Twee jaar geleden hebben we Graceland bezocht. Destijds wist ik te melden dat ik niet zo heel veel met Elvis Presley en zijn muziek heb, maar dat je gewoon niet om een bezoek om Graceland heen kunt als je in Memphis bent, aangezien dat hetzelfde zou zijn als Parijs bezoeken zonder de Eiffeltoren te bezoeken. Prince was destijds net een paar maanden daarvoor gestorven. Inmiddels is zijn huis cq studio ook opengesteld voor bezoek. En als je dan in Minneapolis bent, dan dien je gewoon Paisley Park te bezoeken. Het niet doen zou net zou iets zijn als naar Londen gaan zonder de Big Ben te bewonderen. Ook al heb ik niet zo heel veel met Prince en zijn muziek. Een bezoekje aan Paisley Park hoort er gewoon bij. Zelfs als we alle randvoorwaarden voor een bezoekje hebben gelezen. We overleggen, want eigenlijk vinden we het gewoon belachelijk dat men geen foto’s mag maken tijdens de rondleiding. Maar zoals gezegd, het hoort er nu eenmaal bij, zeker als je een beetje van muziekhistorie houdt. Na kort wikken en wegen hebben we maanden geleden de tickets voor een rondleiding geboekt.
Als we deze ochtend opstaan, regent het pijpenstelen. Het zou dan ook veel logischer zijn om het nummer Purple Rain hierboven te hebben gekozen, maar dat zou ook veel afgezaagder zijn geweest. En ook al heb ik niet zo veel met de kleine man op, ik heb wel enkele CD’s in de collectie staan. En bovenstaand nummer springt er voor mij toch wel uit. We besluiten om vroeg aan te rijden. Want een combinatie van regen, snelwegen en Amerikanen zijn over het algemeen een garantie voor zeer langzaamrijdend verkeer. Hoewel de afstand van het hotel naar Paisley Park niet zo heel groot is, en normaal gesproken ongeveer een half uurtje rijden is, zijn we blij dat we tijdig zijn weggegaan en de situatie juist hebben ingeschat. Na een uur en een kwartier rijden zijn we nagenoeg gearriveerd bij Paisley Park. Ik heb al verteld over de randvoorwaarde dat er geen foto’s mogen worden gemaakt. Een andere randvoorwaarde is dat je maximaal 20 minuten voor aanvang van de tour je auto het parkeerterrein op mag rijden. Vlakbij zit een Good Will winkel waar we even rondwandelen om de laatste 20 minuten te overbruggen. We arriveren als eerste bij het parkeerterrein en als we onze tickets hebben laten zien, wordt de poort opengemaakt. We parkeren de auto en maken de enige foto die we hier kunnen maken. Namelijk die van de buitenkant van het gebouw.
Als we de voordeur binnengaan wordt er aan ons gevraagd of we een mobiele telefoon hebben en indien het antwoord ja is of we die even uit willen zetten. Als we dat gedaan hebben, mogen we verder. Bij de balie worden de tickets gescand, en dienen we de mobiele telefoon in te leveren. Deze wordt in een etui gedaan, die vervolgens elektronisch wordt vergrendeld, waarna we het etui met daarin de telefoon overhandigd krijgen. Grootste teleurstelling hierin is dat het etui gifgroen van kleur is. We dienen te wachten in de hal achter het, jawel in de juiste kleur, paarse touw. We bekijken de diverse gouden & platina platen, CD’s en cassette’s en wachten geduldig op wat komen gaat.
