Hasta la burros

Aangezien ons hotel niet voorziet in een ontbijt, hebben we vanochtend zelf voor het ontbijt gezorgd en dit verorberd aan een picknicktafel voor onze kamer. De temperatuur was met een 19 graden heerlijk te noemen. Dat het nog donker was , ach een kniesoor die daar op let.

De ontbijtboel opruimen en op tijd de auto in. Het is een kleine twee uur rijden, voordat we bij de attractie van vandaag aanbelanden. Jawel, vandaag is het tijd om de grens over te steken. En wel de grens met Mexico. Onderweg stoppen we eerst nog om enkele foto’s van herten te maken.

We merken al gauw dat de grens oversteken aan de Amerikaanse kant uiterst serieus genomen wordt. Daar staat een bewapende officier die vraagt of we van plan zijn om de grens over te steken. Dat zijn we zeker. We moeten dan wel in het bezit zijn van een geldig paspoort, maar dat is geen probleem. Hij vertelt dat we door het kantoortje lopen naar de boot. Deze zal ons, na betaling, overzetten. Vervolgens hebben we de keuze om het stukje naar het dorpje te voet af te leggen, dat gratis is. Met een ezel voor 10 dollar per persoon of te paard voor 15 dollar per persoon. Als we het dorpje bereikt hebben moeten we ons gaan melden bij de douane in Mexico en daar ook weer wat geld achterlaten. Zo gezegd, zo gedaan. Voor ons wordt nog druk onderhandeld over koopwaar dat de oversteek moet gaan maken. Als deze mensen de overkant bereikt hebben is het aan ons de beurt. We worden veilig overgezet. De roeier moet nog behoorlijk zijn best doen om tegen de stroming in te roeien. Het is maar een klein stukje en hij wordt er toch vorstelijk voor betaald, 10 dollar.

In 2020 had ik me al voorgenomen om de weg naar het dorpje af te leggen op een ezel. Maar eenieder zal begrijpen waarom daar toen niets van gekomen is. Wat blijkt is dat ook hier de inflatie toegeslagen is. Ik meen me te herinneren dat de prijs in 2020 op 5 dollar per persoon lag. Die prijs is nu dus verdubbeld. Even twijfel ik om te voet te gaan. Maar ik wil voor één keer geen pin zijn en vertel de roeier dat we graag op een ezel naar het dorpje willen gaan. Na afgerekend te hebben krijgen we een gids toegewezen die ons zal vergezellen bij de ezeltaxi. Na erop geklauterd te zijn kan de reis beginnen. Een kwartiertje zullen we door de woestijn vertoeven op deze ‘Donkey’s with no name’. Uiteraard kennen ze feilloos de weg. Geven even gas bij het bergje omhoog lopen en houden keurig wat in bij het naar beneden gaan. Toch is het zaak om je goed vast te houden, zeker omdat ik maar ternauwernood met mijn voeten in de zakken kan die dienen als stijgbeugel. Ik voel de spierpijn in liezen en bovenbenen al opkomen. Het gaat allemaal niet in een hoog tempo want de gids moet het te voet ook nog bij kunnen houden. Af en toe wordt de ezel met een zweepje aangespoord. Maar ach, ook voor deze beesten is de temperatuur al aardig aan het oplopen.

Na er weer afgeklauterd te zijn, denken we de gids te bedanken en zelf verder te gaan. Het doel is namelijk om twee caches in Mexico te vinden. Maar niets is minder waar. We lopen eerst langs een soort van douane. Het was gewoon een mevrouw van de VVV, die onze paspoorten niet hoefde te zien, als we maar 7 dollar betaalden en het polsbandje het gehele bezoek om zouden houden. Terug naar de gids, die keurig op ons stond te wachten, klaar om ons de rest van het commerciële deel van het dorpje te laten zien, we hebben immers voor een gids betaald en die gaat ons rondleiden door het dorpje. We hebben al snel door waarom. Bij ieder kraampje met koopwaar houden we even stil en moeten we de kinderen trotseren die met waar aan onze voeten komen staan. Ook het restaurant wordt door de gids aanbevolen. We lopen nog even een kort stukje met hem mee naar de kerk en maken hem dan toch echt duidelijk dat we alleen verder willen. Dit levert een discussie op. We zeggen hem dat we voor de ezels betaald hebben en niet voor een gids en dat we uitermate tevreden zijn met datgene dat hij al gedaan heeft, maar dat we nu toch echt zelf verder willen. We geven aan dat we over een uurtje terug zijn en hem dan graag weer ontmoeten om met de ezels weer terug te gaan. Al mokkend blijft hij achter en loopt richting restaurant. Nu moeten we nog haast maken om de twee caches in een uur te doen, want de tweede is best een eindje tippelen in de alsmaar oplopende temperaturen. We zijn benieuwd of we de gids nog terug gaan zien.

Wonder boven wonder vinden we hem na een uur nog in hetzelfde restaurant. We beginnen aan de terugtocht. Bij terugkomst geven we hem een kleine fooi. We hebben immers al een klein kapitaal uitgegeven om twee caches in Mexico te kunnen vinden. Daar was hij zienderogen niet tevreden mee. Jammer dan. Op naar de boot om weer terug te keren naar de Amerikaanse douanier. Daar hebben we wel een heuse controle. We zijn vergeten om naast onze paspoorten ook de papieren esta-formulieren mee te nemen. Hij denkt dat het geen probleem is. We worden via een videochat verbonden met een Amerikaanse dame, die na bestudering van onze digitaal ingevulde formulieren ons een fijne dag wenst en we mogen weer terug naar Amerikaans grondgebied. Dat bevalt ons toch echt beter.

Na de lunch hebben we nog twee wandelingen op het programma staan alvorens we weer richting hotel rijden. De afstanden in het park laten zich goed rijden, maar je mag wel doorrijden. Dat is in de parken vaak wel anders. We zien onderweg nog enkele renkoekoeken en we genieten van het veranderende landschap. Het gaat van bruin naar groen. Het uitzicht bij window-view is fantastisch mooi te noemen. We nemen dan ook veel foto’s. Er zullen er toch wel enkele van gelukt zijn.

Het voordeel van een bezoek aan een afgelegen park is dat het er alles behalve druk is. Genoeg plaats op de parkeerplaatsen, geen wachtenden voor ons bij het bezoekerscentrum, niets van dit alles. Dat zal tegenwoordig in de populaire parken wel anders zijn. Wat zijn we blij dat we die voor het grootste gedeelte al van ons lijstje af hebben kunnen strepen. Zo nu ook Big Bend. Maar morgen hebben we nog een volle dag in dit park. Met wederom een lange aanrijtijd.