Modderig

Voor vandaag was niet veel goeds voorspeld in het gebied waar we verblijven. Lage temperaturen en veel regen. Nu vinden we dat eerste niet zo heel erg, het tweede deel vinden we minder interessant. Verder naar het zuiden zou het minder slecht zijn. Gelukkig voor ons zijn we hier vier nachten en hebben we voldoende op de planning staan. We hebben daar een paar wandelingen op het programma staan, en een ritje over, volgens velen, een van de mooiste, zo niet de mooiste, autoroute van de VS. De ruim 200 kilometer lange Highway 12. Als we aan het einde van Highway 12 zijn, dienen we nog ruim 150 kilometer terug te rijden naar het hotel. Al met al een toch een redelijk druk dagje. Een oplossing om het wat minder druk te maken is om op tijd uit de veren te gaan.

Als we klaar zijn met ontbijten is het nog donker. We bellen even met het thuisfront en gaan dan op pad. Eerst nog even de auto voltanken en een stukje verderop twee bekers cappuccino halen. Al snel is duidelijk dat deze Italiaanse drank hier zeer zeldzaam is, want we dienen meer dan $10 dollar af te rekenen. Als we dat gedaan hebben, draaien we de beroemde Scenic Route op. Het weer is wisselvallig. Het regent regelmatig, en de temperatuur is met 6°C redelijk fris te noemen. We stoppen hier en daar om een foto te maken van het schitterende landschap. Het meest opvallende is wellicht dat het zeer afwisselend is. Dan rijden we door een immens bos en even later rijden we door kale rots landschappen.

De eerste stop is ‘The 100 Hands Pictographs Trail’. Een korte wandeling van iets minder dan 2 kilometer met een hoogteverschil 86 meter. De meeste meters daarvan zitten in de eerste 500 meter van de wandeling. Dit is dan ook het meest zware. Ook hier is het maar goed dat we alle punten op papier en in de GPS hebben geplaatst. Want net zoals met de wandeling van gisteren is hier niets aangegeven. En er is ook geen duidelijk pad te bekennen. Bij de eerste stop bewonderen we enkele rotstekeningen. We wandelen verder en genieten van het landschap. Aan het einde van de wandelingen zien we nog meer rotstekeningen. We wandelen terug naar de auto en gaan verder.

We stoppen regelmatig op Highway 12. Wat we er over hebben gelezen is niets teveel gezegd. Het landschap is divers en de uitzichten zijn zo nu en dan werkelijk adembenemend. The Hogback is volgens velen het spannendste stukje van de route. Aan beide zijden van de weg gaat het stijl naar beneden. We stoppen op een parkeerplaats en we genieten van het uitzicht. We rijden verder naar Grand Staircase-Escalante NM. Als we de Hole-in-the-Rock Road opdraaien zien we dat het hier ook behoorlijk wat geregend heeft. De zandweg is namelijk behoorlijk modderig. Gelukkig hebben we een 4×4 Jeep tot onze beschikking. Al zou ik hier ook met een gewone sedan overrijden.

We parkeren de auto op de parkeerplaats die we op Alltrails hebben gevonden. Een stukje verderop zien we een bordje staan met daarop de woorden ‘Trail’ en een pijl. We beginnen aan de wandeling en al snel staan we aan de rand van de Avey Wash. Een Wash is een rivier die de meeste tijd van het jaar droog staat en waar heel soms water doorheen stroomt. Wel, dat heel soms was gisteren of zo, want er stroomde nu nog water doorheen en de oevers waren spekglad. Voorzichtig dalen we af, want volgens de kaart zou aan de overkant van de Wash de trail verdergaan. Helaas krijgen we die niet gevonden. We besluiten om de bedding van de Wash te volgen. Voorzichtig lopen we verder. Want de ondergrond is óf glad óf zo zacht dat je erin wegzakt. Na een tijdje zien we de trail. Voor degenen die niet weten wat een trail is. Een trail is een stuk grond waaraan nog net te zien is dat er in het verleden ooit mensen over hebben gelopen. Niet iets zoals een wandelpad bij ons in de bossen dus. Meestal is een trail maar net breed genoeg voor één persoon. De trail volgen gaat een stuk vlotter. We kijken goed naar de lucht. Want als het gaat regenen hebben we een probleem. Doel van deze wandeling is namelijk de Bighorn Slotcanyon. En een slotcanyon kan van droog naar een kolkende rivier gaan in zeer korte tijd.

De lucht is nog steeds blauw als we aan het begin van de slotcanyon staan. We wandelen de canyon in en al snel wordt het steeds smaller. We genieten volop. Het grootste voordeel van deze slotcanyon is dat je niet hoeft te klimmen of ergens onderdoor dient te klauteren. Je kunt gewoon wandelen naar het einde. Tot het zo smal is dat je niet verder kunt. We wandelen terug richting de parkeerplaats en kunnen de trail nu goed volgen. Na bijna 10 kilometer te hebben gewandeld zijn we weer bij de auto.

Als we goed en wel onderweg zijn, openen de hemelpoorten zich. Al snel zien we rustige riviertjes veranderen in kolkende modderstromen. Zo snel gaat dat dus hier. Altijd dachten we dat het lichtelijk overdreven was, zoals wel meer dingen hier in de VS. Maar dit dus niet. We hebben nog wat tijd over, dus we besluiten om een kleine fotostop in te lassen in Bryce Canyon NP. We maken er een korte wandeling en gaan daarna verder.

Voor het diner hebben we een foodtruck uitgezocht. Veel keuze is er niet bij Papa Rog’s. Dat is ook niet erg, want we kunnen toch maar één ding eten. Na het eten gaan we richting The Shamrock. Dit is een oude benzinepomp met een paar oude auto’s erbij. Toen we deze rondreis aan het uitstippelen waren, kwam ik een foto van deze pomp met daarvoor een oude Buick tegen. Waar deze foto gemaakt was, stond er niet bij vermeld. Bij de opmerkingen vroegen meer mensen naar de locatie, maar het enige antwoord was: Utah. Na een paar avonden zoeken, kwam ik uiteindelijk de exacte locatie tegen. Het was geluk hebben dat deze ook nog eens precies in onze route paste. We stoppen en maken een paar foto’s. Nadien beginnen we aan de laatste 100 kilometer terug naar het hotel. Nagenietend van wederom een schitterende dag.