Nooit gedacht dat het zesendertighonderzevenendertig komma één kilometer rijden zou zijn van het vliegveld van San Francisco, naar het begin van de Golden Gate Brug. Ook was het best wel spannend, want de TomTom gaf aan dat er tol betaald diende te worden. De ervaring van de eerste keer in de VS rondrijden met een auto over een tolweg zit dan nog vers in het geheugen. Ik hoop dan ook vurig dat ik over de juiste baan rij als er betaald dient te worden, en niet zoals in het 2006, het eerder genoemde jaar, toen ik over de fasttrack reed, en met geen mogelijk van rijbaan kon wisselen. Destijds was het gevolg dat ik voor het gebruik van enkele kilometers tolweg, het volle pond diende te betalen voor de complete tolweg. Maar hoe goed ik ook oplette, ik zag nergens ook maar een tolpoortje of iets dergelijks staan. Met het idee van het zal wel, reed ik de Golden Gate Brug op. Gewoon een brug zoals zovele andere, maar toch. Die overbekende, gigantische oranjerode pijlers met de mansdikke staalkabels geven een toch wel speciaal gevoel als ik over de middelste baan rijd. Nog net niet King of the Road, maar toch. Het heeft wel iets. In ieder geval een stuk specialer voor mijn gevoel, dan over het voetpad wandelen.
Hierna door naar Muir Woods National Monument. Hier hadden we al wat aardige foto’s van gezien op internet, en we wisten dat we hier grote bomen te zien zouden krijgen. Net zoals in 2009 in Redwood National Park. In 2009 vielen de grote bomen toch wat tegen op het moment supréme zelf, maar achteraf was het toch wel een hele indrukwekkende ervaring. Een soortement van herhaling dus zeg maar. Als eerste het verplichte aandenken aangeschaft, en vervolgens entree betaald, voor dit hele drukke park. En eerlijk is eerlijk, het moment supréme van 2013, is hetzelfde als dat van 2009.
Inderdaad, het valt tegen. Duidelijk is te merken dat dit park op korte afstand van de Bay-area ligt, en dat het ideaal is voor toeristen om de grote Redwood bomen, die wel 115 meter hoog kunnen worden, te zien. De paden zijn afgezet met hekken. Overal hangen bordjes dat niet van de bebaande (lees: geasfalteerde) paden mag worden afgeweken. Waar je ook kijkt, overal zie je mensen. Bij de ingang had ik al een donkerbruin vermoeden van hoe het zou zijn, want er werd geen uitleg gegeven. Hier moest afgerekend worden. Verder niet zeuren, hup de volgende in de rij. Er waren drie wandelingen te doen over de bebaande paden. De langste was anderhalf uur. We besloten om die maar te gaan lopen, en daarna wel weer verder te zien. We gingen op pad in wat we maar noemden een park-park.
Na iets meer dan drie kwartier wandelen en toch wel genieten van het fraaie licht tussen de hoge bomen, komen we op een splitsing. Hier staat een bord, en die geeft nog een paar andere wandelingen aan. We besluiten om een route te lopen die het geheel met anderhalf zou verlengen. Als we een kwartiertje op dit pad lopen, zien we de hekken verdwijnen. Mensen zien we al een tijdje niet tot nauwelijks meer. We passeren een bordje dat we Muir Woods National Monuments verlaten.
De navigatie geeft geen paden aan, maar dat is niets nieuws onder de zon in de parken. Het licht is nog even fraai, maar hier kun je wel net dàt ene stapje verder naar links zetten om de foto te maken die je wilt maken. De paden worden ondertussen ook minder vlak, en geasfalteerd zijn ze ook al een tijdje nier meer. Naarmate de tijd vordert, worden de paden smaller. Hier heb je het idee dat je in een bos loopt in plaats van in een park. Hier is het pas echt genieten.
