De meesten lezers hadden vandaag wellicht weer een foto van de een of andere tropische vis bovenaan het verhaal van de dag verwacht. Wij zelf in ieder geval wel, aangezien voor vandaag de tweede ochtend snorkelen gepland stond. De rederij die we gisteren hadden uitgezocht was bijna op het einde van The Keys. De rederij van vandaag bevond zich in het eerste gedeelte van The Keys. De kritieken waren unaniem lovend, en zo heel veel rederijen in het eerste gedeelte zijn er niet. Dus enkele maanden geleden een excursie alhier geboekt. Robbie’s heette de zaak. Met zo’n naam kan het eigenlijk niet misgaan zou men denken. Wel dus. We dienden ons om half negen te melden. Enkele minuten voor tijd waren we aanwezig en melden we ons aan de balie. “O, de excursie van negen uur? Die gaat niet door, jullie waren de enige twee aanmeldingen. Je kunt om twaalf uur mee. Komt niet uit? Oké, ik heb het geld al teruggeboekt naar je rekening. De e-mail volgt over enkele minuten.” Op de vraag waarom we gisteren niet verwittigd waren over het feit dat er niet genoeg boekingen waren kregen we als antwoord dat er alleen maar een telefoonnummer beschikbaar was. En tja, dat was internationaal. Toen ik opmerkte dat dat niet helemaal juist was, omdat het enkele seconden eerder zonder mij iets te vragen mij een e-mail had gestuurd, kwam als antwoord dat hij het pas net wist. Het speet de man dat we zo lang hadden moeten rijden. De toon waarop ons alles werd meegedeeld deed bij ons totaal niet het idee opkomen dat er ook maar iets van spijt bij de man te bekennen was. Het klonk als een standaard verhaal. Vriendelijk maar volkomen monotoon. Zonder ook maar ergens een spoortje van emotie of medeleven. Ook dit was voor ons weer een voorbeeld van de Amerikaan die in onze ogen geen Amerikaan zou mogen heten. We noemen ze in het vervolg maar gewoon de Floridude. Alles bij deze mensen is erop gespitst om het geld uit jouw broekzak te trekken. Het liefste zonder er maar iets meer voor te doen dan je dude te noemen. Want blijkbaar komt dat vriendelijk over.De tijd was voor ons nu te kort om een andere rederij te zoeken die een excursie deed, aangezien alle maatschappijen om negen uur uitvaren. Wat te doen? We besloten om een kop koffie te gaan drinken en aldaar iets op te zoeken op de laptop. Uiteindelijk vonden we een alternatief. Alhoewel het niet echt een alternatief was. Voor nagenoeg hetzelfde geld als de drie uur durende excursie (die dus niet doorging), konden we ook een heel uur snorkelen in Key Largo. We hadden nog tien minuten om ons te melden. En dat uur was ook nog eens afhankelijk van de drukte die er was. Als het niet zo druk was, duurde het korter. Na kort overleg besloten we deze optie ook maar als geen optie te beschouwen en gingen we op weg naar hetgeen we eigenlijk voor deze namiddag hadden gepland. De Everglades.We melden ons bij het bezoekerscentrum en ook hier was het personeel geen toonbeeld van vriendelijkheid. Na ons verhaal van hetgeen we naar op zoek waren qua wandeling kwam een standaard verhaal. Op zich niet erg, ware dat het verhaal van deze Floridude totaal niet aansloot bij hetgeen we aangaven te zoeken. Ach, wat zou het ook. We hebben al zo vaak ons eigen plan getrokken dat dat ongetwijfeld ook vandaag zou gaan lukken. We rijden naar de toegangspoort en melden ons netjes bij de ingang. Creditkaart in de aanslag om de $25 entree te betalen. “Willen jullie wel naar binnen?”, was de welkomstgroet die de vrouwelijke Floridude ons op snauwerige toon deed toekomen. In gedachten antwoorde ik: “Natuurlijk wil ik niet naar binnen muts, sorry, Dude. Daarom sta ik