Misschien wel net zo meedogenloos als De Woestijn, De Berg, De Rivier en niet te vergeten De Wraak van Marieke is wellicht wel De Canyon. Al maakt het bij De Canyon wel uit van welke kant je hem benadert. Als je De Canyon vanaf de bovenkant bekijkt, zal hij je iedere misstap zwaar aanrekenen. Als je op je gemakje rondwandelt op de bodem van De Canyon, je hooguit je neus zal stoten na het maken van een misstap. Vandaag bezochten we De Canyon vanuit de onderzijde. Desalniettemin zorgden verschillende tupperware bakjes ervoor dat we een niet te onderdrukken neiging tot het beklimmen van De Canyon kregen. Het zweet op de rug steeg gelijk met de hoogte die we bereikten in De Canyon. Iedere stap werd weloverwogen geplaatst, en verschillende malen werd zo vandaag weer de naam van onze site op een stukje papier gekladderd om vervolgens met enige schwung in het gevonden bakje te deponeren. Als ik het zo teruglees, dan is het allemaal weer spannender dan het in werkelijkheid was, al hebben we wel genoten van de schitteren tochten in De Ravijn vandaag.
Ook het toerisme werd vandaag niet geschuwd. Maar het dient gezegd te worden, dat dit vooral per ongeluk gebeurde. Tijdens onze rondrit vandaag, kwamen we terecht in het plaatsje Virginia City.
Een dorpje zoals het 125 jaar geleden was. Tenminste dat zeggen ze zelf. Wij ervoeren het iets anders. Zo zagen we onder het bord van Het Stenen Tijdperk, een man op zijn gemak bezig met zijn mobiele telefoon. Zo zagen we dat vol trots de nieuwste modellen Harley Davidson werden getoond aan andere motorrijders. Zo zagen we dat er onbeschaamd geld gevraagd werd om een foto van een ezel te maken. Het meest bijzonder is dat degene die dit deden maar één van de twee ezels op de foto kregen. Ik denk dat het wachten is op de eerste ezel die een selfie maakt met de andere ezel. Na een kort bezoek verlaten wij het dorp. Blij dat we nu hebben gezien hoe het vroeger was.
