Normaal gesproken word ik wakker omdat ik gewoon klaar ben met slapen, deze morgen werd ik iets eerder wakker door iets wat ik niet thuis kon brengen. Telkens klonk er een door merg en been scherend… piiiiieeeeep… door de kamer. Maar opgestaan, het was immers al bijna kwart voor zes, om te gaan onderzoeken wat dit geluid zou kunnen zijn. Al snel trok ik de conclusie dat de harde wind (zeg maar gerust storm), de lamellen van de airconditioning langzaam op en neer bewoog. Aangezien we op de vijfde verdieping zitten, kon ik niet zomaar even naar buiten om dit probleem op te lossen door de lamellen te blokkeren. Maar wat mail gaan lezen, en wat recensies van bordspellen (inderdaad: Alien Frontiers, het blijft toch kriebelen) gelezen.
Daarna op zijn elf en dertigst van het ontbijt genoten, en overlegd wat we vandaag zouden gaan doen. Het originele plan leek immers niet meer zo’n strak plan om te gaan doen met de harde wind buiten. De keuze viel uiteindelijk om als eerste een grot te gaan bezoeken. Deze stond eigenlijk voor deze middag op de lijst, maar ondanks dat de grot, Cave of the Winds heet, hadden we het idee dat het daarbinnen niet zo hard zou waaien. Daarna zouden we wel weer verder zien.
Zo gezegd, zo gedaan en we gingen op weg naar de grot. Iets meer dan een kwartier parkeerden we de auto, en daar kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn fototoestel was vergeten mee te nemen. Terug naar het hotel, camera opgepikt en weer terug. Doordat we nu wat later waren, misten we de eerste tour van 10 uur. Gelukkig, want op het moment dat wij naar binnen mochten voor onze rondleiding, kwam de groep van 10 uur net terug. Een hele meute gillende kinderen kwam voorbij. Ik zou nu dus met een gerust hart kunnen zeggen dat ik mijn camera met voorbedachte rade was vergeten.
Maar goed, de rondleiding door de grotten. Ondanks dat het in een grot aardedonker is, bood deze grot weinig nieuws onder de zon. Het was allemaal wel leuk en mooi, maar als je Grotte Di Frasassi hebt bezocht, dan moet je eerlijk zijn, en bekennen dat deze grotten minder fraai zijn. Hoe dan ook, we hebben genoten van de wandeling, en zelfs nog enkele fraaie foto’s kunnen maken.
Op het moment dat we weer verse lucht inademden, merkten we dat deze niet meer met grote snelheid binnenkwam. Dus de wind was nagenoeg helemaal gaan liggen. Dit was iets wat we wel hadden gehoopt, maar niet hadden durven dromen. We besloten dat het nu tijd was om naar Garden of the Gods te gaan. We hebben wat leuke folders gelezen, en ook de Capitool Reisgids, was uitermate positief hierover (al moet ik bekennen dat ik na het Pueblo avontuur iets minder vertrouwen in deze reisgids heb.). Op pad dus maar.
Colorado Springs, is een van de meer toeristische gebieden die we ooit hebben bezocht in de VS. Dit laat zich in alles terugzien, de bewegwijzering, de vele reclameborden langs de weg, de prijzen. Waarschijnlijk komt dit omdat er hier zoveel op een hoopje te zien is, en dat veel van deze dingen privaat bezit zijn. We waren dan ook aangenaam verrast, toen bleek dat de entree voor Garden of the Gods, gratis is. Dit is iets on-Amerikaans in onze ogen. Al na de eerste bocht wachtte een fraai fotomoment op ons. We maken de foto’s, en gaan op pad richting het bezoekerscentrum. We zoeken daar een paar kortere wandelingen uit, en we gaan op pad. Tijdens de drie uitgezochte wandelingen genieten we van het vele natuurschoon, dat dit, relatief kleine, park te bieden heeft. Het meest bijzondere is toch wel op dit gebied, als het ware uit het niets, rode rotsen zijn. Alle bergen in de omgeving zijn grijs/wit, maar dit gebied is rood. Hier en daar is de overgang tussen de verschillende soorten rots te zien, maar het rood in combinatie met het groen, is een genot voor het oog.
Al met al weer een hele leuke dag. Mooie grotten, mooi park en ‘s avonds weer lekker gegeten. Wat kan een mens zich nog meer wensen?
