Zoals we enkele dagen geleden al tikten, wilden we de dagelijkse afstanden met de auto onder de 500 kilometer houden. Daarom dienden we voor sommige dagen dingen te zoeken die niet in de gemiddelde reisgids staan. Drie dagen geleden kwamen we zo in Chiricahua National Monument terecht. Om dat park te vinden, was nog niet zo’n probleem. Het grootste probleem om iets te vinden, was voor de dag van vandaag. Uiteindelijk kwamen we uit op een klein park. In dat kleine park ligt de San Lorenzo Canyon. Veel informatie kregen we er niet over gevonden. We lazen dat de wandelingen pittig waren, maar wel de moeite waard. Soms zou het een wat bredere canyon zijn, en soms zou het een heuse slotcanyon zijn. Foto’s zijn er niet veel, maar de paar die we zagen, deden ons besluiten om zelf te gaan kijken. Het volgende probleem was de route naar het begin van de canyon toe. Na lang zoeken, kwamen we uit op een routebeschrijving. Bijna 20 kilometer onverharde weg met verschillende afslagen zou ons naar een plek moeten brengen waar we de auto zouden kunnen parkeren. Drie uur rijden nadat we deze ochtend bij het hotel weggingen, parkeerden we de auto bij het begin van de canyon. De laatste 20 kilometer namen een kleine drie kwartier in beslag.
Omdat we niet wisten wat ons te wachten staat, gaan we, zoals gebruikelijk, goed voorbereid op pad. Twee liter water per persoon. Een EHBO-kitje, walkie-talkies voor het geval dat en natuurlijk de fotocamera’s. Er zijn vier ‘paden’ die de canyon inleiden. We wandelen de eerste aftakking in, en al na de eerste bocht zijn we onder de indruk van de canyon. We hebben al snel door dat we ons telkens af zullen moeten vragen of we na de volgende bocht nog verder kunnen wandelen. Het is namelijk een pittige wandeling. We klauteren zo nu en dan wat omhoog. Bukken om ergens onderdoor te kunnen. Maar op het moment dat het we een bocht doorlopen en denken dat het misschien te lastig word om verantwoord zonder extra hulpmiddelen verder te gaan, doen we niet moeilijk en draaien we om. Bij de eerste aftakking in de canyon is dat al na een goede 150 meter. De tweede aftakking die we gaan bewonderen is voor mij na een 50-tal meters nog wel te doen, maar voor Marieke is de verhoging toch net te hoog. We overleggen samen en zetten de walkie-talkies aan. Testen deze en ik wandel een stukje verder, telkens opnieuw een bocht om. De wandeling verder hier is vrij vlak en de canyon is niet echt spectaculair hier. Ik besluit om te draaien en terug te gaan naar de eerste verhoging. Dan de derde aftakking. Deze is redelijk te wandelen, maar dan komen we na een bocht of wat op een doodlopend punt uit. Althans voor een wandelaar. Een bergbeklimmer zou hier zijn hart op kunnen halen. We keren dus om, en gaan verder.
Naar de vierde en laatste aftakking. Hier is het begin van de canon vrij breed. We hebben dus goede hoop dat we na de volgende bocht gewoon verder kunnen. Na ruim een kilometer te hebben gewandeld en hier en daar wat geklauterd te hebben, wordt het toch net iets te smal en steil. We keren om en kunnen terugkijken op een geslaagde ochtend c.q. middag. We hebben genoten van San Lorenzo Canyon en hebben gedaan wat binnen onze mogelijkheden ligt.
We genieten tijdens een late lunch op de motorkap van de auto na van deze wandeling en aanvaarden de terugreis naar de bewoonde wereld. Die ligt ruim drie kwartier verder. Na een of andere volgende bocht…
