“Good morning, Ma-am! Thank you for your beautiful smile!” Enthousiast zwaait Marieke terug naar de krantenverkoper bij de ingang van het metrostation, die op zijn beurt weer een lichte buiging maakt. Ik glimlach ook. Gisteren stond hij er ook al. Net zo enthousiast te roepen naar alle mensen die hem passeren. Niemand die hem een blik waardig gunt. Dit is iets wat hij zelf ook zal beseffen, en toch gaat hij door met zijn vrolijke begroetingen naar de mensen. We lopen het metrostation in, en terwijl we op de roltrap staan worden we gepasseerd door vele mensen. Rennende mensen op weg naar hun werk om precies te zijn. Op dat moment bedenk ik me dat dit precies is zoals het niet zou moeten zijn. Waarom zouden mensen wegrennen van een plek die ze lief hebben, naar een plek waar ze liever niet zouden zijn? Dit is de omgekeerde wereld. Ik moet denken aan het nummer Mad World van Gary Jules. Wat mogen we blij zijn, dat wij in staat zijn om voor ons tweetjes de wereld weer terug te draaien naar zoals hij zou moeten zijn. Dat we mogen rennen naar een plek waar we willen zijn. De metro is op de plaats van bestemming. We stappen uit.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Het Witte Huis. Deze ochtend hoorden we dat iemand afgelopen vrijdag over het hek is geklommen. Waarschijnlijk dat de beveiliging hier daarom zo zenuwachtig is. We zien dat er een extra rij dranghekken om het hoge hek is geplaatst. Ook zijn ze druk bezig om het hoge hek nóg hoger te maken. De toegang tot het park rondom Het Witte Huis is hermetisch afgesloten. We begrijpen niet goed waarom, aangezien we er gisterenmiddag nog gewoon doorheen zijn gewandeld. En ook al wisten wij toen nog niet dat die koekerd over dat hek was geklommen, toch had die het gedaan. Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Terwijl we dat doen, ontdekken we de reden waarom alles rondom Het Witte Huis zo hermetisch was afgesloten. We kijken omhoog en zien de helikopter van de President over onze hoofden scheren. Obama, waarschijnlijk op weg naar een plek waar hij liever niet zou zijn. Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Het Thomas Jefferson Memorial om precies te zijn. Ik weet dat hij een president van de VS is geweest, en tegelijkertijd verschijnt er een glimlach op mijn mond als ik aan een nummer van Harrie Jekkers denk, en een regel aan zijn Straatnaambordjesblues toevoeg. “Wat heeft die Jefferson nu precies gedaan, om hier met zo’n enorm standbeeld te mogen staan?” Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. De volgende stop is het Franklin Delano Roosevelt memorial. Ook al weer zo’n gigantisch monument, dat valt in de categorie groot, groter, grootst. De afgelopen dagen heb ik geleerd dat Franklin Delano Roosevelt de enige president is die vier keer is gekozen. En wikipedia leerde mij dat dit record niet meer verbroken kan worden, omdat in het 22-ste amendement is bepaald dat een president van de VS maar twee keer gekozen mag worden. Met een lengte van meer dan 250 meter is dit echt een enorm monument, waar je rond kunt wandelen. Mijn aandacht wordt getrokken door een beeld dat memoreert aan de jaren 30 van de vorige eeuw. Deze mensen doen precies zoals het hoort. Zij hebben geen haast, aangezien ze op weg zijn naar een plek waar ze liever niet heen willen gaan. Ik sluit aan in de rij. Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Een kort stukje maar deze keer naar het Martin Luther King Memorial. Ook al weer zo’n enorm beeld. Opvallend hieraan is, dat het precies in het stramien van deze tijd past, en het de omgekeerde wereld laat zien. Het beeld van Martin Luther King is namelijk spierwit. Waarom? Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Wederom een kort stukje maar. De Japanse Lantaarn en de eerste kersenbloesembomen. Niet zo heel bijzonder om dit op dit moment te zien. Bij het bezoekerscentrum zagen we folders voor wandelingen in dit stukje in maart en april. De bomen staan dan volop in bloei. Ik ben er zeker van dat het dan wel een hele bijzondere plek zal zijn. Ik word aangesproken door een Japanse vrouw, die in gebrekkig Engels de weg naar het oorlogsmonument aan mij vraagt. Verbaasd wijs ik haar de weg naar het WWII-memorial. Wel vreemd dat ze juist daarheen wil. Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Als we bij het Korean War Veterans Memorial zijn, bedenk ik me dat de Japanse vrouw misschien wel een Koreaanse was, die naar dit monument had willen gaan. Ook dit is weer een indrukwekkend monument. Het is haast onmogelijk om hier een fraaie foto te maken, aangezien het hier enorm druk is. Geen idee waarom. Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Een grote etappe van bijna twee-en-een-halve kilometer ditmaal. Doel is het graf van John Fitzgerald Kennedy, waarbij een eeuwige vlam brandt. Wellicht is dit een van de bekendste Amerikaanse presidenten ooit, en toch heeft hij geen memorial gekregen in Washington DC. Vreemd toch? Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Het graf van de onbekende soldaat. Een bijzonder monument, dat 24 uur per dag, 7 dagen per week bewaakt wordt. Bijna continue worden hier ceremonies uitgevoerd. Hier heerst een doodse stilte. Indrukwekkend is dit. Ik denk niets.
En we rennen verder naar een plek waar we willen zijn. Het laatste monument dat we willen bezoeken tijdens onze paar dagen hier. Het US Marine Corps Memorial. Bij het zien van het beeld, zullen de meesten het wel herkennen. Zo ook ik. Alleen dit beeld is vele malen groter dan ik me had voorgesteld. Ik had een beeld voor ogen dat op ware grote zou zijn. Niets is echter minder waar. Deze figuren meten bijna 10 meter. De vlaggenmast is 18 meter lang. Ook hier is het welhaast onmogelijk om een goede foto te maken. Niet door de drukte, maar door de fel schijnende zon, die precies gestationeerd is achter de zijde van het beeld waarvan je het liefst een foto zou willen maken.
We hebben alles bezocht in Washington DC wat we graag wilden zien. We lopen op het gemakje terug naar de metro. Eenmaal daar aangekomen, valt het op dat veel mensen op het gemakje de roltrappen opgaan. Dit is precies zoals het niet zou moeten zijn. Waarom zouden mensen terug slenteren van een plek waar ze liever niet zijn, naar een plek die ze liefhebben? Dit is de omgekeerde wereld. Ik haal mijn schouders op en denk “Het zal wel”.
