Belhamels. Dat zijn het, en niets anders dan dat. Belhamels… Of misschien dat we ze beter vlerken zou kunnen noemen. Of vlegels… of schobbejakken… of schurken…. of boeven…. of…. of…..
Hoewel het deze ochtend bewolkt was, en eigenlijk te koud om in een korte broek te lopen, begon deze dag, achteraf gezien, prachtig. Na uitgecheckt te zijn in het hotel, was het tijd om wat kleren te gaan kopen. De keuze daarvoor viel op de plaats Vacaville. Om de doodeenvoudige reden dat we daar al verschillende keren geweest zijn, en eigenlijk altijd wel slagen. Maar voordat alle winkels geopend waren hadden we nog meer dan genoeg tijd om een wandelingetje te maken. Na een kilometer of vijf gewandeld te hebben, waarbij we en passant onderweg het record aantal door ons gevonden plastic bakjes in één maand verpulverden, was het tijd om te gaan shoppen. Inmiddels was het gaan regenen, maar achteraf gezien, was dat nog steeds prachtig. Na alle noodzakelijke dingen in de auto geladen te hebben, was het tijd om te rijden richting onze laatste bestemming voor deze rondreis. San Francisco. Een goede anderhalf uur rijden vanaf het winkelcentrum. Plan was om de auto bij het hotel te parkeren en dan met de bus naar de stad te gaan. Gewoon wat rondkijken in een stad die ons beiden kan bekoren.
Vrolijk zwiepten de ruitenwissers van de auto op en neer. Voorzichtig kwam het zonnetje tussen de wolken door. Deze combinatie maakte dat ik plotseling moe werd. We besloten om even snel de benen te strekken en een kop koffie te halen. We zagen een Target, en besloten om daar even te kijken of ze geen leuke aanbieding op de speelgoedafdeling hadden alvorens bij de buurman koffie te kopen. Zo gezegd zo gedaan. Toen we eenmaal terug waren bij de auto zag Marieke nogal wat glas op de grond liggen, en ze kon zonder dat er iets spiegelde onze auto inkijken. Om een lang verhaal kort te maken. De ruit van de auto was ingeslagen. Op klaarlichte dag. Alles gecontroleerd, en er was niets verdwenen. Gelukkig. We zagen wat mensen buiten staan, en aangezien we niet zo heel lang binnen waren geweest, zouden ze wellicht wat gezien kunnen hebben. Niets. Een vrouw zei dat er wellicht iets op de bewakingscamera’s zou staan. Binnen gaan vragen, en de bewaking zou de beelden nakijken. Ook zouden ze contact opnemen met de politie. Wij konden met een gerust hart bij de auto staan te wachten totdat de politie zou verschijnen. Geen punt. Bedankt voor de service, en we horen het graag als er iets op de beelden te zien is.
Ruim een uur later, het is inmiddels vier uur geweest. Nog geen politie. Maar weer naar binnen. Vragen. Ze hadden op de beelden gezien dat er een auto achter ons het parkeerterrein opreed. Waarschijnlijk hadden we de aandacht getrokken omdat we een kentekenplaat van een andere staat op de auto hadden. Wat betekent dat we toeristen zijn, wat weer betekent dat er waarschijnlijk waardevolle spullen in de auto liggen. Wat dat betreft hadden ze pech, want het enige dat in de auto in het zicht lag, was een jas. De rest lag allemaal in de kofferbak. En die is niet te openen zonder dat de sleutel van de auto in de buurt is, tenzij het met grof geweld is. Ze konden op de beelden niet zien wie het was, maar het kenteken van de auto was wel zichtbaar. En de politie? Wel, volgens de bewaking kon het wel twee uur duren alvorens die ter plaatse zou zijn.
Maar weer verder met wachten dus. Al snel passeerde de kleine wijzer van de klok de 5. Weer naar binnen. Vragen waar het politiebureau zat, want we dienden aangifte te doen aangezien we in een huurauto rijden. Wat spullen gekocht om het raam winddicht te maken. Met wat luchtkussenfolie en duct-tape kom je een heel eind heb ik ergens geleerd. Korte tijd later stonden we op het politiebureau. Ja, de melding was bekend, maar het was heel druk en ons probleem had niet zo’n hoge prioriteit. We konden wel iets te eten gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan. Snel wat eten gehaald bij de lokale chinees en in het politiebureau op zitten eten. Inmiddels waren we bijna vijf (!!!) uur aan het wachten om aangifte te kunnen doen. Plotseling ging het allemaal snel. Er kwam een agent. Die noteerde onze gegevens en wat er was gebeurd, en vijf minuten later konden we gaan. Eindelijk op weg naar San Francisco.
Eerst even naar het verhuurbedrijf om te kijken wat we met de auto dienden te doen. Ook hier diende een rapport opgemaakt te worden. Alhoewel we hier niet op hoefden te wachten, nam het invullen hiervan wel lange tijd in beslag. We kregen een andere auto mee, zodat we vanavond naar het hotel konden rijden, en morgenochtend richting het vliegveld kunnen gaan. Als we bij het hotel aankomen zijn we ruim 7 uur verder nadat we ontdekken dat er wat glas in de auto miste. We hadden onze laatste dag van onze rondreis eerlijk gezegd iets anders voorgesteld. Nu hebben we alleen maar de lichtjes van San Francisco vanaf het balkon mogen bewonderen.
