Terwijl ik deze titel aan het tikken ben, hoop ik dat er niemand is die een smartlap in de trant van Hazes verwacht. Indien dat wel zo is, dan zullen die personen bedrogen uitkomen vrees ik. Toen we deze ochtend opstonden, zagen we dat het voor de vijfde dag op rij niet zo’n geweldig weer is. Dat betekent dus mist en kou. Vesten en jassen aan. Maakt op zich allemaal niet uit, want het is tenminste nog droog. Wat wel jammer is, is het feit dat wellicht weer een deel van ons dagprogramma in het water zou kunnen vallen.
Het eerste deel van vandaag is namelijk een bezoek aan Mount Rushmore. Voor de meesten een nietszeggend beeldhouwwerk. Voor mij was het tijdens onze eerste reis door de VS een must-see. Al van kind af aan heb ik de hoofden uitgehouwen in de berg enorm indrukwekkend gevonden. Toen we daar dan in 2006 ook daadwerkelijk stonden, was het een droom die uitkwam. Vijf jaar later, in 2011, kwamen we wederom in de buurt van Mount Rushmore, en ook toen was ik weer enorm onder de indruk. Vandaag dus voor de derde keer een bezoekje aan dit enorm beeldhouwwerk. Maar de grote vraag was natuurlijk “zou er iets van te zien zijn?” Wellicht voor ons niet de grootste ramp als dit niet zo zou zijn, maar voor Jack en Elly zouden we het toch wel heel jammer vinden als we helemaal hierheen zijn gekomen en ze niets zouden zien. Mount Rushmore ligt namelijk nergens bij de deur. Om er te komen, dien je gewoon een pokke-eind (circa 700 kilometer) voor om te rijden. En als je er eenmaal bent, heb je het na een half uurtje ook wel weer gezien.
Terwijl we de laatste bocht inrijden, laat ik alle hoop varen. Er is helemaal niets te zien. We rijden richting parkeerplaats en overleggen kort wat te doen. Aangezien we helemaal niets zien, besluiten we om Mount Rushmore te laten voor wat het is. We keren de auto en rijden weg. Op weg naar de volgende bestemming. Wellicht dat we iets te gehaast waren, want terwijl we wegrijden, trekt plotseling de mist voor een groot gedeelte weg en zien we de vier hoofden van Washington, Jefferson, Roosevelt & Lincoln opdoemen. Alsof ze gewacht hebben om ons te verwelkomen. We parkeren de auto en bezoeken het monument. Jack en Elly zijn onder de indruk van dit enorme beeldhouwwerk en ook voor mij en Marieke blijft het, ook nu we hier voor de derde keer zijn, indrukwekkend.
We vervolgende onze weg door de Black Hills en Custer State Park. We hopen hier nog buffels te zien, maar we hebben blijkbaar al genoeg geluk gehad voor vandaag. Alhoewel dat wellicht ook niet helemaal waar is, aangezien we de $20 entree nergens kunnen betalen en de toegang tot dit mooie park dus een meevaller is. We genieten van de schitterende Needles-route, ook al is die grotendeels gehuld in de mist.
Als we het park achter ons laten, gaan we richting de laatste stop van vandaag. Scotts Bluff National Monument. Ruim 300 kilometer nagenoeg rechte weg naar het zuiden. Als we Nebraska inrijden, hebben we de bergen achter ons gelaten. De mist is inmiddels verdwenen en heel voorzichtig laat het zonnetje zich zo nu en dan zien. We zitten met open armen in de auto, maar het wil niet helpen. De lucht blijft grijs. Echter hoe later het wordt op de middag, hoe meer blauw in de lucht we te zien krijgen. Ons geluk voor vandaag is toch nog niet helemaal op. Als we bij Scotts Bluff National Monument zijn, kunnen we genieten van een heldere lucht en een schitterend uitzicht. De temperatuur is nog niet helemaal geweldig, maar de jas kan toch alvast uit.
