Vandaag vervolgen we onze weg over de Highway 1, langs de kust. Het rijden van deze bochtige weg, is op zich al een hele ervaring. In 2006 hebben we ook een stuk over deze weg gereden, totdat ik te veel last kreeg van wagenziekte en we er uiteindelijk toch vanaf konden en onze weg via de snelweg konden vervolgen. Maar deze reis ging het een stuk beter. Lang leve de acustraps van de ANWB. Deze wonder-polsbandjes zouden ervoor moeten zorgen dat je geen last meer had van wagenziekte. Het klinkt als een fabel, maar ze werken perfect. Maar goed, we dwalen door dit reclameblokje af, van onze werkelijke reis.
Het ene uitzichtpunt dat we passeren is nog mooier dan het andere. Dus met regelmaat de auto uit voor een foto-stop en als het even kan ook nog een cache meepikken. Dit is ons een aantal keren gelukt, zodat we zachtjes aan richting de 2100ste gevonden cache gaan.
Anderhalve week geleden hebben we deze weg ook gereden en werden toen verrast door de zeehonden-kolonie die op het strand lag te zonnen. Ook vandaag zijn we even gestopt om te kijken of ze nog altijd massaal op het strand lagen. En ja, ook vandaag waren ze thuis. Het blijft een leuk gezicht. De zeehonden dit hier liggen, zijn zogenaamde olifanten-zeehonden. Herkenbaar aan hun bijzonder ogende neus. Deze is veel platter dan van de doorsnee zeehond. Een beetje een Louis van Gaal look-alike zeg maar. Op het eerste gezicht is het niet altijd even goed te zien, maar bij het bestuderen van de foto’s is het wel degelijk waar te nemen.
Na wat leuke plaatjes geschoten te hebben, rijden we verder naar het Julia Pfeiffer Burns State Park. Onderweg merken we op, dat ook de zebra’s thuis zijn vandaag. We bekijken ze ditmaal vanuit de auto en vervolgen onze weg naar Julia Pfeifer. Dit park hebben we op de heenweg moeten laten schieten en dat vonden we toch wel jammer. De foto’s die we ervan gezien hebben, waren de moeite waard. Dus besloten we om vandaag dit park aan te doen. We hebben in ons leven al een aantal mooie watervallen gezien, maar nog nooit een die op het strand uitkomt en dan zo de oceaan in stroomt. Het was werkelijk prachtig.
Dat vonden meer mensen, want het was best druk en de parkeerplaats stond overvol. Om niet het idee te hebben dat we voor één foto het hele eind gereden hadden, hebben we nog wat meer van het park bekeken. Ook de tweede waterval in het bos was de moeite van de wandeling waard. Maar was natuurlijk minder bijzonder te noemen dan de eerste waterval.
