Toen we gisterenavond laat de planning voor vandaag aan het controleren waren, viel het oog van Marieke op een klein stukje tekst op de website van de National Park Service. Het was niet meer dan de melding ‘Road Closure‘ en tevens de laatste melding in een rijtje met belangrijke meldingen. De eerste waarschuwde je voor het feit dat je kunt verdrinken als je gaat zwemmen in een rivier. De twee melding vertelde je dat het ten alle tijde verboden was om vuurwerk in het park af te steken. Beide meer dan logisch en niet perse noodzakelijk om zoiets bij belangrijke zaken te vermelden. De derde melding was echter interessanter. Er werd melding gemaakt dat tussen de ingang van het Sequoia National Park en het gedeelte dat wij wilden gaan bekijken een stuk weg van 2 mijl was afgesloten. Men diende van zaterdag tot en met donderdag rekening te houden met vertragingen van 20 tot 30 minuten. O ja, op vrijdag was de weg compleet afgesloten. Laat vrijdag nu net de dag zijn dat we het park willen gaan bezoeken. We gaan op onderzoek uit, en ontdekken dat we het park ook via een andere ingang kunnen bereiken. Het is een omweg van minimaal 90 minuten. Enkele reis welteverstaan.
In onze planning hadden we rekening gehouden met een aanrijtijd naar het park van ongeveer 60 minuten. Twee uur in totaal dus. Dat werden nu vijf uurtjes. Daarna nog een uur rijden naar een restaurant om vervolgens nog eens twee uur te rijden naar ons hotel. Vandaag zou dus plotseling een dag worden, waarop behoorlijk wat gereden diende te worden.
Omdat Sequoia NP heel hoog op het wensenlijstje, of bucket list zoals dat vandaag de dag zo mooi heet, staat, was er geen twijfel over om een alternatief voor vandaag te zoeken. Een nieuwe planning werd gemaakt, en we hoopten dat we voldoende tijd zouden hebben om alles te kunnen doen.
Ondanks dat het een rit van ruim twee-en-een-half uur was, verliep de heenreis zeer vlot, en waren we bij het park voordat we er erg in hadden. We parkeren de auto en wandelen richting Generaal Sherman. Oftewel de meest volumineuze boom ter wereld. 1487m³ maar liefst. Daar kan iemand heel wat winters zijn kachel van stoken. Hoewel we hier in 2010 ook al waren, zijn we toch weer onder de indruk van deze gigantische bomen.
De volgende stop is Moro Rock. Ook hier waren we in 2010. Toen regende het, waaide het stevig en was er de dreiging van onweer. We hebben deze monoliet destijds beklommen en op de top waren we toen alleen. Vandaag scheen het zonnetje, en waren er wat meer mensen. De klim via 350 traptreden leidt je naar de top van een granieten monoliet waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt. Terwijl Elly beneden op ons bleef wachten, vergezelde Jack ons naar de top.
Voldaan keren we weer terug bij de auto en gaan we naar Tunnel Log. Een omgevallen Sequoia, waar men een gat in heeft gemaakt waar je met de auto doorheen kunt rijden. Dat laatste hebben we in 2010 niet gedaan, maar vandaag stonden we keurig in de rij om ook met onze auto door deze boom heen te rijden.
Na nog een wandeling door het Giant Forrest en het versneld in de praktijk brengen van de cursus boomknuffelen, was het al weer tijd om terug te rijden via Kings Canyon NP. Twee korte stops leiden ons het park uit, en we konden de reis naar het restaurant aanvaarden.
Als we ‘s avonds iets voor de klok van tienen inchecken in ons hotel, kunnen we terugkijken op een geslaagde dag.