Gisteren was een redelijk zware dag qua wandelen voor ons. Omdat we eergisteren al een deel van het programma hebben gedaan, hadden we wat tijd over vandaag. Er zijn dan twee dingen die we zouden kunnen doen. 1 – uitslapen of 2 – iets anders erbij zoeken. Aangezien we beiden optie 1 niet zo zien zitten, wordt het optie 2. Voor de ochtend stippelen we een korte wandeling in Flagstaff uit langs verschillende muurschilderingen. In het dorp aangekomen duurt het even alvorens we de auto hebben geparkeerd. We waren in de veronderstelling dat we met SMS dienden te betalen. Dit bleek niet juist te zijn. Gewoon de creditcard in de automaat doen, en dan het kenteken invoeren en de tijd selecteren dat je wilt staan. We beginnen aan de korte wandeling en even voor de klok van negen zijn we klaar.
We rijden naar het bezoekerscentrum van Walnut Canyon National Monument. Dit hebben we nog niet bezocht. De wandeling in het park is niet lang, maar er zijn wel 736 traptreden die we onderweg tijdens de wandeling tegenkomen. We verwachten niet heel veel van dit park. We hebben al veel vaker cliff dwellings, oftewel rotswoningen gezien. Het blijft altijd wel leuk. Toch worden we hier meer dan aangenaam verrast. De hoeveelheid dwellings die hier zijn, is enorm. Overal waar je op de canyonwanden kijkt, zie je wel een dwelling zitten. Wat ook nog eens bijzonder is, is het feit dat aan de zonzijde van de canyon woestijnplanten groeien, terwijl de schaduwzijde vol staat met naaldbomen. Heel bijzonder om te zien. De tijd vliegt voorbij bij het zien en lezen van zoveel interessants.
We gaan verder. We besluiten om in Williams te stoppen om daar te gaan picknicken en te kijken of we een adventure lab nu wel kunnen oplossen. Vorig jaar lukte dat namelijk niet. We parkeren de auto en maken een korte wandeling. De adventure lab wordt zonder problemen opgelost. Niet omdat we vorig jaar blind waren, maar omdat er dit jaar een nieuwe vraag is gekomen, die heel gemakkelijk op te lossen was. Ik meen me te herinneren waar een picknickplaats is in het dorpje aan de oude Route 66. Het is heel rustig in Williams. Toch staat er op een terras iemand op te treden. Hij zingt een countrynummer dat we niet kennen. Aangezien nagenoeg iedereen op het terras het nummer uit volle borst meezingt en ook de voorbijgangers op de straat hetzelfde doen, voelen we ons een beetje een vreemde eend in de bijt. We luisteren goed, en zoeken nadien het nummer op. Wagon Wheel blijkt het te heten. Deels geschreven door Bob Dylan en opgenomen door tal van artiesten. De uitvoering van Darius Rucker is de meest succesvolle. We lopen verder en mijn geheugen aangaande de picknickplek blijkt te kloppen. We genieten van de picknick bij een aangename temperatuur van 27 graden. Helaas zal dat niet voor lang duren, want de voorspelling voor de volgende stop zijn gewoon temperaturen van om en nabij de 33 graden. Als we teruglopen naar de auto, zien we dat het plotseling wel heel druk geworden is langs de kant van de weg. Overal zitten kinderen en volwassenen. We hebben wel een paar ‘platte karren’ gezien met daarop kinderen gehuld in sporttenues. We denken dat er een heuse parade op komst is.
We besluiten om verder te rijden over de oude Route 66. Het is geen bijzondere route, dat wisten we inmiddels al. De naam roept meer op, dan het daadwerkelijk is. We maken een korte stop in Ash Fork en een iets langere stop bij Hackberry. Hier zijn we vorig jaar ook al geweest, en toen wisten we drie nieuwe kentekenplaten te scoren voor een schappelijke prijs. Vorig jaar was enkel de winkel open. Nu ook de terreinen eromheen. Eigenlijk is het niets meer dan een autokerkhof, maar toch wel leuk. Na wat rondgewandeld te hebben gaan we de winkel binnen. Ook dit jaar hebben we geluk en kunnen we twee kentekenplaten aan de collectie toevoegen.
De laatste stop is een wandeling die we gisterenavond van All Trails hebben geplukt. De route is niet zo heel lang en heeft de mooie naam Wagon Wheels. Waar hebben we dat eerder gehoord vandaag. De wandeling is niet heel erg zwaar, en is zeker de moeite waard. We merken dat de zon toch wel heel hard gaat zakken, en besluiten terug te lopen naar de auto. Jammer genoeg kunnen we de route daardoor net niet helemaal afmaken. Maar aangezien we weten dat het hier in krap 20 minuten van licht naar aardedonker kan gaan, is de keuze om de terugtocht te aanvaarden toch wel de beste.
