The Big 5

Vandaag stond voor ons een Nationaal Park op het programma, waar we nog niet eerder geweest zijn. We hebben er al wel veel lovende dingen over gelezen, maar het was er nog nooit van gekomen op Capitol Reef met een bezoek te vereren. Tot vandaag dus. Op het moment dat we het park binnenrijden, maken we de Big 5 van Utah compleet. Oftewel we hebben dan alle 5 de Nationale Parken van Utah bezocht. Voor degenen die niet weten welke dat zijn, hierbij een korte opsomming: Zion NP, Bryce NP, Canyonlands NP, Arches NP en Capitol Reef NP.

We gaan op tijd op pad, omdat we weten dat de parkeerplaatsen bij populaire wandelingen in de nationale parken snel vol zijn. Het doel was om eerst nog even een paar caches mee te pakken, maar dat plan mislukte. Juist waar de caches verstopt waren, waren ze aan de weg aan het werken. We hebben niet de moeite gedaan om te zoeken, want waarschijnlijk zijn ze met de wegwerkzaamheden verdwenen.

Dan maar verder naar de eerste parkeerplaats. En inderdaad daar was het nog erg rustig. We hebben op ons gemak de petrogliefen kunnen bewonderen. Het waren maar twee rotstekeningen, maar wel leuk om te zien. Op naar een meer serieuzere wandeling, de rotstekeningen was maar een ienieminiestukje. Ditmaal stond ons een pittige wandeling van drie kilometer te wachten. We lopen een stukje langs de rivier af. Deze lijkt nu weer wat voller te zijn, het heeft vermoedelijk de laatste dagen wat geregend, want het pad is ook wat vaster geworden, in plaats van mul zand. Het eindpunt van deze wandeling brengt ons bij Hickman bridge. Een uitgesleten stuk rots die als een brug de ene kant met de andere verbind. Zeer de moeite waard.

Wat ons sowieso van dit park kan bekoren is dat het een groene canyon is, wat veel variatie met zich meebrengt. Onder andere in diverse vegetatie, maar ook in de diverse kleuren van het landschap. Dan weer erg rood en het andere moment weer bijna wit.

Na ook deze wandeling afgevinkt te hebben, is de temperatuur wat aan he oplopen. Niet dat het heel warm is, het is aangenaam. Maar de jas kan ondertussen wel uit. Als we terug komen bij de parkeerplaats zien we nog enkele herten de weg oversteken. Op naar de langste wandeling van de dag. Voor deze wandeling heeft Paul thuis alle tussenpunten al opgezocht. Dat bleek geen overbodige luxe te zijn, aangezien er er welgeteld drie bordjes te vinden waren over een route van ruim 6 kilometer hoe je moest lopen. Bij het beginpunt, daarna een bord dat verteld dat je nu alleen door wildernis loopt en aan het einde om weer terig te keren naar de parkeerplaats. Ondertussen moest je zelf maar zien hoe je bij de uitzichtpunt moest komen en weer terug de weg vinden naar de auto. Van een pad was op veel plaatsen geen sprake, dus dan maar op de GPS vertrouwen. Telkens hebben we wel het idee dat we er al bijna zijn, maar dan blijkt er toch nog een volgend punt te komen en nog één. Maar dat is zeker geen straf, want het is een geweldig mooie route. We komen wel wat mensen tegen, maar druk is het niet te noemen. Ondertussen genieten we van een versnapering om vol energie aan de terugweg te beginnen. Voldaan komen we weer terug bij de auto en is het tijd om de inwendige mens verder te versterken.

We merken wel dat we na zo’n 10 kilometer over dit terrein genoeg gewandeld hebben voor vandaag. Verstandig als we zijn, gaan we verder een autoroute rijden met uitzichtpunten en stoppen nog voor een aantal caches. En zo pakken we tussendoor ook nog even cache nummer 12.000 mee. Dat vinden we zelf best een mooi aantal in 15 jaar geocachen.