En dan zit je in het vliegtuig. Rij 33 om precies te zijn. Stoel G & F om nog nauwkeuriger te zijn. Iedereen zoekt op het gemak zijn of haar plaats. Net zoals wij dat inmiddels hebben gedaan. We wachten voor vertrek. Netjes zittend in de stoel. Zoals het hoort, want dan kunnen andere mensen je gemakkelijk passeren als ze naar de rij willen wandelen waar hun stoelen zich bevinden. En ook al kennen we deze mensen niet, toch weten we het een en ander als ze ons passeren. Zoals hun volgende bestemming. Ook kunnen we bijna met zekerheid zeggen dat de mensen die ons passeren gaan zitten in rij 34 of hoger. En op stoel F, G, H, I of J. Als dat niet zo is, dan zijn ze te ver gelopen, en/of lopen ze in het verkeerde gangpad.
Zoals gezegd, zitten we op het gemak. Plotseling horen we een vrouw roepen. Om preciezer te zijn is het behoorlijk hysterisch. En het roepen zou men bijna krijsen kunnen noemen om nog nauwkeuriger te zijn. “Whah!!!! Jullie hier???? Ooohhh!!! Wat Leuk!!! Waar gaan jullie heen????”
Het gebeurt niet snel dat ik iets een domme vraag vind, maar die laatste vraag, kwam toch met superstip in mijn persoonlijke top drie van ‘gehoorde domme vragen’ terecht. Deze mevrouw mocht blij zijn, dat ze deze niet aan mij stelde, want dan had ze te horen gekregen dat we onderweg waren naar Tokio.
Maar goed, ik ken mevrouw niet, en mevrouw kent mij niet. Marieke en ik kijken elkaar aan, en glimlachen tegen elkaar na het aanhoren van deze conversatie. We leunen achterover en wachten totdat het vliegtuig begint met taxiën. We stijgen op en voordat we het goed en wel weten zien we Nederland onder ons kleiner en kleiner worden. Vanuit mijn ooghoek zie ik de vluchtmonitor. Ontspannen leun ik achterover. Als ik mijn ogen open werp ik een blik op de vluchtmonitor en begin ik met mijn ogen te knipperen. Ik zet mijn bril af, en wrijf er eens goed doorheen. Ik kijk weer naar de vluchtmonitor en kom tot de conclusie dat ik mijn bril nog niet heb opgezet. Na ook deze hindernis overwonnen te hebben blijkt dat er niets aan mijn ogen mankeerde. Plotseling begin ik aan mezelf te twijfelen. Ben ik in slaap gevallen in het verkeerde vliegtuig en ben ik wakker geworden in Tokio of zo? Ik kijk naast mij en zie Marieke zitten. Ach, in elk geval zijn we samen in het verkeerde vliegtuig in slaap gevallen. Maar daarna? Hebben ze ons samen op een ander vliegtuig gezet naar onze oorspronkelijk bestemming???? Dat moet haast wel, want op het scherm staat achter ‘distance to’ Chicago vermeld. Maar dan die afstand!!! 13008km!!!! Het scherm scrolt een scherm verder. En dan die tijd!!!! Vliegtijd 14:38!!!! Mijn god, wat is hier aan de hand??? Zou het misschien iets zijn met God, straffen en onmiddellijk???
Gelukkig weet ik van mezelf dat ik niet in slaap ben gevallen en dat ik niet langer dan enkele seconden mijn ogen heb gesloten. Het zal wel een foutje van de boordcomputer zijn denk ik. En inderdaad, korte tijd later verschijnt op de monitor de juiste afstand en tijd. Nog 7 uur en 33 minuten vliegen. Tijd om een film te gaan kijken.
Voordat we er erg in hebben, zijn we alweer geland in Chicago. Nu begint de crime bij de douane. We hopen dat we er met een uurtje of anderhalf doorheen zijn. Dat zou snel zijn. Alles sneller dan anderhalf uur zou extreem snel zijn. We sluiten aan in de rij en schuifelen voetje voor voetje naar de computers die onze paspoorten controleren. Na een kleine drie kwartier zijn we daarbij aanbelandt. Als de computers onze paspoorten hebben gecontroleerd nemen we de afdruk die de printer die op de computer is aangesloten in onze hand en sluiten aan in de volgende rij. Langzaam schuifelen we richting de persoon die gaat controleren of de computer die onze paspoorten heeft gecontroleerd heeft wel goed heeft gecontroleerd. Iets meer dan anderhalf uur nadat we uit het vliegtuig stappen zijn we dan toch echt voor de 10e keer in de VS. We halen de koffers op bij de bagageband en gaan verder op pad.
Het is tijd om de huurauto op te halen. Hier gaat het boven verwachting snel en na een kwartier mogen we een auto uitzoeken. Dat heet een auto uitzoeken. We mogen kiezen uit een lichtgrijze Mitsubishi Outlander en een grijze Mitsubishi Outlander. PHEV!!! En dat in Amerika. We vermelden aan de verhuurmijnheer dat we een Amerikaans merk willen hebben. Het antwoord is dat er geen andere auto’s beschikbaar zijn. Nogmaals vermelden we aan de mijnheer dat we liever een Amerikaans merk auto hebben en plotseling zie daar, alsof hij uit de lucht is neergeploft. Een heuse Dodge! Helaas geen Charger zoals we de laatste reizen gewend waren, maar deze is ook niet onaardig. En de kleur. Wel, als we deze niet meer terug kunnen vinden op de parkeerplaats, dan weet ik het ook niet meer.
We checken in bij het hotel, en gaan op pad naar het eerste doel van deze rondreis. De op twee na oudste actieve geocache ter wereld. Beter bekend als GC28. Het is een redelijk stuk rijden. We parkeren de oude en we genieten van een korte wandeling door een niet onaardig gebied. Het laatste stuk richting de cache gaat buiten de bebaande paden. Over de laatste 100 meter doen we een kwartier, maar dan zien we hem toch. GC28.
We krabbelen onze naam in het logboek en voldaan keren we terug richting de auto. De drie oudste actieve geocaches ter wereld hebben we nu gevonden. Gelukkig is er nog genoeg te doen voordat we ons doel bereikt hebben.
