We hebben de afgelopen weken schitterend weer gehad. Enkele dagen zeer warm, enkele dagen behoorlijk fris, maar over het algemeen, gewoon schitterend weer. Niets te klagen daarover. We zaten dan ook heerlijk in het zuiden van de VS. Maar aangezien in de planning staat dat we naar het noorden gaan, keken we enkele dagen geleden voor de voorzichtigheid toch maar eens naar de weersvoorspellingen. Bij het lezen van de berichten, kwam meteen het refrein van een nummer van Gerard van Maasakkers in mijn hoofd naar boven.
We krijgen aander weer
Krijgen aander weer
Moeder haolt oew kiendjes mar naor binnen
In goed Nederlands we zouden ander weer gaan krijgen. En niet zo’n beetje anders ook. Wegen die afgesloten zijn omdat er bijna een halve meter sneeuw gevallen is. Wegen die in onze routeplanning opgenomen zijn. Net zoals vorig jaar, heeft het weer dus ook dit jaar een redelijke impact op onze rondreis. Dagelijks werden de nieuwsberichten over wegafsluitingen in de gaten gehouden en deze ochtend hebben we besloten om de geplande route door Grand Teton National Park uit onze planning te halen en de route zodanig aan te passen dat we vanuit het westen Yellowstone National Park in zouden komen rijden in plaats vanuit het zuiden. Hoewel de zuidingang deze ochtend open was, is deze de afgelopen dagen telkens afgesloten in de middag. Het risico dat dat vandaag weer zou gaan gebeuren was aanwezig. Op het moment dat dat zou gebeuren voordat wij door de ingang waren, zou dat een omweg van circa vijf uur betekenen. Daar hadden we niet zo’n zin in.
Onderweg kwamen we behoorlijk wat sneeuw tegen. Vooral in het grensgebied van de staten Idaho en Montana lag toch redelijk wat. In onze ogen niet genoeg om een weg af te sluiten, maar dat was ook in een ander gebied gebeurd. Maar er lag meer dan genoeg om sneeuwballen te gooien.
Vandaag dus al in Yellowstone NP in plaats van morgen. Er zijn ergere dingen op deze wereld te bedenken om een mens te straffen. Kort nadat we het park in rijden moeten we al stoppen omdat er een buffel wil passeren. We wachten geduldig en maken uiteraard de nodige foto’s.
We rijden verder, er ligt hier aanzienlijk minder sneeuw dan op de grens van Idaho en Montana. Een halve meter haalt het nog niet bijna. In plaats van de voorspelde sneeuw, valt er regen en de sneeuw die er nog ligt, verdwijnt snel. De temperatuur is net boven het vriespunt en dat zorgt ervoor dat de warmwaterbronnen dusdanig veel rook ontwikkelen dat deze bijna niet te zien zijn. Met name bij de Grand Prismatic Spring is dat heel jammer.
We gaan naar de beroemde geyser, Old Faithfull en zien daar de eruptie. Ook hier heel veel rook die we zien, en eigenlijk geen water. We maken een korte wandeling langs verschillende kleine geysers en hier zijn de schitterende kleuren wel te zien.
Als we klaar zijn met de wandeling maken we snel een sanitaire stop, waarna we nogmaals een eruptie van Old Faithfull kunnen aanschouwen. Nu zien we iets meer dan alleen maar een hoop stoom.
Aangezien men blijft vermelden dat het toch echt gaat sneeuwen in de loop van de vroege avond, besluiten we dat we voor het donker bij het hotel willen zijn. We verlaten het park dan ook tijdig. Onderweg zien we nog vele buffels.
De sneeuw is inmiddels nagenoeg overal verdwenen. Als er zaterdag nog wegen afgesloten zijn door de sneeuw, dienen we 10 uur te rijden naar het volgende hotel in plaats van vier uur. Laten we hopen dat de sneeuw de komende dagen wegblijft zodat we die dag gewoon iets leuks kunnen gaan doen.
Van ons mag moeder de kindjes gewoon buiten laten spelen de komende dagen.
