Vroeger, toen ik nog een klein menneke was, kwam er op TV een serie, genaamd ‘De Verborgen Vallei’. Welk jaar het was, weet ik niet, maar ik zal een jaar of 8 zijn geweest. Waar die serie over ging? Een verborgen vallei denk ik. Het enige dat ik er nog van weet, is dat de vallei heel moeilijk te vinden was. Waarschijnlijk dat hij daarom ook De verborgen vallei heette. Zo nu en dan gebeurt er iets waardoor ik terug denk aan het feit hoe geweldig die serie was. Zo ook weer vandaag. Na genoten te hebben van de lunch aan een verlaten picknicktafel, besloten we om een stukje te gaan wandelen. Een kwestie van de zojuist verorberde calorieën verbranden. Volgens een beknopte omschrijving in de GPS zou een smal pad langs de rivier ons leiden naar een formatie basaltblokken en een kleine waterval. Hoe groot de afstand daarheen was, stond er niet bij vermeld. Vlotjes werd het pad gespot, en het was inderdaad smal. Bang dat we tegenliggers tegen zouden komen, waren we niet, want de enige auto op de parkeerplaats was die van ons. We genoten van de vergezichten op de rivier en het heerlijke weer. Ondanks dat we deze ochtend wederom ontdekten dat een huurauto niet met een ijskrabber geleverd wordt, was het inmiddels, met een graadje of 13 en een nagenoeg strakblauwe lucht, zeer aangenaam te noemen. Als we de formatie basaltblokken zijn gepasseerd, wordt het pad smaller en smaller en voelt het alsof we naar iets op zoek zijn, waarvan bijna niemand van het bestaan af weet.
Plotseling horen we de rivier meer geluid produceren. Waarschijnlijk de kleine waterval. Hoe graag we onze pas dan ook zouden willen versnellen, het smalle pad zorgt ervoor dat dat niet lukt. En dan zien we de waterval. Om eerlijk te zijn, we hebben ze kleiner gezien. Vol overgave wordt ook deze waterval door ons op de geheugenkaart vastgelegd.
Tot dusver niets bijzonders, maar als we ons omdraaien, gebeurt het. In de verte zien we iets, wat ik heel graag beter wil zien. Mijn gedachten worden teruggetrokken naar het moment dat ik een kereltje van een jaar of 8 ben. In de verte zie ik iets, wat het haast wel echt zou moeten zijn. Nog een klein stukje en dan kunnen we het echt goed zien. En inderdaad, het gevoel van hetgeen mijn netvlies prikkelt, haalt bijna het gevoel van ultieme perfectie. Alleen een enorme kudde buffels ontbreekt nog in De Verborgen Vallei.
Uiteraard is dat niet het enige dat we vandaag hebben gezien. Deze ochtend stond als eerste een wandeling rondom een geiserformatie genaamd Artist Paint Pots op het programma. De wandeling begon in de mist, en de omgeving was haast mystiek te noemen.
Langzaamaan, terwijl we aan het wandelen zijn, verdwijnt de mist. Niet dat het heel veel uitmaakt, aangezien we hier in een gebied met warm water bronnen zijn. Door de kou, is de rook die van al deze bronnen afkomt dusdanig hevig dat vele foto’s in de rook zijn gehuld.
We genieten van de wandeling en hetgeen we onderweg allemaal zien. Het een nog bijzonderder en mystieker dan het andere. We weten wat we zien, en soms is er net genoeg wind om een gedeelte van de rook kortstondig weg te blazen en zodat we juist op dat moment een foto kunnen maken.
We gaan verder richting Mammoth Hot Springs. We beginnen de wandeling bovenaan de terrassen , en om heel eerlijk te zijn. Het valt een beetje tegen. Niet dat het niet mooi is, integendeel. Maar we hadden, afgaande op de foto’s die we van dit gedeelte van het park hebben gezien iets anders verwacht. Het is te vergelijken met het zien van de Yosemite Falls aan het einde van de zomer. De foto’s die men overal ziet, zijn aan het begin van de lente, als de watervallen hun volle glorie tonen door al het smeltwater uit de bergen. Zo ook hier. Een drastisch gebrek aan water maakt het minder fraai dan verwacht.
We wandelen verder en geniet, ondanks de lichte teleurstelling die we allebei voelen. Als we bij het onderste gedeelte aankomen, zijn we blij verrast dat we toch nog een beetje te zien krijgen wat we hadden verwacht, namelijk met water gevulde terrassen van kalk.
We rijden terug richting het hotel. Onderweg zien we weer de nodige buffels en Wapiti’s. Met name de laatste zien we deze reis zoveel, dat het haast de antilopes van Yellowstone lijken. De twee vorige keren dat we hier waren, hebben we er geen enkele mogen zien.
Als we weer terug bij het hotel zijn, gaan we weer naar de Mexicaanse Food Truck, een paar straten bij het hotel vandaan. In het dorp viert het toerisme hoogtij, en daardoor zijn de restaurants nagenoeg onbetaalbaar geworden. Deze Food Truck, biedt heerlijk, vers eten voor een normale prijs.
