Ho Ho Ho! Met iedere stap die ik zet, voel ik me meer en meer de kerstman.
Ho Ho Ho! Zou dat door mijn nieuwe rode kerstsokken komen?
Ho Ho Ho! Kerstsokken? zullen de meeste lezers zich nu afvragen.
Ho Ho Ho! Inderdaad, kerstsokken. Van die mooie rode met witte rendieren erop geweven.
Ho Ho Ho! Dat was ook wel nodig, aangezien de sokken die ik deze ochtend aan mijn voeten deed inmiddels nat zijn geworden.
Ho Ho Ho! En we waren nog van te voren gewaarschuwd, dat we slippers dienden te dragen als we foto’s van de Punchbowl Falls wilden maken.
Ho Ho Ho! Maar ik zat met de LP waarmee Bon Jovi is doorgebroken in de jaren 80 in gedachten.
Ho Ho Ho! Slippers when wet.
Ho Ho Ho! Daar sta ik dan, balancerend op een steen, mijn uiterste best te doen om alle lezers dé ultieme foto van Punchbowl Falls voor te schotelen.
Ho Ho Ho! Enkele seconden later sta ik met één voet in het water.
Ho Ho Ho! In een oogwenk is mijn schoen vol en mijn sok doorweekt.
Ho Ho Ho! Snel pak ik mijn slippers uit mijn rugzak. Ik was ondertussen immers nat.
Ho Ho Ho! Weet je nog? Slippers when wet.
Ho Ho Ho!
De eerste wandeling van vandaag brengt ons naar de Punchbowl Falls. Zoals hierboven al is vermeld, dienden we voor een mooie foto toch echt het water in te gaan. Slippers in de rugzak en op pad. Het smalle pad naar de waterval was niet al te zwaar. Al dienden we al bij al toch een 200 metertjes omhoog te lopen. Als de afstand waarop dat gedaan dient te worden maar groot genoeg is, dan is dat geen enkel probleem.
Voordat we het weten staan we bij de waterval. Een snelle blik naar het water voor de waterval leert ons dat slippers en een korte broek alleen hier geen soelaas zal bieden. Stelten en een zwembroek zijn wellicht bruikbaarder als uitrusting om een fraaie foto te maken van de waterval. Besloten wordt om de slippers maar te laten zitten waar ze zitten. Dan maar via een paar stenen in het water hopen op een iets betere positie. De foto die ik hoop te maken, lukt niet. Te onstabiel, ondanks een statief. Teveel tegenlicht. Noem het maar op. Enigszins teleurgesteld sta ik op, vergetend dat ik op mijn hurken op een steen zit, en loop aan. Plons. De rest is geschiedenis en staat hierboven al beschreven. Ik doe mijn slippers aan. Knoop mijn sok aan mijn rugzak en we gaan op pad richting de auto. Onderweg passeren we nog de Metlako Falls. Ook hier willen de foto’s niet lukken vandaag.
We lopen verder. Onderweg komen we nog een slang tegen. Alhoewel slang wel een heel erg groot woord is voor dit exemplaar van een centimer of 30. Als we weer terug bij de auto zijn, gaan we op zoek naar een winkel. In deze uithoek van Oregon zijn die echter dun bezaaid. Als we een winkel vinden die sokken verkoopt, blijkt dat die alleen maar kerstsokken hebben. Ach, een kniesoor die daar op let. Droge sokken zijn immers best plezierig als je nog kilometers bergop wilt lopen. We parkeren de auto aan het begin van het wandelpad en gaan op weg naar de Wahclella Falls. Ook dit pad is weer volop genieten, en ondanks dat er ook weer een kleine 200 meter in hoogte overwonnen dient te worden niet echt zwaar.
Al snel komen we bij de watervallen aan. De schoonheid ervan overtreft onze verwachtingen, al hadden we die eerlijk gezegd niet. Geduldig ga ik zitten wachten tot het moment ik vrij zicht heb op de waterval en het plaatje kan maken dat ik in mijn hoofd heb. Voldaan gaan we weer terug richting de auto.
We gaan weer terug richting het hotel. Op de terugweg zien we bij toeval een spookje op de TomTom staan. Een spookje betekent een oude geocache en, meestal, een leuk plekje. We zoeken een parkeerplaats, en het spookje toont ons een heus Porsche museum. De toegang is gratis. Aangezien we Nederlanders zijn, bedenken we ons geen twee keer, en gaan we naar binnen. Maar liefst vier auto’s staan er in dit Porsche-museum. Één daarvan staat onder een doek, en een andere is een Volkswagen. We gaan terug naar het hotel, en beseffen dat we weer genoten hebben van een geweldige dag. Ik haal mijn sok van de hoedenplank. Deze is inmiddels droog.
Ho Ho Ho!
