De langste rit van dit jaar stond voor vandaag op het programma. Ruim 800 kilometer diende er afgelegd te worden. Nadat we de snelweg op waren gedraaid, mochten we deze 420 kilometer volgen alvorens de afrit te nemen. Beneden aan de afrit, mochten we de volgende weg oprijden. Deze leidde ons recht naar ons doel van vandaag. 160 kilometer recht vooruit. Niet nadenken, gewoon met 120 kilometer per uur, rechtdoor De Woestijn in. Het asfalt volgen. Aan het einde van het asfalt is hetgeen waar we willen zijn. Althans dat hopen we. Want De Woestijn is meedogenloos. Verzwelgt alles wat te zwak is zonder een spoor na te laten. Vandaar ook dat we geen risico wilden nemen, en net nadat we de afslag hebben genomen, gaan we de benzinetank van onze auto vullen. Want als er een plek is waar je niet zonder brandstof wil staan, is het wel in De Woestijn. Waar we twee dagen geleden nog op zoek waren naar een ijskrabber om de ruiten van de auto ijsvrij te maken, waren we deze ochtend druk bezig met het controleren van het aantal flesjes water. Want het zou warm worden vandaag. Temperaturen ver boven de 30 graden. En je wilt De Woestijn niet in met niet genoeg water.
We rijden en we rijden. Zoevend verder De Woestijn in. Hopen dat De Woestijn genadig is voor ons. Hopen dat De Woestijn ons zal laten zien waarvoor we gekomen zijn. Onderweg maken we de nodige tussenstops. We genieten van hetgeen De Woestijn aan schoonheid te bieden heeft. We testen uit hoe het voelt om met hoge snelheid over een zandvlakte te rijden. Een stofwolk in De Woestijn achterlatend. We genieten.
Na anderhalfuur is het dan daar. Het einde van het asfalt. We parkeren de auto, en zien een hek. De poort is afgesloten met dikke kettingen en hangsloten. Verboden toegang voor onbevoegden meldt een bord op het hek. Een ander bord vermeldt dat er 24 uur per dag bewaking aanwezig is. Oei, hetgeen we willen zien, ligt 993 meter achter het hek.
Aangezien we beiden netjes opgevoed zijn, is er geen haar op ons hoofd die er langer dan twee seconden aan denkt om toch over het hek te klimmen. Geen mogelijkheid die er is om op een andere manier dichterbij ons doel, de Fly Geyser, te komen. We besluiten om langs het hek te wandelen in de hoop een blik op te kunnen vangen van de Fly Geyser.
Meniggeen zal nu wel denken dat de voorbereiding op deze rit ver onder de maat was. Echter dienen we te melden dat de voorbereiding op deze in totaal 320 kilometer lange rit door De Woestijn wel degelijk voldoende was. Veel hebben we gelezen over deze geiser. Veel tegenstrijdige berichten ook. Het enige dat we zeker wisten, was dat de geiser op privé land zou liggen. Het ene bericht spreekt erover dat de geiser te bereiken is, en laat de meest prachtige foto’s zien. Andere berichten spreken dat de geiser alleen van enige afstand te bewonderen is. Ondanks dat het een enorme afstand is, hebben we geruime tijd geleden besloten om met eigen ogen te gaan kijken naar de geiser. Als we geluk zouden hebben, dan konden we in De Woestijn wellicht een prachtig fenomeen zien. Als we niet zouden kijken, zouden we achteraf zeker spijt gaan krijgen dat we toch niet zijn wezen kijken. De eerlijkheid gebied ons wel te zeggen dat we allebei de regel ‘op enige afstand’ iets kleiner hadden ingeschat dan de 993 meter die het nu was. Ach, het is zoals het is, en het kumt zoals het kumt.
