Voor vandaag staat het Great Smoky Mountains NP op het programma. De route naar dit park toe leidt ons over de Blue Ridge Park Way. In totaal dienen we 320 kilometer af te leggen vandaag, en onderweg willen we ook nog het een en ander zien. Ook weten we dat de maximale snelheid op de Blue Ridge Park Way niet zo hoog ligt, 35 mijl per uur is de max. We zullen dus wel een tijdje nodig hebben om die te kunnen volgen. Ook willen we in het Nationale Park nog het één en ander zien. Kortom een druk programma voor vandaag. Haast zoals gewoonlijk zou ik zeggen. Wat ook haast een traditie is, is het tijdig vertrekken bij het hotel. Ook deze ochtend werd de auto iets na de klok van zeven gestart.
Na iets meer dan een uur rijden, draaien we de Blue Ridge Park Way op. De meest geweldige verhalen hebben we over deze weg gehoord. Om eerlijk te zijn, kan deze weg tussen de bomen door ons de eerste tientallen kilometers niet echt bekoren. Maar als we eenmaal de bossen uit zijn, krijgen we de fraaiste vergezichten voorgeschoteld. De een nog fraaier dan de andere. We stoppen regelmatig, en hopen dat de chips in de camera’s alles net zo fraai vastlegt als onze ogen het registreren.
Na een tijdje krijgen we toch echt de behoefte om een stuk te gaan wandelen. We vinden het begin van een pad, waarvan we geen idee hebben waar de ons heen zal leiden. Als snel blijkt het echt een pad te zijn zoals wij ze graag hebben. Behoorlijk smal, hier en daar wat klauterwerk, maar toch allemaal goed te doen. We genieten met volle teugen als we plotseling water horen. We vervolgen het pad, en staan vervolgens oog in oog met een fraaie waterval. Goed, we hebben mooiere gezien, maar als je niets verwacht, dan is iets al heel snel fraai.
Als we de benodigde foto’s hebben gemaakt, aanvaarden we onze terugreis. Als Marieke over een smalle brug loopt, die een kloof overspant, maakt ik een foto van haar. Ze vraag of de foto gelukt is. Iets wat ze normaal nooit doet. Ik vertel haar dat ze zich daar niet druk over dient te maken aangezien ze geen model is. Als antwoord krijg ik dat het net een catwalk is. We lopen verder. Dingen gaan zoals ze gaan, en voordat we goed en wel tien meter verder zijn, is het verhaal van de dag in mijn hoofd aan het ontstaan. En daarvoor heb ik een bijpassende foto nodig. Zojuist heb ik een staande foto van Marieke op de catwalk gemaakt, en een staande foto is niet geschikt voor gebruikt op onze site. Er dienen dus nieuwe foto’s gemaakt te worden. Gewillig loopt Marieke opnieuw over de brug. Ik zou haast willen zeggen als een volleerd model.
Twee minuten later, we hebben de terugweg inmiddels opnieuw aanvaard, sta ik plotseling stil. Voor mijn voeten bevindt zich een slang. Het is meer de schrikken van het zien van de beweging van het dier, dan van het feit dat ik er echt bang voor ben. Ik tracht om ook hier een paar foto’s van te maken. Twee Amerikaanse dames komen ons tegemoet. Als één van de de twee de slang ziet, reageert ze typisch Amerikaans. Groots en iets of wat overdreven dus. We vertellen haar: “It’s just a snake. A small one.” Veel meer slang dan een cm of 30 was het namelijk niet. Niet echt iets om je heel erg druk over te maken dus. Nee, deze vrouw hoorde duidelijk in het theater thuis in plaats van op de catwalk.
Na een uur of anderhalf gewandeld en geklauterd te hebben, zijn we weer terug bij de auto en vervolgen we onze weg. Onze maagjes beginnen te rommelen. We besluiten om uit te kijken naar een picknickplek als Marieke plotseling vanuit een ooghoek een waterval ziet. We parkeren de auto, en gaan wederom een stukje wandelen. We komen bij de waterval aan. Maar het is niet de waterval die Marieke heeft gezien. We gaan verder wandelen, en dan worden we wederom verrast door een fraaie waterval. Om deze een beetje fraai vast te kunnen leggen, ‘walk’ ik als een ‘cat’ naar het midden van de rivier. Ga op een paar rotsblokken staan en maak een fotootje.
Na van onze lunch genoten te hebben gaan we verder. Het is al later als gedacht als we in het bezoekerscentrum van Great Smoky Mountains NP arriveren. Behalve dat ze in zo’n bezoekerscentrum een toilet hebben, hebben ze er ook gratis WiFi. Even inloggen dus, en kijken of er nog nieuws is. Terwijl Marieke een nieuw speldje af staat te rekenen, loop ik alvast richting het toilet, en lees ondertussen mijn Whats-App berichten. Het eerste bericht dat ik lees, zorgt ervoor dat ik aan de grond genageld staat. Onze glasblazer, Bert, is vannacht overleden. Nu zullen de meesten niet weten wie Bert is, daarom een korte uitleg. Bert is een glasblazer die op het werk een gedeelte van een hal huurt en daar werkt als, inderdaad, glasblazer. Bert is een jaar of 84 en nog dagelijks in touw op zijn werk. Zelf zegt hij dat hij nog te jong is om te stoppen. Ik moet even slikken. Als we onze route in het park vervolgen, dwalen mijn gedachten steeds af naar deze geweldige man.
Het grote doel van vandaag is de Cades Cove Loop. Hiervoor hebben we een uur of drie nodig, en dat is iets dat we vandaag niet meer hebben. We hebben te veel fraais gezien en misschien toch net iets te veel op de catwalk gewandeld waardoor we meer tijd dan verwacht hebben geconsumeerd. Maar flexibel als we zijn, plannen we ter plekke iets anders in. Een korte wandeling naar Clingmans Dome. Het hoogste punt in het park, dat blijkbaar toch niet hoog genoeg was, aangezien ze er een uitkijktoren hebben gebouwd. In plaats van trappen hebben ze naar de top van deze toren een steile rondlopende helling gemaakt, wat het toch wel net iets bijzonderder maakt.
De dag is alweer ten einde voordat we er erg in hebben. Ondanks het treurige nieuws, hebben we genoten van deze dag. Morgen terug naar het park. Op naar Cades Cove dat voor vandaag op de planning stond. En wie weet, zien we morgen letterlijk beren op de weg. Dit park staat namelijk bekend om zijn enorm hoge populatie zwarte beren. Laten we het hopen.
