De totale route voor dit jaar is niet zo heel lang in vergelijking met andere jaren. Na de rit die we vandaag hebben gemaakt, hebben we al meer dan een derde van de totale afstand die we gaan rijden erop zitten. Bijna terug bij het beginpunt zullen we dan maar zeggen. Het einddoel van vandaag is Franconia Notch State Park in de staat New Hampshire. Dit park staat voor morgen op het programma. Voor vandaag hadden we een bezoekje gepland aan de Step Falls, ergens halverwege de route.
De weergoden waren ons niet goedgezind voor vandaag. Na een bezoekje aan enkele oorlogsmonumenten te hebben gebracht, begon het al snel te regenen. De ruitenwissers op de auto werken in ieder geval goed, daar zijn we inmiddels wel achter. Toen we eenmaal gearriveerd waren bij het startpunt van de wandeling, leek het alsof we het ergens toch wel verdiend hadden, want het werd zowaar droog.
Een week of vier geleden kwam ik per toeval een klein fotootje van deze watervallen tegen ergens op het internet. Na een tijdje had ik de naam én de locatie erbij gevonden, en was dan ook blij verrast dat we dit jaar hier in de buurt zouden komen. Nog geen 30 kilometer dienden we hiervoor onze route aan te passen.
Nu is het altijd afwachten of onze ogen hetgeen voorgeschoteld krijgen wat ze op zo’n klein fotootje hebben gezien, en zeker als het een grijze en grauwe dag is. Al snel zouden we het weten, want de wandeling naar het einde van het pad zou iets minder dan een kilometer zijn. Gestaag vorderden we het pad omhoog. Gelukkig bleek de klim naar boven niet al te zwaar te zijn, want sinds het gebruik van bijna 600 traptreden afgelopen maandag heb ik toch een behoorlijke spierpijn in mijn kuiten. Na een tijdje zagen we de voet van de waterval. Inderdaad was het een zeer fraai gezicht.
Met de naam van de watervallen, Step Falls, in mijn achterhoofd, begon ik aan de wandeling over de rotsen naar het midden van de watervallen, in de hoop zo een mooiere foto te kunnen maken. Na een korte tijd daar vertoefd te hebben, begon het weer zachtjes te regenen. Terug naar het pad, en verder omhoog. Wie weet wat er nog allemaal voor fraais zou volgen.
Toch maar weer een wandeling over de rotsblokken gaan maken, en ditmaal was ik nog aangenamer verrast dan iets daarvoor. Dit was gewoonweg schitterend. Toch Marieke maar geroepen en haar overtuigd dat ze ook de wandeling naar het midden van de ‘rivier’ moest maken, want zo mooi als het uitzicht hier was, was het aan de kant toch echt niet. Even later moest ze dat bevestigen.
Het laatste stukje naar boven was fysiek het zwaarste van de hele tocht. En uiteraard, ook hier weer even gaan klauteren. Het uitzicht was hier iets minder imposant, maar genoten dat we beiden hebben. Juist op dat moment stopte het met zachtjes te regen, en aanvaarden we de terugtocht naar beneden. Gelukkig zijn we in het bezit van waterdichte cameratassen, jassen en schoenen. En wachterdichte broeken? Neen, helaas niet, wel sneldrogend, maar dat is eigenlijk nutteloos als de aanvoer van vers water behoorlijk groot is.
En hoe een dag die regenachtig is verlopen toch perfect kan zijn? Is niet zo heel moeilijk. Heb weer een schitterend plekje op deze aardkloot mogen bewonderen met de persoon aan mijn zijde die ik daar het liefste heb. Kan niet beter toch?
