De profielfotoloper

Vandaag is het dan eindelijk zover. We gaan naar Sedona om te wandelen. Beiden kijken we daar naar uit. Dat Sedona toeristisch is, dat wisten we al. Maar dat het zo toeristisch zou zijn zoals we gisteren zagen toen we door het dorpje heen reden? Nee, dat hadden we niet verwacht. Wat we zagen was de overtreffende trap van een toeristenval.

We zijn hier twee dagen. Voor deze dagen hebben we twee wandelingen uitgezocht die we graag zouden willen doen, en twee wandelingen die als alternatief kunnen dienen, mocht het bij de andere wandelingen te druk zijn. We besluiten om tijdig bij het hotel weg te rijden. Geen probleem voor ons, alhoewel we al de gehele reis iedere dag uitslapen. De wekker gaat immers pas om 6 uur. Na het ontbijt gaan we koffie halen voor onderweg. Als we iets voor 8 uur bij de parkeerplaats arriveren, dan is deze al helemaal vol. We parkeren de auto aan de kant van de weg en gaan op pad. Het belooft vandaag een warme dag te worden, want het is al 23 graden als we beginnen aan de wandeling.

De wandeling is niet heel bijzonder zeggen we tegen elkaar. Oke, het gebied is prachtig, maar het is niet specifiek mooier of minder mooi dan we elders hebben gezien. Wel vinden we het jammer dat er overal huizen in het landschap te zien zijn. En mensen. Continue zien we mensen. Mensen die ons tegemoet komen lopen. Mensen die ons voorbij willen wandelen. Dat is wel even anders dan in bijvoorbeeld Grand Staircase-Escalante National Monument, waar je uren kunt wandelen in een vergelijkbaar landschap, zonder iemand tegen te komen. Wat dan wel weer leuk is, is dat je mensen ziet in alle soorten die je jezelf maar kunt bedenken. Van het doorsnee gezin tot het oudere echtpaar. Van de fanatieke wandelaar tot, de groep die ik heb omgedoopt tot de profielfotoloper. Deze laatste is een groep die er tot in de puntjes verzorgd bijloopt en niets bij zich draagt op een wandeling van 11 kilometer. Bijna rennend onderweg zijn naar het ultieme fotopunt van de wandeling. Geen oog hebbend voor de omgeving of de anderen die ze onderweg tegenkomen. Niet dat ik iets heb tegen een fraaie profielfoto. Integendeel zelfs. Nagenoeg iedere fanatieke wandelaar zal ook blij zijn met die fraaie profielfoto die tijdens een wandeling gemaakt kan worden. Het grote verschil is dat voor de fanatieke wandelaar de wandeling het doel is en de foto bijzaak. Voor de profielfotoloper is de foto het doel, en de wandeling? Hoezo wandeling… Je gaat toch niet vertellen dat je voor die foto hebt gewandeld?

Of we tot de categorie fanatieke wandelaar behoren weet ik niet. Waarschijnlijk wel. Al merken we wel dat we ouder worden, en dat het moeizamer gaat dan pakweg 10 jaar geleden. We genieten van de wandeling en stoppen gewoon een keer vaker onder het mom van een fotostop. Maar zoals gezegd, het is druk onderweg. Doel van de wandeling is de Subway-Cave. Een zeer geheime plek die alleen te bereiken is via een aftakking die nauwelijks zichtbaar is vanaf het hoofdpad van de Boynton Canyon Trail. Wel, als er een ding is wat zeker is, is dat als zoiets op Facebook is geplaatst door een willekeurige profielfotoloper, het niet meer zeer geheim is. Zelfs niet een ietsie-pietsie beetje geheim. Ook die nauwelijks zichtbare aftakking is gewoon een pad geworden door de vele mensen die eroverheen wandelen. Niets mis mee, maar je kunt verwachten dat het druk is.

Het laatste stuk van de wandeling gaat vrij steil omhoog. Op het gemak wandelen en klauteren we omhoog. Als we boven zijn, is het vrij smal. We genieten van het uitzicht over de canyon, maar zien de grot niet. We wandelen voorzichtig verder. We krijgen het idee dat de grot om de hoek is, maar op die hoek is het zo druk, dat we het niet verantwoord vinden om daar te gaan wandelen. We maken een paar foto’s, en als we hebben besloten dat geen enkele profielfoto het waard is om risico’s te nemen.

Juist op dat moment komt er een hele grote groep de hoek om teruggelopen. We besluiten om te kijken, en zien dat het relatief rustig is. We lopen de grot in en genieten van het, toch wel bijzondere uitzicht. Het meest bijzondere is nog wel de plotselinge mentaliteitsverandering van de mensen die er zijn. Iedereen heeft alle tijd voor elkaar en zetten graag een pas opzij om iedereen de gelegenheid te geven om iemand anders die profielfoto te laten maken.

Zo gaan ook wij op de foto. Zoals het hoort een foto van de achterkant. Gemaakt door een Pool die al 45 jaar in Los Angeles woont.

We wandelen, genietend van het natuurschoon dat hier toch te zien is, terug naar de parkeerplaats.

Inmiddels is het kwik de 30 graden al ruimschoots gepasseerd. We starten de auto en laten Sedona achter ons. Het volgende doel is Montezuma Castle National Monument. Als we na een klein uurtje rijden daar arriveren, gaan we eerst picknicken. Daarna wandelen we door dit kleine park, waar we aangenaam verrast worden door de cliff dwellings die hier aanwezig zijn. In verrassend goede staat. En heerlijk rustig.

De volgende stop is Montezuma Well. Een kleine 20 kilometer rijden verderop langs de rivier. Ook hier worden we aangenaam verrast door de cliff dwellings die er zijn. Deze liggen aan een meertje dat van onderuit gevoed wordt door een bron. Maar liefst 6 miljoen liter water komt er in dit meertje iedere dag bij. En als het waterpeil te hoog wordt, dan heeft de natuur ervoor gezorgd, dat er een overloop op zit. En dan letterlijk zoals in een bad. Je ziet dat het water wegloopt, maar niet waarheen. Want het water gaat onder de grond het meer weer uit.

Na deze twee aangename verrassingen, hebben we nog tijd over. We besluiten om het derde National Monument dat hierbij hoort te bezoeken. Dit heeft de gemakkelijk te onthouden naam Tuzigoot. Hier is het nog rustiger. We zien hier een oude nederzetting uit de 14e eeuw. Althans, de fundamenten en delen van muren die er nog van over zijn. We nemen de informatie op de borden tot ons, en genieten volop.