Barrels, diamantjes en een eend

De planning voor vandaag is niet zoals we van onszelf gewend zijn. Geen wandelingen door een of ander natuurgebied. Geen bezoek aan een of andere grot met een onuitspreekbare en niet te onthouden naam. Niets van dat alles. Vandaag gaan we gewoon rijden en stoppen we onderweg een paar keer om te kijken of er iets te zien valt.

Maar natuurlijk is het niet zomaar iets willekeurigs. Hiervoor hebben we een deel van een weg op de planning staan, die bij velen hoog op het verlanglijstje staat om eens helemaal te rijden. De weg van Chicago naar Santa Monica. Een weg die officieel sinds 1985 niet meer bestaat. Een weg die toch nog steeds veel afgelegd wordt. Een weg die in menige film een hoofdrol heeft gespeeld. Een weg waarvan alleen het uitspreken van de naam tot de verbeelding spreekt. Route 66.

In vorige rondreizen door de VS hebben we soms al een stukje van deze iconische weg afgelegd. Zelfs een week geleden reden we nog verschillende dagen een behoorlijk stuk over deze weg. Maar voor vandaag staat er toch een behoorlijk route gepland. Van Flagstaff naar Kingman. Zo veel mogelijk gaan we de oude route volgens. In een paar stadjes hebben we een wandeling uitgestippeld. Want enkel in de auto zitten is toch maar vervelend.

Zelfs op een weg als deze. Want laten we eerlijk zijn. Vaak is de weg zoals alle andere wegen die steden met elkaar verbinden. Saai. Maar soms ook behoorlijk spannend. Als we de dam bij Johnson Creek gaan bezoeken zijn we maar wat blij met onze 4×4 Jeep. Kuilen, stenen en richels dwars over de weg zijn hier standaard. Althans wat er nog van de weg over is. Als we bij de dam zijn, worden we begroet door een mislukte teckel. De eigenaar waarschuwt ons, want het beestje staat erom bekend dat hij in staat is om iemand dood te likken. We maken een kort praatje. Bekijken het meer en de dam en hobbelen weer verder.

We maken een uitgebreide stop in de plaatsjes Williams en Selligman. Hier wandelen we doorheen, en hier zien we de beelden die iedereen voor zich ziet als men het over route 66 heeft. Benzinepompen met daarvoor geparkeerd oude Amerikaanse auto’s die nog in zeer goede staat zijn. Heuse diamantjes zijn het vaak. Buiten de stadjes staan ook overal oude Amerikaanse auto’s geparkeerd. Deze verkeren meestal in alles behalve een goede staat, en kan men gerust omschrijven als barrels. Als we door Williams wandelen horen we plotseling een zeer bekend geluid van een 2-takt motor. Een eend rijdt de bocht om. Deze valt misschien nog wel meer op als al die andere juweeltjes die hier rond rijden.

Onderweg stoppen we in Hackberry. Een stop die bij mij persoonlijk hoog op het lijstje staat. Mede door een foto die op internet rondgaat. Een oude, haast vervallen winkel met bijbehorende benzinepompen en daarvoor geparkeerd een Chevrolet Corvette cabriolet in perfecte staat uit 1956. We parkeren de auto. De winkel is inderdaad behoorlijk vervallen. De benzinepompen doen al jaren geen dienst meer. Maar de Corvette is in geen velden of wegen te bekennen. Toch maken we de foto, want het is zeker de moeite waard om vast te leggen. We lopen de winkel in, en kijken wat rond. In een hoekje zien we kentekenplaten liggen. We snuffelen wat rond, en even later verlaten we de winkel met twee exemplaren van Staten die we nog niet hadden. Eerder op de dag hebben we ook al een exemplaar gekocht dat nog niet in de collectie zit. Nog 5 platen te gaan, en we hebben van alle staten en DC een kentekenplaat op onze schuur hangen.

Als we in Kingman arriveren besluiten we om eerst te gaan eten. Na het eten gaan we nog een stuk lopen door Kingman. Het schemert al behoorlijk als we aan de wandeling beginnen. Al snel is het donker en hebben we moeite om alle informatieborden te kunnen lezen. Want als er iets is dat in de VS niet geweldig te noemen is, dan is het wel straatverlichting. In een showroom zien we een Chevrolet Corvette Cabrio uit 1956 staan. De dag is dan toch wel weer compleet.