Daar zit ik dan. Mijn rug tegen een paal. Twee nummertjes boven mijn kop. Twee nummertjes waar ik al twaalf maanden naar uit kijk om die samen aan een paal bevestigd te zien. 61 & 49. Nietszeggend voor de meesten. Van veel betekenis voor velen.
Daar zit ik dan. Kijk voor me uit. Kijkend naar hetgeen nog komen gaat. Achter me liggen katoenvelden zover het oog kan zien. Ik hoef me daar niet voor om te draaien. Ik weet het gewoon. Ik droom weg. Weg naar het verleden. Weg naar dat wat is geweest. In gedachten zie ik de slavenarbeiders op die katoenvelden ploeteren in de verzengende zon. Ondanks alle ellende zingen ze. De blues, wie kent het niet. Ik mag hier nu zitten, op de splitsing van Highway 61 & Highway 49. Hier op dit punt is de blues geboren. Althans volgens de verhalen dan. Jammer dat vroeger beide wegen elders bij elkaar kwamen, en niet hier.
Daar zit ik dan. Voor me zie ik nog steeds niets. Kan ik kijken naar hetgeen wat komen gaat wat ik wil. Maar ik weet niet wat komen gaat. Ik kan het alleen maar dromen. En hopen. Daar zit ik dan. In gedachten keer ik wat verder terug naar het heden. Naar de dag van vandaag om precies te zijn.
Daar zit ik dan. Genietend van de dag die vandaag is geweest.
En plots ben ik wakker. Uitslapen was het devies van vandaag. Althans voor mij uitslapen dan, want de wekker die liep pas om zeven uur af. Behalve de nummers 61 & 49, spookt er ook al bijna 12 maanden een nummer van Paul Simon door mijn hoofd.
The Mississippi Delta was shining
Like a National guitar
I am following the river
Down the highway
Through the cradle of the civil war
I’m going to Graceland
Graceland
In Memphis Tennessee
Vandaag om half 10 zou het dan eindelijk zo ver zijn. En zouden we worden verwelkomt op Graceland, het landgoed van wijlen Elvis Presley. Om heel eerlijk te zijn, heb ik niet zo heel veel met Elvis. Behalve dat ik zo ongeveer al zijn films meer dan één keer heb gezien, en waarschijnlijk 75% van zijn nummers ken. Heb ik er niet zo veel mee. Hij stierf toen ik net drie jaar was. Marieke was niet eens geboren. Die heeft er dan ook nog minder mee dan ik ermee heb. Maar feit is, dat je gewoon niet om Graceland heen kunt als je een bezoek aan Memphis brengt. Dat zou net zo iets zijn als dat je Parijs bezoekt zonder de Eifeltoren te bekijken. Rome zonder het Colosseum te bezoeken. Londen zonder de Big Ben te bewonderen. San Francisco zonder de Golden Gate Brug. Eindhoven zonder het….. Laat maar, ik denk dat men wel weet wat ik bedoel. Goed Graceland dus.
Ik had verwacht dat men in de rij zou staan om ons te verwelkomen. De werkelijkheid was dat wij in de rij mochten gaan staan om een glimp van het landgoed te mogen zien.
Tijdens de voorbereiding van deze trip, heb ik tientallen malen gelezen dat het huis kleiner is dan men verwacht. Goed voorbereid als ik ben, verwacht ik dus niet zo veel. We worden met een shuttlebus naar het landgoed gebracht, en als ik uitstap is het eerste wat ik denk: “Het is kleiner dan ik had verwacht.” Niet dat het in de buurt komt van de een of andere tussenwoning of een tweekapper, maar het is relatief klein.
We worden binnengelaten en beginnen de rondleiding. Het eerste wat aan de rondleiding opvalt, is het feit dat je er zo lang over mag doen als je wilt. Overal mogen foto’s gemaakt worden, zolang er maar niet geflitst wordt. We zien vele bijzondere kamers. Als er één ding is waar Marieke en ik het met elkaar over eens is, is het het feit dat over smaak niet valt te twisten.
Naarmate we verder richting het einde van de tour komen, raken we meer bekend met het leven van Elvis Presley, en krijgen we meer affiniteit met hetgeen hij in zijn carrière heeft bereikt. We komen erachter dat hij de eerste artiest is die meer dan een miljard geluidsdragers heeft verkocht. Een miljard…. Dat zijn er zoveel dat ik me geeneens voor kan stellen hoeveel het er zijn.
De rondleiding op het landgoed eindigt bij het graf van Elvis Presley. Alletwee hebben we nu iets meer met Elvis, als dat we dat een paar uur eerder hadden. En ook al komen er ruim 600.000 bezoekers per jaar hier, toch hebben we beiden het gevoel dat we op een bijzondere plek zijn.
Na het landgoed bezoeken we nog de autocollectie, het archief, de vliegtuigen, enzovoorts, enzovoorts. Hetgeen we allemaal te zien krijgen is zo veel dat ons hoofd ervan tolt. En alsof dat nog niet alles is. Continue, vanaf het moment dat je de parkeerplaats van Graceland op komt rijden, tot het moment dat je deze weer verlaat, klinkt er muziek van Elvis. Hij heeft een paar leuke nummers gemaakt, maar ruim vier uur Elvis aan één stuk is toch wel wat veel.
Na het bezoek aan Graceland, gaan we op weg naar The Grotto. Een ander hoogtepunt in Memphis. Degene die nog nooit van The Grotto hebben gehoord, mogen nu hun vinger opsteken. Ja, iedereen, doe maar weer naar beneden, dan doe ik dat ook. Tikt toch een stuk gemakkelijker. The Grotto is een kunstwerk met daarin de kruisweg van Jezus, gemaakt in de jaren 30 van de vorige eeuw. Bij het lezen van deze zin, is het eigenlijk al gelijk een aanrader. Maar goed dat we nog een uurtje over hadden. Op naar The Grotto dus. Om het samen te vatten, het is heel bijzonder. Maar of dit nu Kunst of Kitsch is? Tja, laat ik maar zeggen dat ik het persoonlijk iets of wat overdreven vind om dit op de lijst van cultureel erfgoed te zetten.
We hebben nog wat tijd over. Ik zoek een geocache op, en vind er één die ons de favoriete achtbaan van Elvis Presley laat zien in een oud pretpark. Het klinkt interessant, en we gaan op weg. Eenmaal op de locatie aangekomen zien we niets wat in de verte verte maar ook een klein beetje op een oud pretpark lijkt. Wel zien we in de verte een stadion. Marieke wordt weer helemaal blij, als ze ook het stadion van de Memphis Tigers van haar met onzichtbare inkt geschreven lijstje (zodat ze kan zeggen, “Ja, die staat erop, jij kunt het alleen niet zien.”) kan halen.
Nog steeds hebben we tijd over. We rijden over een oude snelweg. In de verte zie ik een bord staan. Ik zet de auto langs de kant van de weg. Ik ga tegen het bord zitten en kijk terug of hetgeen vandaag is geweest. En ik denk. Ik denk. “Mijn God, wat hebben we vandaag weer veel gezien.”
