103 weken is het nu geleden dat ik een verhaaltje tikte waarvan de titel de eerste 3 cijfers van deze zin bevatte. 103, oftewel 013. In dat verhaal had ik het kort over de twee Nederlanders die een maand eerder waren overleden in Joshua Tree National Park, door uitdroging. Een gevalletje van eigen schuld tikte ik toen. Vandaag was het zover dat wij voor de poorten van dit park stonden. Natuurlijk gaan dan de gedachten uit naar de dramatische gebeurtenissen van iets meer dan twee jaar geleden. Zeker aangezien de temperatuur vandaag, en de komende dagen, ver boven het gemiddelde uitkomen, van hetgeen normaal is voor deze tijd van het jaar. Normaal gesproken blijft het kwik steken op een kleine 33 graden. Vandaag zou het kwik op 40 graden en meer uitkomen. Raadzaam dus om het wat rustiger aan te doen en geen route uit te zoeken van een kilometertje of 14. Op naar het bezoekerscentrum om informatie te vragen over korte routes die de moeite waard zijn. We kregen een viertal routes voorgesteld, én het advies om ervoor te zorgen dat we genoeg brandstof in de auto hadden, en dat we ruim voldoende water mee zouden dragen, gezien de hoge temperaturen. Ook wordt ons verteld dat het raadzaam is om stevig schoeisel te dragen. Op het moment dat we met de auto het toegangshek passeren, krijgen we wederom hetzelfde advies.
Wederom trek ik dezelfde conclusie over de twee Nederlanders. Gevalletje eigen schuld. Als we korte tijd later bezig zijn met onze eerste wandeling, verbaas ik mezelf over de domheid van sommige mensen. Slippers aan de voeten en niets op de rug of in de handen. De discussie wat goed schoeisel is, kan ik nog enigszins begrijpen, omdat het slechts een relatief begrip is. Maar het begrip ‘ruim voldoende water’, betekent in mijn ogen toch echt dat je meer mee moet nemen dan helemaal niets.
Als je de naam Joshua Tree hoort, hoef je toch echt geen grote muziekliefhebber te zijn, om aan het gelijknamige album van U2 te denken uit 1986. Het verhaal wil, dat de twee eerder genoemde Nederlanders op zoek waren naar de boom die de hoes van het album siert. Om heel eerlijk te zijn, heb ik daar geen moment aan gedacht, maar toen ik deze avond wat meer informatie over het album wilde weten, leek het me wel een leuke queeste te zijn, voor de dag van morgen of overmorgen.
Een zoektocht van minder dan vijf minuten op het internet, leerde me enkele dingen. Hoewel de gebeurtenis van twee jaar geleden uitermate triest is, het gevalletje eigen schuld werd alleen maar sterker bevestigd, aangezien de bewuste boom zich niet in Joshua Tree National Park bevindt, maar in Death Valley National Park. Laatstgenoemd park ligt toch enkele honderden kilometers verder naar het noorden. En ik mag toch aannemen dat je voorbereiding toch wel degelijk te noemen is, als je in een park van bijna 3200km² op zoek gaat naar één enkele boom. Ik denk dat ik in vijf minuten al heb gevonden waar ik naar zocht, en weet dat we morgen gewoon weer gaan genieten in een park waar de straten geen naam hebben.
Ik kan me voorstellen, dat sommigen het wellicht iets overdreven vinden, als we zeggen dat we voor een wandeling van een kleine twee kilometer twee liter water per persoon meenemen. Beter teveel dan te weinig, denk ik dan maar. Het laatste waar ik behoefte aan heb, is het feit dat over iets meer dan een maand iemand zit te tikken, ‘duidelijk een gevalletje van eigen schuld’.
