Vandaag laten we het appartement in Zuid-Beieren achter ons en gaan we richting Oostenrijk. Als eerste staat een rit met de kabelbaan naar Hochries op de planning. Hier is een webcamcache die we willen doen. En we willen natuurlijk graag een stukje rondwandelen als we boven zijn. Als we vertrekken is het behoorlijk mistig. We bekijken de webcam en besluiten om gewoon de planning te volgen. De afgelopen dagen is het immers vaker mistig geweest in de ochtend en was dat na een uurtje weer compleet verdwenen. Al we op de parkeerplaats staan, valt ons op dat het druk is. En dat voor een vrijdag in september. Ook is het nog steeds mistig. Wie weet is het boven anders. We bekijken de webcam opnieuw en zien dat het boven niet heel veel anders is. Op het moment dat de kabelbaan zijn rondjes begint te maken, maken wij een besluit. Toch maar niet.
We rijden anderhalf uur verder naar de volgende stop. En dat is letterlijk wat het is. Een korte stop aan de Walchensee bij de voormalige filmset van de film Wickie de Viking uit 2008. Hier staan nog vijf huisjes die als decor hebben gediend in de film. We bekijken de huisjes en we genieten van een lunch aan de oever van de Walchensee. Intussen is het schitterend weer. Spijt dat we niet naar Hochries zijn geweest hebben we niet. Misschien komen we daar nog wel eens. Er is hier immers meer dan genoeg te zien.
Na de lunch rijden we weer verder naar de Eibsee. Hier willen we een wandeling doen. Als we er bijna zijn, zien we dat de bermen van de weg zijn afgezet en dat er overal parkeerverboden staan. En dat al 3½km voor de parkeerplaats. We kijken elkaar en zeggen dat het wel druk zal zijn. En dat is het inderdaad. Als we eenmaal bij de Eibsee zijn, valt het mee met de drukte, en kunnen we lekker rustig wandelen. Drukker dan we gewoon zijn, maar stukken beter dan afgelopen week in Berchtesgaden. We genieten van een schitterend uitzicht over de Eibsee en we wandelen weer terug richting de auto. We zien de kabelbaan naar de Zugspitze en die gaan we even staan te bekijken. De cabine die arriveert is net een sardineblik. Als de deuren opengaan, wordt iedereen bevrijdt en wij tellen snel 50 mensen die de cabine uitgaan. Minimaal 50 mensen. Om de een of andere reden hebben we beiden het idee dat het in deze tijd niet verstandig is om opeengepakt in een hokje te gaan staan. We zullen misschien wel een paar zeikerds zijn volgens sommigen, dat mag. Maar we hebben een besluit genomen. Toch maar niet.
