Gisteren leerde de Ranger ons tijdens de wandeling door Balcony House dat de indianen geen tijdlijn kennen. Vandaag werd ons hetzelfde verteld, tijdens de wandeling door Cliff Palace. De indianen kunnen niet zeggen, hoelang geleden iets gebeurd is, maar alleen maar dat het is gebeurd. En dat is hetgeen dat telt, de gebeurtenis, niet wanneer en/of hoelang. Ik weet natuurlijk niet hoelang men daar over heeft gedaan, om dit feit te ontdekken, maar volgens mij kan het niet zo heel veel moeite hebben gekost. Wij hebben er namelijk maar twee dagen over gedaan om te ontdekken, dat de Indianen geen tijd kennen. Afgelopen week tijdens de zoektocht naar de Pueblo’s hebben wij dat voor het eerst ontdekt. Volgens de site van de indianen, en volgens het bordje op de deur, zou deze om 8 uur ’s morgens opengaan. Toen wij echter om iets over 10 passeerden, was alles nog gesloten. Toen we iets later, zo rond de klok van elf, opnieuw passeerden, kwam er een beetje leven in de brouwerij. Een dag eerder, in Santa Fe. Tientallen indianen, hadden een kleedje uitgestald om hun spullen te verkopen. We hadden het idee, dat ze behoorlijk vroeg met uitstallen van hun spulletjes waren begonnen. Enkele kleedjes verder werd al snel duidelijk hoe de indianen hun truc deden. Ze blijven ’s nachts gewoon slapen. Dekentje over het lijf, rug tegen de muur en maffen maar. En de winkel? Die gaat gewoon open als ze wakker zijn.? Enkele dagen later, op weg richting Cortez, Colorado, afslag Mesa Verde NP, langs de weg, waren een paar kraampjes van indianen. Hier hetzelfde beeld, indianen die in stoeltjes zitten te slapen. Autokraampjes die opengaan als ze wakker zijn. Wanneer dat gaat gebeuren? Geen idee, toe we ’s avonds weer voorbijreden, zaten ze nog steeds in hun stoeltje. Inderdaad, te slapen. Tijdens de wandeling met de Ranger gisteren, hebben we geleerd dat de indianen ruim 20 jaar deden om een huis te bouwen, haast kenden ze niet. Zouden ze eigenlijk wel gehad moeten hebben destijds, want de gemiddelde levensverwachting was 30 jaar. Ook leerden we dat de namen die de blanken aan de indianen hebben gegeven, door hen als een belediging worden beschouwd. Wel, ze zouden gelukkig moeten zijn met die namen, want de naam die wij aan de indianen hebben gegeven, zullen ze wel helemaal beschouwen als een belediging. Ach, wat maakt het hen nu eigenlijk uit. Ze weten toch niet hoelang ze onze naam al hebben, alleen dat ze hem hebben. Slapers….
Maar zoals gezegd, vandaag weer op pad naar Mesa Verde NP. Dit maal om enkele wandelingen te doen, die we gisteren niet hebben gedaan, en om een wandeling onder begeleiding van een Ranger te doen. Ditmaal door een ander gedeelte van het park. Helaas geldt ook hier dat het niet mogelijk is om de wandeling in je uppie te doen. We vinden het wel begrijpelijk, want anders zou het een grote puinhoop worden, en zou deze plek binnen afzienbare tijd verdwenen c.q. vernield zijn. Het verhaal dat tijdens deze tocht werd verteld, had grotendeels dezelfde strekking als het verhaal van gisteren. Interessant, dat wel, maar eigenlijk niets nieuws onder de zon. Schitterende uitzichten over de oude dorpen die hier zijn gebouwd in de canyonwanden. Nog steeds verbaasd over het ongelooflijke aantal kamers dat de indianen op een klein oppervalk wisten te bouwen, en vooral respect voor de kennis van architectuur die ze klaarblijkelijk toch wel hadden. Echter toen we aan deze wandeling begonnen, hadden we het idee dat we de bekende foto’s zouden zien in real-life. De foto’s van de in loodrechte canyon-wanden gebouwde dorpjes. Niets was echter minder waar, want ook nu liepen we er weer midden doorheen.
Na de wandeling begonnen aan een rondrit, waarbij we allemaal zeer korte wandeling voor onze kiezen kregen, maar toch wandelingen van een behoorlijk inspannend niveau. Bij elke stop, kwamen we een bus tegen met toeristen daarin. Telkens als wij arriveerden, gingen zij weer weg. Bij een van de laatste wandelingen, passeerden wij hen en gingen ze achter ons aan. Bij het allerlaatste punt van de rondrit aangekomen, kregen we de plaatjes voorgeschoteld die in alle reisgidsen staan. De dorpjes op de loodrechte wanden. In de verte zag ik de bus aankomen. We versnelden onze pas om de meute voor te zijn, maar al snel bleek dat niet nodig te zijn. De bus stopte, gaf iedereen welgeteld 10 seconden de tijd om te kijken, en reed weer verder. Nou ja zeg! Zoals gezegd, hier waren de plaatjes te zien uit de reisgidsen, en dan zomaar doorrijden. In mijn ogen is dit net zoiets als bij ieder archeologische vondst in de omgeving van Pisa te stoppen en uitleg te geven, en dan bij de beroemde toren, plankgas doorrijden.
Daarna door naar de laatste wandeling van vandaag. Spruce House. Toen ik aan het begin deze maand een foto tegenkwam, van Mesa Verde tijdens het inscannen van een reisgids, was ik toch wel erg gecharmeerd van deze foto, en wilde ik deze situatie graag zelf zien. In de tussentijd gevonden waar de foto gemaakt was, en vandaag was het dan zover. Een behoorlijke afdaling bracht ons naar Spruce House, en al snel zagen we het punt waar de foto gemaakt was. Helaas afgesloten voor publiek, dus onmogelijk om het met eigen ogen te zien, maar er was wel een soortgelijk punt. Een paar kleine details verschilden, maar een kniesoor die daar op let. Ik wachtte totdat iedereen de ruimte had verlaten en gaf mijn eigen huispitbull, Marieke, de opdracht om de toegang even te bewaken, zodat ik de tijd had om eventueel zelf een foto te maken. Eenieder die Marieke een klein beetje kent, weet dat deze taak haar wel is toevertrouwd, en zodoende daalde ik met een gerust hart af in de kleine ruimte. Snel een paar foto’s gemaakt, en geroepen dat Marieke ook kon komen kijken. Ook zij kon nog enkele foto’s maken voordat er meerdere mensen naar beneden kwamen en het daardoor onmogelijk werd om een foto van de ruimte te maken. Of het mij is gelukt? Ik vind dat ik een voldoende heb gehaald, maar smaken verschillen.
Twee dagen Mesa Verde NP dus. Een onvergetelijk park, en eigenlijk een must om te bezoeken als je in de buurt bent (voor ons is dat binnen een straal van 500 km.). Werkelijk een schitterend, indrukwekkend en leerzaam park. We weten nu veel meer over Slapers….
