurlijk. Uiteraard is dit geen stop die de moeite waard is, om heel ver voor om te rijden. Of je moet superfan van Michael Jackson zijn. Maar als je, net als wij dat niet zijn, maar wel in een hotel verblijft dat maar een paar kilometer omrijden naar een Nationaal Park is via deze stop. Tja, dan hoort het er natuurlijk wel bij. Zo gezegd, zo gedaan. We arriveren in een donkere een beetje vervallen wijk, zoals men dit vandaag de dag noemt. 15 jaar geleden zouden we gewoon zeggen dat deze wijk gewoon een teringzooi is, waar de armoede vanaf straalt. En dan staan er plotseling 2 huizen die keurig geverfd zijn. Waar het gras gemaaid en groen is. Waar het hek is geschilderd. Eén huis is het huis van de familie Jackson. We maken een paar foto’s en gaan verder.
Omdat het nog vroeg is, besluiten we om eerst boodschappen te gaan doen. Dan hoeven we dat vanavond niet meer te doen. We rijden verder naar Indiana Dunes National Park. Aangezien we gek zijn op Nationale Parken, en we hier nog nooit geweest zijn, is dit eigenlijk een must-see deze reis. Iets na half negen arriveren we bij het bezoekerscentrum en kopen we een Nationale Parkpas. Hiermee kunnen we alle Nationale Parken bezoeken die we deze (en de volgende reis in 2025) gaan bezoeken zonder entree te hoeven betalen. Ter illustratie. Een pas kost $80. De entree voor dit park is $25. Met het bezoeken van enkele parken is het dus al voordeliger om een pas te kopen.
De verwachtingen voor dit park zijn laag gespannen. Heel veel goeds hebben we er eerlijk gezegd niet over gelezen. Als we er dan bij vertellen dat we niet verzot zijn op duinen en water, is het logisch dat we hier maar een uurtje of zes hebben ingepland. We beginnen met een wandeling van ruim 7 kilometer. De eerste drie kilometer leidt ons door een bos. Op de achtergrond klinkt gemoedelijk het geluid van een snelweg, regelmatig overstemd door de claxon van een trein. Bovendien krijgen we zo nu en dan een toefje scheepshoorn begeleid door het storten van puin door vrachtwagens te horen. Kortom, dit park ligt in een gebied dat omringd is door industrie. We komen bij de duinen en maken een korte strandwandeling. Iets verderop zien we de fabrieken staan. Heel bijzonder eigenlijk wel weer. We wandelen terug naar de parkeerplaats door het bos. Op het eerste gezicht is dit een bos zoals zoveel bossen. Maar een nadere blik, laat zien dat de biodiversiteit hier toch wel heel erg groot is. Tussen al het kabaal van de industrie door, horen we ook nog wat vogels.
Als we terug zijn bij de auto, rijden we verder voor de volgende wandeling. We parkeren de auto en bezoeken een oude Zweedse nederzetting. Zeer interessant, en nog eens leuk ook. We genieten er volop van. De laatste wandeling die we vandaag hebben gepland is ook een korte wandeling. Wederom over het strand. Het weer is heerlijk vandaag, dus ik doe de schoenen en sokken uit en rits de pijpen af om lekker door het water te wandelen.
Dan is het toch echt tijd om richting het oosten te gaan. We dienen immers nog meer dan 300 kilometer te rijden naar het volgende hotel. We vermijden de snelwegen. Het gaat dus minder snel, maar we zien wel meer onderweg. Na een goede drie kwartier is het tijd om wat koffie te halen. Daarna nog anderhalf uur rijden naar Angola om daar te gaan genieten van een tweegangen diner bij Applebee’s. Onderweg naar Angola rijden we door het gebied van de Amish. In deze regio zijn we al vaker geweest en destijds hebben we enkele Amish gezien. Vandaag hebben we meer geluk. We zien met grote regelmaat paard en wagen over de vluchtstrook gaan. En wie denkt dat Amish stil zijn blijven staan in de tijd, die heeft het mis. We zien ook regelmatig Amisch op de fiets. Een elektrische fiets wel te verstaan.
Na het avondeten dienen we nog een goede anderhalf uur te rijden. Na een uur maken we een stop bij een 9/11-memorial. Voor vandaag wel heel toepasselijk denken wij. We maken wat foto’s en gaan verder. We checken in bij het hotel. De receptionist is een tijd geleden in Nederland geweest. In Eindhoven om precies te zijn, want zijn nicht ging trouwen. Of hij dat tegen iedere buitenlander vertelt die incheckt om zo een mooi verhaal te hebben, weten we niet. En eigenlijk maakt ons dat niet uit. Moe van een lang, korte dag. Maar zeker wel voldaan.
