De dame aan de hotelbalie in Rapid City keek ons twee dagen geleden heel vreemd aan toen we haar vertelden dat we niet naar Mount Rushmore zouden gaan. Op het moment dat we dachten dat ze daar schande van zou gaan spreken, vertelden we haar snel dat we Mount Rushmore al in 2006, 2011 en 2017 hebben bezocht en dat we voor dit jaar andere plannen hebben voor deze regio. Gelukkig is ze met dit antwoord tevreden. Het eerste doel van vandaag is om de hoek bij Rapid City. Althans voor Amerikaanse begrippen dan. Slechts een uurtje rijden bij het hotel vandaan. Gisteren in het bezoekerscentrum wist een Ranger te vertellen dat het op het moment enorm druk is in Wind Cave National Park. Het zou verstandig zijn om te reserveren volgens hem. Het lijkt ons een beetje overdreven als we de ‘drukte’ in de parken van de afgelopen weken in ons achterhoofd houden, maar we kijken toch maar even op de site. Wat we ontdekken is dat we überhaupt niet kunnen reserveren. Dat is geen probleem. Ons plan was om toch tijdig te vertrekken richting het park. Maar er is iets anders dat we zien. De eerste rondleiding door de grot vertrekt een half uur eerder dan er zes weken geleden aangegeven stond op de site. Ook staat er dat de tijden van de rondleidingen ten alle tijden kunnen worden aangepast. We besluiten om zeker op tijd te zijn, en zorgen ervoor dat we om zeven uur bepakt en bezakt in de auto zitten. Maar eerst nog even koffie halen. Na een minuut of 45 te hebben gereden, moeten we stoppen. Wegwerkzaamheden. Er staat een mevrouw met een stopbord voor onze neus. Ruim tien minuten dienen we te wachten voordat we verder mogen. Een stukje verder weer hetzelfde verhaal. Al dienen we nu slechts een vijftal minuten te wachten. We zijn blij dat we ruim op tijd zijn vertrokken en kopen twee tickets voor de eerste rondleiding van de dag.
Als we net zijn begonnen met de rondleiding vertelt de Ranger dat ze blij is dat de laatste weken de groepen een stuk kleiner zijn omdat het seizoen voorbij is. Zo zie je maar, dat ook een Ranger niet van alles op de hoogte is. We dienen in totaal 300 traptreden te overbruggen. Ook deze keer weet Marieke ze allemaal te bedwingen. De grot is niet zo heel spectaculair. Wat wel bijzonder is, is dat 95% van de als ‘boxwork’ bekend staande formaties zich in deze grot bevindt. Wat verder ook niet zo heel fijn is, is dat de rondleiding in sneltreinvaart plaatsvindt. Je krijgt nagenoeg geen tijd om op je gemak een foto te maken. Bovendien vindt de Ranger het heel behulpzaam om continue je met haar zaklamp bij te lichten, waardoor het maken van foto’s nog lastiger wordt.
Als we weer heelhuids boven de grond staan besluiten we om een klein stukje te gaan wandelen in het park. Wat hier ook bijzonder is, is dat hier de grootste natuurlijk gemengde grasprairie van de VS is. Ook de buffels die hier zijn, zijn uniek te noemen. De kudde die hier rondwandelt is de kudden van de Amerikaanse Buffel die niet besmet is met brucellose. We komen onderweg behoorlijk wat buffels tegen en genieten tijdens de wandeling van het uitzicht over de prairie.
De volgende stop is ruim twee uur rijden verder naar het zuiden. In de staat Nebraska. Tegen het rijden in Nebraska zie ik behoorlijk op, omdat de keren dat we er zijn geweest, de wegen lang en saai waren. Vergelijk het een beetje met het rijden van de doorgaande 80km wegen in Zeeland. Maar dan langer, rechter en saaier. Om de een of andere reden valt het vandaag mee.
Misschien omdat ik er tegen op zag, dat het allemaal wat minder erg is, maar vrij vlot staan we bij Carhenge. Dit is een replica van Stonehenge in Engeland, maar dan gemaakt van, de naam verraadt het al, auto’s. We wandelen rond en kletsen wat met de dame in de winkel. Al met al vermaken we ons hier weer een hele tijd. De laatste etappe naar het hotel is ook weer twee uur. Onderweg stoppen we enkele keren om een cache te zoeken en zo toch wat te doen te hebben.
