Zoals ik gisteren al heb getikt, dienen we een grote afstand te overbruggen in enkele dagen. Het eerste gedeelte van vandaag bestond dan ook weer uit het overbruggen van enkele honderden kilometers. Rond het middaguur arriveerden we in het doel van vandaag. Paines Prairie Preserve State Park. Een hele mond vol, voor een park wat in de reisgids slechts een paar regeltjes aandacht kreeg, maar na nader onderzoek van Marieke toch wel de moeite waard bleek te zijn. Het park was behoorlijk groot, maar er waren niet zo heel veel wandelingen die voor ons in aanmerking kwamen. De meeste waren enkele tientallen kilometers lang, en eigenlijk bedoeld om met de fiets te doen. Gelukkig voor ons waren er ook een paar kortere. De eerste wandeling die we hadden uitgezocht, was ruim zes kilometer lang. Precies in ons straatje dus. Bij het naderen van het begin van het wandelpad, zagen we een bord staan, waarvan we overtuigd zijn, dat verschillenden van het thuisfront het niet fijn zouden vinden als ze op voorhand zouden weten dat we zo’n pad zouden gaan lopen.
Na eens goed gekeken te hebben naar het beestje linksboven, zagen we dat hij er wel mee kon lachen, en besloten we om gewoon door te lopen. De onderste regel verklaarde wel veel. Bij het verlaten van de auto, en het omdoen van de rugzakken, hadden we het idee dat we ergens de flappen in Burgers Bush hadden gemist. Aangezien dit, aldus het bord, geen dierentuin is, is het logisch dat we de flappen niet zagen. Maar kortom, het was warm en benauwd. Bij iedere stap die we zetten, parelden er druppels zweet naar beneden. Maar heel veel tijd hadden we niet om erop te letten, want al snel zagen we het eerste wild.
Vervolgens werden we verrast door een enorme hoeveelheid vlinders die men normaal gesproken alleen in een vlindertuin ziet. Maar zoals het bord al aangaf. Dit is geen dierentuin. Dit is voor het echt.
We wandelden verder, en korte tijd later werden zagen we een steiger staan. Ik liep erheen, en zag dat de toegang tot de steiger was afgesloten door middel van een ketting. Jammer. Ik keek naar beneden, en mijn hart sloeg een keertje over bij de aanblik van het beestje dat daar lag.
Ik moet zeggen dat mijnheer er toch een beetje minder vrolijk uitzag als het exemplaar op het bord. Gelukkig was hij op veilige afstand. Zolang hij dat ook in de gaten had, zou er niets aan de hand zijn. Na de nodige foto’s te hebben gemaakt, wandelen we verder. Het ene na het andere exemplaar wordt gespot. De een nog verder weg dan de ander. We zouden haast de ontelbare vogels vergeten die we onderweg zien. Gelukkig lukt het ons vandaag wel om enkele exemplaren vast te leggen voor degenen die niet gaan komen.
We komen aan bij het einde van het pad, en genieten van een schitterend uitzicht over een meer. Waar we ook kijken, overal zien we wel de een of andere vogel.
We lopen terug, en genieten. Plotseling zien we iets verder een man staan. Hij heeft geen camera in zijn hand, maar staat daar gewoon. We lopen verder. Plotseling schrikken we en zien we waarom de man daar staat te staan. Een van de vriendelijke heren heeft besloten het begrip ‘op veilige afstand’ iets in te perken, en ligt op enkele tientallen meters voor onze neus. Er is maar één manier om dit gebied te verlaten en dat is via het pad van enkele meters breed dat voor ons ligt. De man kan omkeren en terug gaan naar de auto. Maar wij? Eigenlijk hebben we geen andere optie dan af te wachten totdat het pad voor ons weer vrij is. Plotseling zie ik vanuit mijn linkerooghoek een stuk slangenvel aan een plant hangen. Ik wil Marieke erop wijzen als ik ontdek dat de rest van de slang nog gewoon in het vel aanwezig is. We proberen een foto van de slang te maken.
Maar nog voordat we alles hebben scherpgesteld en uitgekaderd, dan gebeurt het. De heer die daar zo ogenschijnlijk op zijn gemak lag, besluit om ergens anders heen te gaan, en wandelt aan. En dan moet men keuzes maken. Een foto van het slangetje, of een foto van een alligator die oversteekt? Soms valt het leven niet mee, en beiden besluiten we om voor de alligator te gaan. Voordat we het weten is het beest overgestoken Dat dit geen dierentuin is. is ons inmiddels wel duidelijk. Zo groot hebben we ze nog in geen enkele dierentuin gezien.
We draaien om naar de slang. Ook die is er inmiddels vandoor. Behoorlijk onder de indruk van dit enorme beest wandelen we verder. Onderweg zien we nog talloze vogels, vlinders en alligators. Dit is een geweldig park, dat in onze ogen toch wel iets meer dan een paar regeltjes aandacht in een reisgids mag hebben. We beginnen aan de volgende wandeling. Iets korter. Als we weg willen gaan, begint het te regenen. We besluiten om de jassen aan te doen, en zien wel hoe het loopt. Ook dit deel is mooi, en komt aardig overeen met hetgeen we in Burgers Bush mogen zien.
Het begint inmiddels behoorlijk te regenen, en al snel hebben we het idee dat we in een moesson zijn belandt. Gelukkig blijken onze jassen en schoenen toch echt waterdicht te zijn, en is alleen maar onze broek doorweekt. Gestaag wandelen we verder, en na een tijdje gaat het iets minder regenen. Het pad dat we volgen wordt steeds smaller en smaller. Voorzichtig gaan we verder en nemen we iedere stap weloverwogen. Als ik een stuk of zes slangen voor mijn voeten heb zien wegglijden, besluit ik dat het ver genoeg is, en draaien we om. Terug naar de auto.
Het wordt al laat, en in plaats van de laatste wandeling die we uitgezocht hadden, besluiten we om de auto te parkeren, en het meer van een andere kant te bekijken. We hebben vanavond immers nog een event gepland. We rijden naar de plaats Ocala en sluiten deze geweldige dag af met een gezellig treffen met andere geocachers.
