Het is een mooie zomerdag. Ideaal voor een wandeling in het bos. Vader, moeder, zoon en dochter. Dochterlief heeft geen zin om mee te gaan wandelen. Ze zit liever thuis op de bank te snoepen. Maar dochterlief moet gewoon gezellig mee gaan wandelen, zin of niet.
“Pa-a-a-p, ‘k-heb dorst.”
Pap stopt, en schopt tegen een boom. “Wat denk je nu, dat er cola uit komt vallen?”
Bovenstaand is een hele grove samenvatting van een verhaal waarvan we allebei genoten hebben, en sindsdien hebben we vaak tegen een boom geschopt als we in het bos aan het wandelen waren en weer eens dorstig waren. Nimmer hadden we geluk, tot vandaag.
Vandaag hadden we een rustdag. Eerst lekker uitslapen tot half acht, en daarna op het gemak op weg richting het volgende hotel. Niets stond er vandaag op de planning, behalve een paar oude geocaches oprapen. Het tabelletje heeft immers nog enkele vakjes open. Gisteren wisten we er al eentje dicht te maken, en als alles een beetje voorspoedig verloopt, gaan er vandaag wederom vier dicht. Eerste stop van vandaag is in West-Virginia. Het is natuurlijk heel jammer, als je door deze staat heenrijdt en er geen enkele geocache zou gaan zoeken. Bij een welkomscentrum van een staat ligt meestal wel een geocache. Zo ook bij dat van West-Virginia. De eerste laat zich snel vinden, en de hint bij de tweede luidt: “Onder het toiletpapier.” Mmm, klinkt terecht als een zogenaamde schijtcache. Toch maar even snel een blik werpen. Even later vinden we een van de leukste microcaches die we ooit hebben gevonden.
We gaan verder naar het dorpje Martinsburg. Het geluk is echter niet aan onze zijde in dit dorpje, en we weten maar liefst vier geocaches achter elkaar niet te vinden. Maakt eigenlijk ook niet zo heel veel uit. We hebben genoten in dit alleraardigste dorpje, en met een parkeertarief van tien (!) dollarcent per uur is daar ook nog overheen te komen.
De volgende stop is ook nog in West -Virginia, en wel bij de cache met de meeste favorieten in de staat. We vinden een gigantische muizenval. Inderdaad een hele leuke geocache. Dienden hier alleen maar snel de container te pakken, voordat de val ons te pakken zou hebben. Dat dat gelukt is, valt af te leiden aan dit getikte verhaaltje dat je nu zit te lezen. Of wacht, waar is Marieke?
Het middaguur is ondertussen al eventjes gepasseerd, en het wordt tijd om wat vakjes dicht te gaan maken, zoals we het zelf noemen. De eerste stop is bij een stenen huis. Niets bijzonders zeggen de meesten van jullie. Hier is het echter behoorlijk bijzonder, aangezien het gros van de huizen van hout is gemaakt. Project 2001-08 is geslaagd.
We gaan verder naar een groot meer. Daar ligt al sinds 17 december 2000 een geocache verstopt. We zijn niet de eerste die deze container vinden, en zeker niet de laatste, maar ook project 2000-12 ronden we succesvol af.
We gaan op pad naar de volgende. Project 2001-02 genaamd voor ons. We weten dat hier bij de container een behoorlijke afwijking zal zijn, en ook dat het een redelijke wandeling zal zijn van de parkeerplaats naar de cache. Maar 1 ster terrein is niet zwaar, dus dat zal geen probleem zijn. Normaal gesproken dan. Want de 1 ster terreinwaardering die bij de cacheomschrijving staat vermeld, blijkt in de praktijk niet helemaal te kloppen. Dit is minimaal een terrein van 2.5 sterren. Ook dat lukt wel, maar we zijn blij als we onderweg de colaboom weten te vinden. Na een tijdje weten we ook dit project succesvol af te sluiten. Nog maar drie vakjes te gaan. En zie, daar is Marieke weer.
We checken in, in het hotel. Als we onze spullen willen gaan halen uit te auto, besluiten we eerst een hapje te gaan eten, aangezien er 40 man in de rij bij de lift staan te wachten om hun koffers naar de vierde etage te brengen. Dezelfde verdieping als waar wij moeten zijn. Na het eten gaan we even langs een spellenwinkel. Alhoewel deze de naam spellenwinkel eigenlijk niet waardig is. Het assortiment is redelijk uitgebreid, dat is het probleem niet. Maar veel van de dozen zijn dusdanig verkleurd, dat het zeker is, dat deze al enkele jaren in de schappen staan. Dit hoort niet, en iedere zichzelf respecterende winkel zou niet durven om hier het volle pond voor te vragen. Al met al hebben we, aangezien we niets hebben gedaan, een geweldige en vermoeiende dag gehad.
