Ik kijk naar rechts. Naar Marieke. Gelukkig ook zij heeft haar gordel om. Met twee handen houd ik het stuur stevig vast. Alles rammelt en schudt. Ik ben ervan overtuigd dat we ieder moment wereldgeschiedenis kunnen gaan schrijven. Maar op de een of andere manier gaat het nog niet lukken. Voorzichtig buig ik mijn hoofd iets naar beneden en kijk ik op het instrumentenpaneel. Ook daar zit alles nog op zijn plek. Snel controleer ik alles. Temperatuur? Check en oké! Brandstofniveau? Check en oké? Snelheid? 15MPH! Aan de hand dat alles rammelt en schudt, zou men er toch van overtuigd moeten zijn dat het ieder moment kan gebeuren. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie daar een enorme rookwolk. Dat is een heel goed teken. Voorzichtig duw ik met mijn rechtervoet het pedaal iets verder naar beneden. 16…. 17… 18…. Nog niets. Nog iets verder dan! 19…. 20…. 21…. Nog steeds niets! Met de moed der wanhoop doe ik een ultieme poging door het pedaal nog verder naar beneden te duwen. Ik heb het idee dat ieder moment alles uit elkaar kan vallen. Uiterst voorzichtig controleer ik de snelheid. 25MPH!!!! Ik laat het gaspedaal voorzichtig weer iets naar boven komen, en ben een beetje teleurgesteld in het feit dat wij niet de eerste mensen zullen zijn die met een auto op een onverharde weg opstijgen.
Toen we gisteren in Jackson zaten te genieten van een kop cappuccino, lazen we in een lokale krant de volgende kop. Rodney, Mississippi, is it a ghost town? Read it next Sunday. De laatste twee woorden in de eerste regel trokken onmiddellijk onze aandacht, aangezien we beiden gek zijn op spookstadjes. Het vraagteken werd voor het gemak maar genegeerd. En we hebben niet tot zondag de tijd om te wachten wat er in de krant zou komen te staan. We zochten op waar Rodney zou moeten liggen, en wonderwel zou het in onze route voor vandaag kunnen passen. We dienden daar alleen iets eerder voor op te staan. Zo gezegd, zo gedaan en deze ochtend ging de wekker weer op de normale tijd. Kwart voor zes. Het spookstadje zou op iets meer dan een uur rijden van het hotel vandaan liggen. Alles ging voorspoedig, en het kwik steeg buiten weer gestaag aldus de boordcomputer. Op tien kilometer voor de bestemming nemen we de afslag. Al snel verdwijnt het asfalt en rijden we over een onverharde weg. Zo hoort het eigenlijk ook als je onderweg bent naar een spookstadje. Vaak zijn we al voor verrassingen komen te staan, zoals in 2010 toen we onderweg naar Cody waren en plotseling voor een enorme poel stonden, waar we met onze auto niet doorheen konden. Resultaat was dat we een omweg dienden te maken van ruim drie kwartier om daarna een honderdtal meter voorbij de poel het zandpad weer op te draaien. Met dat nog in het achterhoofd volgen we dit zandpad. Eigenlijk is het nog niet eens zo heel slecht. Alles loopt voorspoedig en voordat we het weten, parkeren we de auto in Rodney, Mississippi. Meteen werd het vraagteken dat gisteren in de krant stond al duidelijk. Dit is namelijk geen spookstadje. Er wonen nog gewoon mensen. Aan alles is te zien, dat dit nog niet zo heel lang het geval is, maar het is bewoond. Wel staan er verschillende verlaten, half ingestorte gebouwen met daarin nog wat meubilair. Zoals het een fatsoenlijk spookstadje betaamt. We lopen door het stadje. Als we bij de kerk zijn gearriveerd, zie we dat, heel uitnodigend de deur openstaat. Voorzichtig zetten we een voet over de drempel, en de vloer kraakt, maar zal ons zonder enige twijfel houden. Het licht schijnt fraai door de ramen, en voor een van de ramen staat een stoel. De nodige foto’s worden gemaakt en we lopen terug naar de auto. De navigatie wordt ingesteld op de volgende bestemming. Natchez, Mississippi. De weg is onverhard en stukken slechter dan de zandweg waarover we naar Rodney zijn gereden. Ondanks dat de snelheid laag ligt, schudt alles aan de auto. Na een kilometer of 12 komen we bij een enorme poel aan die de weg blokkeert. We besluiten om om te keren, en de weg terug te volgen. Ruim 20 kilometer stof happen later, draaien we weer de harde weg op.
In plaats van netjes naar de navigatie te luisteren, besluiten we om de andere kant op te rijden. We hebben op de hand-GPS een paar caches zien liggen. We komen terecht op een universiteit, en Marieke kan wederom een stadion van haar lijstje afstrepen. Na een wandeling van een klein half uur over de campus gaan we dan eindelijk op pad naar Natchez, Mississippi.
We parkeren de auto bij de eerste mansion van een katoenplantage. Vandaag is het National Park Day, wat inhoudt dat de toegang gratis is. Als echte Nederlanders zijn we daar natuurlijk niet vies van. We bestellen twee kaartjes voor de rondleiding. De volgende start pas 2½ uur later. We rijden naar het centrum en wandelen daar rond. We genieten van de vele fraaie gebouwen. Terug bij de mansion leren we dat er geen plantages in Natchez waren, maar dat een mansion een vakantiehuis voor een plantage-eigenaar was. De rondleiding duurt bijna een uur, en we genieten van dit fraaie vakantiehuis, dat na de burgeroorlog maar liefst 18 jaar heeft leeggestaan en destijds dus eigenlijk ook een spookhuis was. Na de rondleiding, waarin we leren dat 85% van het interieur nog het orginele is, bewonderen we nog enkele andere vakantiehuizen. We volgen daar geen rondleiding, want beiden hebben we het idee dat het dan toch meer van hetzelfde wordt. Als we alles hebben gezien dat op ons lijstje stond is het tijd om te gaan dineren.
Door naar het hotel. We arriveren laat op de avond, en als we in de kamer zijn, ontdekken we dat we geen WiFi hebben. We vragen en krijgen een andere kamer, maar ook die heeft geen WiFi bereik. Dat is iets dat we pas een keer eerder hebben meegemaakt tijdens onze rondreizen door de VS. In de lobby is wel, zij het tergend langzaam, internet beschikbaar. Volgens de receptioniste kwam dat door de overstromingen van een week of 6 geleden. Wat voor excuus ze ook willen gebruiken, het hotel adverteert dat er in iedere kamer WiFi beschikbaar is. Vervolgens vind ik dat als we ruim $120 voor een overnachting neer dienen te tellen, dat we krijgen waar we voor betalen. En het lijkt me dat 6 weken ruim voldoende is om iets te herstellen. We besluiten om het verhaal van de dag maar op de kamer te tikken, om het vervolgens in de lobby online te zetten. Zonder foto’s, want om die te kunnen uploaden zal waarschijnlijk uren duren.
