Het bovenstaande was zo ongeveer het motto van vandaag.
(Voor de Engelstalige lezers die Google translate gebruiken: Zie de Engelse tekst onder de foto.) Ieder jaar hebben we wel een dag die op het moment van de dag zelf een beetje als verloren voelt. Dit jaar was dat vandaag. Vandaag was het niet zo\’n dag, maar een zo-zo dag. Enkele reisgidsen hebben we ingescand om zodoende gewicht te kunnen besparen. Daarbij hebben we ook nog onze vertrouwde reisgids van de gehele USA meegenomen ?n nog een Engelstalig reisgids van de Nationale Parken van Amerika. Tel daarbij ook nog eens miljoenen internetpaginas op. Aan inspiratie geen gebrek dus, zou men zeggen, en dat klopt ook. Maar twee dagen de tijd in Santa Fe, en een lijstje gemaakt voor minsten drie dagen. Keuzes maken dus. Geen enkel probleem. De Indiaanse Pueblos leken ons wel leuk om te bezoeken. Pueblos zijn oude Indiaanse nederzettingen die door de Indianen in stand worden gehouden, door middel van de inkomsten die gegenereerd worden door het toerisme. Het behouden van geschiedenis is belangrijk, en graag willen we dit zelf aanschouwen, dus dit is iets wat we willen gaan doen. Eerste stap is natuurlijk om uit te zoeken waar je heen moet. Het navigatiesysteem was niet op de hoogte van deze pueblos, dus dan maar even opzoeken op het internet. Oeps, volgens de site van de pueblos, is het adres 100 kilometer ten zuiden van waar wij zitten, terwijl op de kaart het ongeveer 35 kilometer ten noorden zou moeten liggen van de plaats waar wij zitten. Na een uurtje surfen toch iets gevonden waar we mee verder konden (lang leve de geocaches), en deze ochtend dus vol goede moed op pad. Spoedig werd de juiste afrit gevonden, en gingen we op weg naar de Indianen. Althans, dat dachten we. Het enige dat we vonden, was een rots in de vorm van een kameel.
Tien kilometer verderop maar weer omgedraaid, en weer teruggereden. Nu weten wij ook wel, dat de Indianen vroeger meesters in het camoufleren waren, maar dit slaat werkelijk alles, we zien helemaal niets. Geen pueblo te bekennen. We passeren nogmaals, de kameel en bedenken dan dat er 8 pueblos hier zijn. Geen nood dus, we gaan gewoon naar de volgende. Wel zijn we benieuwd hoe we nu de toegangsprijs voor deze tour moeten betalen, aangezien we volgens het internet deze dienden te betalen in de eerste Pueblo. Ach, we zullen wel zien en de volgende pueblo laat zich wel gemakkelijk vinden, en al spoedig rijden we stapvoets door het dorpje. Een reisgids leerde ons, dat deze pueblo gelegen is in een vruchtbaar dal aan een meer, met uitzicht op watervallen en een bizonranch. Yeah, right.De omschrijving klopt niet helemaal met hetgeen we in werkelijk op onze netvliezen zien. Men zo in een reisgids over Nederland over Spoordonk kunnen schrijven: “Deze metropool, met een grote internationale luchthaven en enkele van de hoogste gebouwen van het land, is wellicht de belangrijkste stad van het land.” Jammer, maar helaas, nét niet dus. Hetgeen we wel te zien krijgen, is niets meer dan een dorp met huisjes die we gisteren ook al gezien hebben in Santa Fe. Met dezelfde slapende mensen erbij.
Als we deze lichte teleurstelling aan het verwerken zijn, passeren we een bord met de duidelijke (foutieve) Engelse tekst “No taking pictures”. Op dat moment heb ik het helemaal gehad met die Indianen. Als ik ergens een grondige hekel heb, dan is het aan mensen die niets anders doen dan hun handje ophouden om aan geld te komen. En hier zijn ze zelfs d??r te beroerd voor. Hebben wel goed het spreekwoord in hun oren geknoopt “Slapende rijk worden”. Maar dan toch niet van onze centen. Thuis doet Marieke er alles aan om te voorkomen dat mensen dat doen, en dan zouden we ze hier geld gaan geven? Dacht het niet.
Goed, op weg naar het volgende item van de lijst. Op internet was Marieke gestuit op een spookstadje niet ver van Santa Fe. Aangezien we al verschillende spookstadjes hebben bezocht, en dat altijd wel leuk vonden, besloten we om deze te gaan bezoeken. Madrid heet dit stadje, en er zouden nog een paar mensen wonen die het stadje nog enigszins bestaansrecht geeft. Slechts iets meer dan 100 kilometer van de plek waar we ons op dat moment bevinden. Geen enkel probleem en we gaan op weg naar Madrid. Onderweg doen we nog een paar korte wandelingen (geen hikes, maar letterlijk korte wandelingen). We draaien de laatste bocht om naar Madrid.
Op het moment dat we dat doen, valt onze mond open van verbazing. De site waar Marieke het stadje op heeft gevonden, heeft waarschijnlijk ergens een minuscuul foutje gemaakt met het vertalen van de bronpagina. Wat we te zien krijgen voldoet niet helemaal aan de omschrijving die we gelezen hebben. Het komt meer overeen met: “Als u door Volendam loopt, zult u genieten van de stilte in dit altijd rustige plaatsje.” Jammer, maar helaas. Het is niets anders dan een rij aaneengeschakelde toeristenwinkeltjes. Af en toe een verlaten gebouw ertussen.
We besluiten om terug te gaan naar Santa Fe om een stukje te gaan wandelen. Onderweg komen we een plaatsje tegen waar een oude spoorbrug ligt.
De rest van het plaatsje lijkt welhaast uitgestorven. Hier en daar staat een auto, en we zien een perfect onderhouden kerk in adobe stijl. Dit lijkt wel een combinatie van de twee plekken die we eerder deze dag hadden gehoopt om te zien.
Ach, nu we de avondmaaltijd weer achter de kiezen hebben, valt het eigenlijk allemaal ook wel mee. Kunnen we gewoon terugkijken op een dag, waarvan we toch wel genoten hebben. Ook al was het van andere dingen dan we hadden verwacht.
