Soms zit het mee en soms….
Heb je het idee dat je een of andere enge ziekte oploopt, maar in werkelijkheid blijkt het het eilandje Gialiskari te zijn dat je oploopt.
De Griekse taal is voor ons haast compleet onbegrijpelijk. Als we er al iets van kunnen bakken, dan klinkt het vaak meteen als een of andere enge ziekte. Hadden we misschien toch Atheneum moeten doen toen we nog jonger waren. Ik denk niet dat het laatste iets zou veranderen aan het feit dat het deze ochtend nog steeds regende. Tijdens de brunch werden de plannen voor de dag gesmeed.
Eenmaal onderweg werden deze plannen prompt gewijzigd en besloten we om als eerste een cache in een klein dorpje te gaan doen. Onderweg genoten we hier en daar van het uitzicht en in het volgende plaatsje werd genoten van een cappuccino en een latte machiato. Wederom werden de plannen aangepast en besloten we om een wandeling te maken naar een vervallen klooster.
Nadat we dit bezocht hadden gingen we nog op zoek naar een ruïne. Het verhaal achter deze ruïne leert ons dat we inmiddels het eiland Corfu hebben verlaten en dat we middels een meter of vijf lange brug het eiland Gialiskari hebben betreden. Hoe het ook mag heten, we genieten van de prachtige natuur, ondanks de regen, de gladheid, de wind en de kou.
Eenmaal terug in de auto passen we de plannen alweer aan. Op naar het volgende dorpje en op naar het volgende strand. Kort nadat we de auto hebben geparkeerd worden we gevolgd door een hond. We lopen via de rotsen het strand op, het beestje volgt ons gedwee. Als we het strand weer verlaten en richting het oude fort van Kassiopi wandelen worden we nog steeds gevolgd door het aandoenlijke dier. Na een wandeling van ruim drie kilometer arriveren we bij het fort. Hoe schattig we de hond ook vinden, we moeten van hem af zien te komen. We willen hem immers niet meenemen, en ook niet het risico lopen dat hij onder een auto loopt bij de drukke weg waaraan we onze auto hebben geparkeerd. Als we de deuren van het fort hebben gepasseerd weten we het beestje voorbij de deuren te krijgen en snel sluiten we deze. Met een paar Droopy ogen kijkt hij ons door het laatste kiertje aan en onszelf schuldig voelend sluiten we ook het laatste beetje van de deur af. Als we het fort hebben bewonderd, hopen we dat hij weer op weg naar zijn baasje is en openen voorzichtig de deur. Gelukkig ons ‘vriendje’ is verdwenen. We gaan op een terras zitten en maken nog een korte wandeling naar een ander strand. Inmiddels is het bijna vier uur en wonder boven wonder klaart het voorzichtig op.
We besluiten om alsnog naar het kleine dorpje te gaan om daar de wandeling te doen die we deze ochtend in de auto bedacht hadden. Voorzichtig laat het zonnetje zich zelfs zien en we genieten van Perithia, zoals het plaatsje heet. Dit dorpje is bijna geheel verlaten en zou de naam spookstad eer aan doen. We struinen rond, en we genieten volop. Blij dat we alsnog besloten hebben om deze wandeling te gaan maken.