De rondleiding begint op het moment dat het paarse touw weg wordt gehaald. We lopen een meter of drie verder en krijgen dan het een en ander over het leven van Prince te horen. Dat dit zijn favoriete ruimte was en dat het eigenlijk zijn woonkamer was. Over het overlijden krijgen we niets te horen. Wat ik ervan weet is dat hij gevonden is in een lift ergens in dit gebouw. Uit alles blijkt dat dit deel uit zijn leven een no-go area is. Aangezien Prince gecremeerd is, is er geen graf. Wel is er de as in een urn. Deze urn staat in een schaalmodel van Paisley Park dat in deze woonkamer staat, hoog boven de deuren naar de studio. En eigenlijk net zo, dat je het niet goed kunt zien. Meteen wordt ons de gelegenheid geboden om even een moment stil te zijn, zodat we aan de artiest kunnen denken. Ongeveer zeven seconden later gaat de tour weer verder. We mogen even rondkijken in de woonkamer en de aangrenzende kamers. Ook mogen we het privé kantoor bekijken. Iets aanraken is taboe. En dat is een randvoorwaarde die we dan wel weer begrijpelijk vinden. Denk niet dat we hier rustig kunnen kijken. We krijgen vijf minuten de tijd om zeven ruimtes te bekijken, dus we dienen wel het tempo erin te houden. Dan lopen we door naar Studio A. Hier krijgen we te horen wie er allemaal muziek heeft opgenomen en dat Prince hier nagenoeg dag en nacht te vinden was. Ook krijgen we een (nog) niet uitgebracht nummer te horen. Althans een gedeelte ervan.
Zo worden we in hoog tempo door het pand geleid. Overal wordt iets verteld, en overal hoor je de muziek van Prince. Eigenlijk net iets te hard, waardoor je de grootste moeite hebt om de gids te verstaan. Na exact 70 minuten is de tour afgelopen en sta je in de souvenir winkel. Op voorhand hadden we gehoopt dat we hier enkele kaarten zouden kunnen kopen van hetgeen we zojuist gezien hadden. Helaas bleek dit ijdele hoop te zijn. Het enige dat we hebben, is wat foto’s die we op internet vinden.
Hoewel we de tour met plezier hebben gedaan, kleeft er toch een ietwat vreemde nasmaak aan het geheel. Te commercieel. Alles ademt hier de sfeer uit dat men zoveel geld als mogelijk in een zo kort mogelijke tijd uit het leven van Prince wil halen. Morgen komt er een nieuw album van de artiest uit. We kunnen het alvast voorbestellen als we willen. Dan kunnen we het vannacht als een van de eersten downloaden. Nee, geef ons dan toch maar Graceland. Daar mochten we zoveel foto’s maken als we zelf wilden. Daar mochten we (voor het grootste gedeelte althans) op eigen gelegenheid en in ons eigen tempo rondwandelen. Daar mochten we langer dan 7 seconden stilstaan bij de lichamelijke resten van de artiest. Mocht het nog niet duidelijk zijn, qua museum (want dat is toch wat beide huizen zijn), dan kiezen wij toch voor het huis van de koning.
Als we weer buiten staan, zien we dat er net buiten de poort een geocache ligt. We zijn ervan overtuigd dat het niet verstandig is om naar buiten te wandelen en daarna onze auto op te halen. We stappen in de auto om deze buiten de poort te parkeren. Althans dat proberen we, want waar we ook gaan kijken, overal is het verboden te parkeren. Als we rondrijden zien we dat er op de hekken veel items aan het hek zijn opgehangen. Na een tijdje vinden we een plek om de auto te parkeren en gaan we op weg richting de cache. Het hek waar van alles aanhangt komen we tegen, en om eerlijk te zijn, zijn we hier meer van onder de indruk dan van de gehele studio’s. Hier maken we enkele foto’s.
We wandelen naar de cache en vinden deze vlotjes. In de regen lopen we terug naar de auto. Het middaguur is al gepasseerd en we dienen nog een behoorlijk afstand te overbruggen. We besluiten dat het niet handig is om ergens op een bankje te gaan zitten te eten. We stellen de GPS in en gaan op weg. De lunch wordt genuttigd tijdens een heuse carnick.
Het blijft maar regenen en regenen terwijl we de 350 kilometer richting het hotel overbruggen. Onderweg stond er nog een bezoek aan een fort gepland. We bedenken dat we onszelf daar geen plezier mee doen, en maken een extra stop om koffie te drinken en wat te winkelen. Eenmaal bij het hotel aangekomen, brengen we de spullen naar de kamer, en gaan we op weg naar de laatste stop van vandaag. Het Space Alien restaurant. Van buiten en van binnen heel bijzonder en leuk om te zien. Jammer dat het eten dat ze serveren niet zo bijzonder is.
