Voor vandaag staat een gemiddelde rijdag op de planning. Eerst iets meer dan een uurtje naar het park dat we vandaag willen bezoeken, en daarna ruim 250 kilometers richting het hotel. Tot zover de planning. De realiteit zou iets anders laten zien aan het einde van de dag. Als eerste rijden we ruim een uur naar een stadje, waar we een opgeloste puzzelcache gaan zoeken. Waarom? Wel, we hebben een challenge-cache gezien, waarvoor je in 15 verschillende counties van New Mexico een cache moet hebben gevonden. In 7 van die counties, dient een uniek cache type gevonden te worden. De 15 counties hebben we inmiddels gevonden. En in totaal vijf verschillende cachetypes. Een puzzel-cache hadden we nog niet gevonden. Dat was dus het eerste doel. Na een korte, maar pittige wandeling vertrekken we richting Bandelier NP.
Omdat we na het bezoek aan Bandelier nog een behoorlijke afstand dienen te rijden, die bovendien over secundaire wegen leidt, hebben we op zich niet zo heel veel tijd in dit park. Dat is volgens ons ook niet zo heel erg. Het stond niet zo heel hoog op ons verlanglijstje en we kunnen hier hoofdzakelijk rotswoningen zien. En die hebben we in de afgelopen jaren al behoorlijk wat gezien. En dan niet te vergeten dat we afgelopen week ook nog de Gila Cliff Dwellings hebben bezocht. Eigenlijk meer van hetzelfde dus, maar we besluiten dat we het toch graag willen zien. We kiezen ervoor om de hoofdwandeling te doen en die uit te breiden met de wandeling naar Alcove House. We wandelen, en zien precies hetgeen we hadden verwacht. Leuk om te zien, maar er zijn plekken, waar je het op een leukere manier krijgt voorgeschoteld. Desalniettemin genieten we van dit park en deze wandeling.
We nemen de afslag richting Alcove House. Aan het begin van de wandeling staat aangegeven dat je voor deze wandeling geen hoogtevrees dient te hebben. Het einde van de wandeling gaat namelijk 70 meter steil omhoog. Als we bij het laatste gedeelte zijn gearriveerd, besluit Marieke dat het misschien verstandiger is als ze niet mee omhoog gaat. Ze blijft op de uitkijk zitten om ook wat foto’s te kunnen maken van mijn klim omhoog. Het pad is smal, maar verder niet zo’n heel groot probleem. Dan kom ik bij een rotswand die recht omhoog gaat. Gelukkig voor mij en de andere bezoekers hebben ze hier een ladder neergezet. En dan niet zomaar een ladder, nee een houten ladder zoals ze 500 jaar geleden hier gebruikt hebben. Vlotjes klim ik omhoog en wandel verder. Nu wordt het pad echt smal. En met echt smal, bedoel ik een centimeter of 15. Al snel kom ik bij de volgende rotswand. Ook hier een ladder. Zo ga ik gestaag verder. De ene na de andere steile rotswand met behulp van houten ladders overwinnend. Gelukkig hebben zie hier ladders zat. Als ik boven sta, valt het eigenlijk een beetje tegen. Het uitzicht is fraai vanuit de inham in de bergwand, maar als ik een vijftal meters lager sta is het veel fraaier. Ik ga dezelfde route weer terug naar beneden. Samen wandelen we richting de auto en nadat we in het park geluncht hebben gaan we verder.
Het volgende doel is het laatste cache type dat we nog niet gevonden hebben. Deze kunnen we een vinden een paar dorpjes voor ons hotel. Zoals vermeld, gaat een groot gedeelte van de route over secundaire wegen. Niet dat dat een straf is. Integendeel zelfs. We genieten volop en maken af en toe een stop om van het continue wisselende landschap te genieten. Dan zien we een bord langs de kant van de weg staan: “Chaco Culture NHS => 1 mile”. We overleggen snel, en nemen de afslag.
Acht jaar geleden zijn we al in dit park geweest, en we hebben toen genoten tot het moment dat mijn fotocamera stuk ging. Echter we weten op voorhand al dat we zeer weinig tijd hebben in dit park, en dat we enkel en alleen een hele korte wandeling kunnen doen. Gelukkig hebben we een jaarkaart voor alle Nationale Parken en aanverwante organisaties die onder NPS vallen. Daardoor is het niet nodig dat we slikken als we zien dat de entree $25 is. De weg naar het park leidt over ruim 30 kilometer onverharde wegen. Een grote stofwolk achterlatend naderen we vlot het park. We melden ons bij de ingang, en zoeken een korte wandeling uit. Na de wandeling rijden we dezelfde weg door het stof weer terug en gaan we verder om de cache te zoeken die we van plan waren om te zoeken.
Als we deze vinden, is het al aan het schemeren. Snel gaan we een hapje eten en daarna door naar het hotel . De planning was om vandaag iets meer dan 300 kilometer te rijden. Uiteindelijk werden het er meer dan 500. Maar we hebben genoten, en dat is toch hetgeen dat telt.