hier bij de toegangspoort met een creditcard in mijn hand die ik jouw wil overhandigen zodat je er een gedeelte van onze zuurverdiende centen van af kunt boeken.” In werkelijkheid kwam er gewoon een “Yes” als antwoord uit.Terwijl ik in het park aan het rijden was, deed Marieke snel haar huiswerk en vond een wandeling die niet al te lang was. We begonnen snel aan onze wandeling en al snel spotten we ons eerste wild van de dag. Een sprinkhaan, twee libellen en honderden muggen. De sprinkhaan liet zich gewillig op de gevoelige plaat vastleggen. De libellen werkten niet zo mee, en de muggen. Wel, daar waren wij gevoelig voor.Na de wandeling van iets meer dan een halve kilometer, alhoewel wandeling tekort doet, aan deze lange sprint die het eigenlijk was, telde ik bij terugkomst in de auto twaalf muggenbulten. Snel werd onze gebruinde huid ingesmeerd met DEET.Op weg naar de volgende wandeling. Het doel was het bezoekerscentrum bij Flamingo Bay. Inmiddels hadden we al geleerd dat er in de Everglades geen flamingos leven, wel andere roze vogels. Waarom ze het dan zelf Flamingo Bay noemen is ons een raadsel. Het bezoekerscentrum alhier is gesloten, alhoewel er volgens de brochure dagelijks een Floridude aanwezig zou dienen te zijn. De bus waarin plek is voor een vrijwillige donatie voor onderhoud van het park is wel aanwezig. Volgens mij heb ik nog geen uur eerder vijfentwintig dollar betaald voor onderhoud van het park, waarvan ik inmiddels met eigen ogen heb gezien dat daarmee in dit park in ieder geval niets gedaan wordt aangezien de picknicktafels verscholen zijn in een grasveld waar het gras meer dan een meter hoog staat, dus waarom zou ik überhaupt overwegen om iets te doneren? Als we naar buiten lopen zie we enkele mensen aan de rand van het water staan. Een zeekoe komt met zijn snuit naar boven. Het is niet veel wat het beest van zich laat zien, maar toch maakt dit beeld weer veel van de frustratie goed. Jammer genoeg blijkt de DEET niet te werken, en zien de muggen ons nog steeds als een zoete maaltijd.Ondertussen is het voor de verandering maar weer eens gaan regenen. The Sunshine State, herinneren jullie dit nog? Vier dagen zijn we nu in Florida, en we hebben voor de vierde dag regen. Gelukkig wordt het iedere dag wel minder. Nu is het slechts een korte, redelijk hevige bui. Onderweg naar de volgende stop staat er een auto langs de kant van de weg met de alarmlichten aan. Een Virginia kentekenplaat zit er op het voertuig. Links van de weg zien we een alligator liggen. Als we aansluiten rijden zij langzaam iets vooruit zodat wij kunnen aansluiten en ook foto’s maken. Kijk, dit is de vriendelijkheid die we kennen van de meeste Amerikanen. De auto rijdt verder en keert een stukje verderop, om vervolgens keurig te wachten zodat wij de foto’s kunnen maken die we willen maken. Wij bedanken de mensen vriendelijk door een keer te zwaaien en te lachen. Vriendelijk wordt er teruggelachen en gezwaaid. Dit moment zorgt ervoor dat het restje frustratie dat er nog zat ook is verdwenen.De laatste wandeling voor vandaag is ook een korte wandeling. Hier zien we eigenlijk voor het eerst het beeld dat wij van de Everglades hebben. Ook al dienen we te bekennen dat dit beeld vooral door series als CSI: Miami & Miami Vice is ingegeven.We wandelen door de wetlands zoals het met een mooi woord heet. Een rivier van 8 mijl (ruim 12 kilometer breed) die niet diep is, heel langzaam stroomt richting de oceaan en waar veel gras in groeit. We genieten en sluiten de dag toch nog met een goed gevoel af. Daar kan geen enkele Floridude en 32 muggenbulten iets aan veranderen.
