Gisteren bleek dat het kleine pad van de Grote Beer. toch iets te lang was om gisterenavond nog te lopen. Deze morgen dus terug en we hebben de resterende 8 kilometertjes eventjes gewandeld voordat we in gingen checken voor de vlucht van morgen. De powertrail zoals het allemaal met zo’n mooi woord heet, hebben we nu voltooid, al moet ik er wel bij zeggen, dat we n cache niet hebben kunnen vinden. De kans dat we er ooit voor teruggaan is nihil.
Na het inchecken, nog n maal richting Downtown Denver. Eerst eventjes bij een muziekwinkel binnengelopen om voor wat CD’s te kijken. Toen we weer naar buiten gingen, zullen de verkopers wel gedacht hebben, dat we hele grote fans van Big Head Todd & The Monsters zijn, aangezien we een tasje hadden met daarin een zevental tweedehandse CD’s van deze band. Nu nog wegstoppen in een hoekje in de tas, zodat ze heel thuis arriveren en alles komt goed. Na het inchecken, nog n maal richting Downtown Denver. Eerst eventjes bij een muziekwinkel binnengelopen om voor wat CD’s te kijken. Toen we weer naar buiten gingen, zullen de verkopers wel gedacht hebben, dat we hele grote fans van Big Head Todd & The Monsters zijn, aangezien we een tasje hadden met daarin een zevental tweedehandse CD’s van deze band. Nu nog wegstoppen in een hoekje in de tas, zodat ze heel thuis arriveren en alles komt goed.
Na de muziekwinkel verder naar het laatste doel van deze reis, namelijk een bezoekje aan het stadion van de Colorado Rockies. Aangezien het hierbij om sport gaat, lijkt het mij verstandiger, als mijn vingers ophouden met het beroeren van de toetsen, en het verder overlaat aan Marieke.
Coors Field dus, het thuishonk van de Colorado Rockies. Dit stadion was voor ons niet nieuw, zoals de oplettende en trouwe lezer al wist. Op de eerste dag in Denver hebben we al stiekem een blik mogen werpen in het stadion, het ging toen slechts om enkele minuten aangezien er die dag geen rondleiding verzorgd werd, omdat er een wedstrijd gespeeld moest worden. Nu is het seizoen inmiddels net afgelopen en hadden we vanmiddag de kans om het stadion en al zijn ins en outs te mogen zien in zo’n anderhalf uur. De Rockies hebben een zeer beperkte geschiedenis, aangezien zij pas sinds 1993 bestaan. Ook veel prijzen hebben zij nog niet in hun prijzenkast staan.
Maar niettemin hebben zij een mooi stadion met een capaciteit van ruim 50.000 zitplaatsen. Je kunt al een kaartje bemachtigen voor het luttele bedrag van n hele dollar. Er is tevens plaats voor 1000 rolstoelen en er kunnen zelfs ziekenhuisbedden neergezet worden met een goed zicht op het veld, zodat ook deze fans een wedstrijd kunnen zien.
Ook hier is, net als bij de Broncos, het eigen domein heilig en mogen gasten zich niet begeven in de kleedkamer en het clubhuis van de Rockies zelf. We hebben wel in de dugout van de Rockies plaats mogen nemen!
In het clubhuis van de tegenstander wordt goed voor hen gezorgd. Zij krijgen naast een maaltijd ook een ‘uitgebreide’ spelletjeskast om zich voor de wedstrijd te kunnen vermaken. In het clubhuis van de tegenstander wordt goed voor hen gezorgd.
Het afgelopen jaar zijn er 22 ballen naar binnen gevlogen en deze laten zichtbaar sporen achter. Uiteraard hebben we ook hier de eregalerij en de persruimtes mogen bewonderen. De persruimte staat in open verbinding met het veld, de ramen worden namelijk ingeklapt. Zo kan het gebeuren dat er wel eens een honkbal naar binnen vliegt. De doorsnee supporter zo met man en macht en met gevaar voor eigen leven deze bal proberen te vangen, maar dit geldt zeker niet voor het persgilde. Zij rennen met hun kostbare laptop onder de arm zo snel als mogelijk weg om er zeker van te zien dat hun spullen niet beschadigd raken.
Leuk om deze keer het stadion van binnen te hebben gezien, nadat we in 2006 al een wedstrijd van de Yankees hebben mogen bezoeken. Voor nu zit het er weer bijna op. Nog even alles opnieuw inpakken en reorganiseren in de koffer en we kunnen morgen beginnen aan de lange reis naar huis.
