Vandaag was het weer een lange dag. Zoals gewoonlijk eigenlijk. Alhoewel niet helemaal, want vandaag mochten we uitslapen. Niet dat dat veel voor mij uitmaakt, want ik was toch gewoon om zes uur uit bed. Het plan voor vandaag was om rond de klok van 8 uur bij het hotel weg te rijden. Op weg naar Mammoth Caves NP. Dit is het langste grottenstelsel ter wereld. Althans volgens de gids. Ik had geen behoefte om een rolmaatje erbij te nemen en het te controleren. Zoals alle Nationale Parken die we afgelopen week hebben bezocht, is ook Mammoth Caves NP gratis toegankelijk. Heel bijzonder als je het ons vraagt. Bij de grotten dient men alleen voor een tour te betalen.
Enkele maanden geleden hadden we al keurig uitgezocht welke rondleidingen we wilden gaan volgen. Toen we gisterenavond de aanvangstijden wilden controleren, zagen we dat de twee rondleidingen die we hadden uitgezocht sinds afgelopen maandag niet meer in het programma zitten. Even rondgesnuffeld, iets wat niet lang hoefde te duren aangezien het aantal rondleiding van meer dan 10 naar 4 stuks was teruggebracht, en een andere tour uitgekozen. Net voordat we onze koffers in de auto wilden laden, kwamen we tot de ontdekking dat het pijpenstelen regende. Geen mooiere plek om te zijn dan in een grot dus. Kaartjes gekocht en wachten op de bus die ons naar de ingang van de grot zal brengen.
We waren gewaarschuwd dat er meer dan 280 traptreden gedaald diende te worden. Marieke heeft haar angst wederom overwonnen, en begon aan de afdaling. Na de zesde trede gepasseerd te zijn, ging het allemaal wat gemakkelijker. Ze was immers al verder afgedaald, dan vier jaar geleden in Duitsland. We daalden en we daalden. En we daalden en daalden. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo diep onder de grond ben afgedaald. Door mijn hoofd klonk Deeper Underground van Jamiroquai . Toen korte tijd later iemand vroeg hoe diep we onder de grond waren, antwoordde de gids dat we 297 voet in iets minder dan 14 minuten hadden afgelegd. Oftewel 90,52 meter. Dat is iets wat Usain Bolt nog maar eens moet doen.
De grotten waren vooral groot. Lange gangen. Lange zalen, maar weinig fraais zoals we dat eerder gezien hebben bij de Grotte di Frassi, of dichter bij huis, de grotten van Han. De hele rondleiding duurde twee uur, en pas tegen het einde kregen we onze eerste stalactiet en stalagmiet te zien. Misschien niet zo mooi als de twee eerder genoemde grotten, maar daarom zeker niet minder de moeite waard. De afdaling over de trappen in het begin waren zeer imposant. Ik had echt het idee dat ik enorm diep onder de grond was. De gids had een leuk praatje, met de nodige humor daarin. En Marieke heeft wederom een keer een grot overleefd en haar angst overwonnen. Ik ben trots op haar.
Daarna was het tijd om af te zakken naar het zuiden. Einddoel van vandaag was muziekstad, Nashville. Shania Twain gaf deze avond een optreden in één of andere concertzaal, maar een entreeprijs vanaf $120 was me toch net iets te gortig. We hadden wederom een event georganiseerd en toen dat afgelopen was, besloten we om over broadway te wandelen. Uitleggen wat daar precies te zien is, is eigenlijk heel eenvoudig. Het enige dat men hoeft te doen, om het voor ons duidelijk te maken is de straatnaam te wijzigen. In de toekomst zou met het dan gewoon Stratumseind, Nashville moeten noemen. Maar alleen dan met live optredens in iedere kroeg.
Als we ‘s avonds weer terug in het hotel zijn, lezen we de blog van Rob & Tracy die momenteel een rondreis door Zuid-Europa aan het maken zijn. Ze hebben vandaag onder ander een ‘achterkant-foto’ gemaakt en een grot bezocht, waarvoor ze veel traptreden dienden af te dalen. Aangezien toeval niet bestaat, moet ik er iets van denken. Ik weet alleen nog niet wat…….
