Afgelopen zomer zagen we de? film 127 hours, een film over een jongen die over en door kleine canyons klimt en springt en uiteindelijk vast komt te zitten onder een rotsblok. Niemand die hem hoort of ziet, en uiteindelijk lukt het het hem om zichzelf uit zijn benarde situatie te bevrijden door met behulp van een zakmes zijn arm te amputeren. Indrukwekkende, waargebeurde, film, die we iedereen kunnen aanraden om een keer te kijken. Op 26 augustus, werden bekenden van ons toch wel iets of wat benauwd over onze trip van dit jaar, toen ze het nieuws lazen, dat een Tilburger en zijn vriendin waren omgekomen in Joshua Tree NP. Beide verhalen, hoe dramatisch ook, zijn toch een gevalletje van eigen schuld, dikke bult. In het eerste geval, is het een kwestie van overmoed, onvoorzichtigheid en het afwijken van de gebaande paden. In het tweede geval een kwestie van dommigheid. Je dient immers altijd meer dan voldoende water mee te nemen, en op het moment als je met de auto vast komt te zitten, in de auto blijven wachten.
Ik zal niet zeggen, dat ons niets zal gebeuren. Natuurlijk is er altijd iets mogelijk, maar afwijken van de gebaande paden doen we niet, en we zorgen er altijd voor dat we geen weg inrijden, waarbij staat aangegeven dat deze uitsluitend geschikt is voor een 4WD aangedreven wagen. Ook zorgen we er altijd voor, dat als we gaan wandelen, dat we ruim voldoende water bij ons hebben.
In het geval van de Nederlanders, hadden we toch wel een beetje moeite om het te begrijpen. Tot we vandaag aan een wandeling begonnen, en voor ons twee mensen zagen lopen met teenslippertjes aan, een een half flesje water (circa 250 ml) in de hand. Om nu te zeggen, dat ze erom vragen dat er iets gebeurt, gaat wel een beetje ver, maar het is verre van slim. Nee, dan wij. We liepen ieder met een rugzak: EHBO-spullen, ruim 3 liter water, een GPSr voor het geval dat we verkeerd mochten lopen, extra batterijen, stevige wandelschoenen, bescherming voor het hoofd (pet) zodat deze niet oververhit raakt. En dat allemaal voor een wandeling van een uurtje of twee. Waarschijnlijk verklaart men ons wel voor gek, maar goed, dat is hun keus. Wij willen morgen ook graag nog mooie dingen zien. Het gehalte gek zijn, werd waarschijnlijk nog hoger, op het moment dat wij de benodigde vergunning invulden (naam, adres en welke route we gingen lopen), en deze netjes voor het raam van onze auto plaatsen, zoals vereist was. Wie doet nu zoiets? Aan de auto\’s op de parkeerplaats te zien, niet veel mensen, want ik zag bij slechts ??n auto een permit voor het raam liggen. Tja, hoe dom kun je zijn?
Maar goed, uiteindelijk op pad. Op aanraden van een Park Ranger van het Chaco Culture NHS, kozen we voor een pad van gemiddelde zwaarte. Op het moment dat we een kleine kilometer hadden gelopen keken we elkaar aan, en zagen we voor de eerste keer deze trip, een pad zoals wij ze graag hebben. Niet geplaveid, maar ook niet onverantwoord op op te klimmen en af te dalen.
[vimeo]29546061[/vimeo]
Het pad zou ons uiteindelijk leiden naar een uitzichtpunt over een oude stad van de indianen. Gebouwd tussen 800 & 1200AD. Het uitzicht over deze stad was inderdaad adembenemend. Ik maak een paar foto’s. Klik, klik, niets…
Niets, inderdaad. Mijn camera houdt er mee op. Err99 zegt het beeldscherm. Batterijen verwisseld. Geen resultaat. Lens verwisseld. Geen resultaat. CF kaart verwisseld. Geen resultaat. Wat ik ook deed, mijn Canon 350 bleef in alle talen zwijgen.
We vervolgen het pad, en we doen nog een paar wandelingen. Ondertussen samen brainstormend over wat er nu mis zou kunnen zijn met het toestel. Ondertussen gewoon genieten van dit juweel van een park, want dat zouden we bijna vergeten in alle commotie.
Als we in het hotel zijn aangekomen, probeer ik op internet op te zoeken wat de remedie is voor mijn camera. De meeste berichten die ik lees, is dat het eigenlijk gewoon het beste afgeschreven kan worden, en laat dat nu net niet het bericht zijn, dat ik wil lezen. Dan ziet Marieke een post staan, dat er mogelijk een contact van de lens vuil is. Niet geschoten is altijd mis, en ik probeer deze zuiver te maken. Herplaats de lens, en wonder boven wonder. De camera werkt weer. Voor hoelang. Geen idee, maar het zal wel tijd worden, om eens te gaan nadenken wat ik wil als mijn camera echt gehemeld is.
En over het getal. De 350 doet het nog wel een tijd hoop ik, en we hebben geen behoefte aan 127 of 013. We doen het wel op onze eigen manier. Een beetje uitdagend, verantwoord en volgens de regeltjes. En als dat een getal moet hebben. Ach, doe dan maar 040.
