Soms zit het mee en soms….
Ben je gewoon blij dat het na twee dagen vol met regen weer droog is.
Ik wilde bijna de dokter bellen toen vanmorgen bekend werd dat we naar Paleokastrits zouden gaan. Gelukkig was het ook nu weer niets ernstigs, maar bleek het om een beroemd klooster op Corfu te gaan. Hemelsbreed ligt het klooster iets meer dan een kilometer bij het hotel vandaan, over de weg is het bijna zeven kilometer rijden.
Eenmaal bij het klooster aangekomen, ontdekken we weer de ongemakken van onze dagelijkse brunch. Het klooster zelf gaat op een normale tijd, zeven uur, open, maar nu zijn er al enkele busladingen met toeristen gelost bij het klooster. We kijken hoe het loopt en genieten ondertussen van het uitzicht. Het zonnetje doet vandaag weer volop zijn best. Gelukkig maar, want na twee dagen in de regen rondgehobbeld te hebben, moet ik zeggen dat we er allebei wel genoeg van hebben.
Een buslading toeristen blijkt ook hier een buslading toeristen te zijn als op de rest van de wereld. Na tientallen keren “Nice, nice, very nice”, “fantastic”& “great” te hebben gehoord moet de bus weer verder en verdwijnen de toeristen als sneeuw voor de zon. Niet dat we nu alle tijd van de wereld hebben, maar we hebben wel eventjes het rijk voor ons alleen. We genieten van dit kleine pareltje op dit eiland. Als we willen gaan, gaat het pareltje nog meer glimmen als we aan de praat raken met een Orthodoxe monnik. Gekleed in een winterjas, vertelt hij in gebrekkig Engels aan ons dat hij een vriend is van Koning Filip van België.
We rijden door naar Angelkastro, een oud kasteel en genieten van de imponerende aanblik van dit stukje historie. Na het kasteel gaan we door naar CDR, oftewel Corfu Donkey Rescue. Of in goed Nederlands, de ezeltjesopvang. Hier worden oude ezels opgevangen zodat ze van hun oude dag kunnen genieten. Dit klinkt rooskleuriger dan het in werkelijkheid is, want het merendeel van de 40 ezels die hier momenteel zijn, zijn in hun leven mishandeld. Deze organisatie bestaat volledig van schenkingen. Heel vaak gebeurd het niet dat wij van zoiets als dit onder de indruk zijn, maar hier is dat wel het geval.
Na het bezoek aan de ezeltjes is het tijd om op zoek te gaan naar de vissen in de Ionische Zee. Terug in het hotel trekken we onze wetsuit aan, en gaan naar het strand, dat nog geen 300 meter verderop ligt. We trotseren het koude water, dat dankzij onze wetsuits toch niet zo heel koud lijkt te zijn en we gaan snorkelen. En we zien helemaal niets. Het water is kraakhelder, maar het enige dat we zien zijn kiezelstenen. Totdat er plotseling een grijs visje met zwarte streep door het beeld heen zwemt. Hier hadden we eerlijk gezegd toch wel verwacht om iets meer te zien, maar het voornaamste is dat we lol in het snorkelen hebben gehad.
Terug in het hotel blijkt dat het nog aan de vroege kant is. We besluiten om een geocache te gaan zoeken die een 4½ ster terrein waardering heeft. Als je bedenkt dat een geocache maximaal 5 sterren terrein heeft, kun je je voorstellen dat wijzelf niet overtuigd zijn van het feit dat dit ons gaat lukken. Na een uur te hebben gereden, stranden we op 2,8 kilometer van de cache voor een enorme plas water op de weg. We zijn er niet van overtuigd dat onze auto daar doorheen kan rijden zonder vast te komen zitten en besluiten om dat stukje maar te gaan lopen. Het uitzicht is fraai, maar eentonig en verveelt al vrij snel. We arriveren bij de cache en na wat klimwerk kunnen we deze ook als gevonden noteren. We rijden terug naar het hotel en kunnen terugkijken op een geweldige en zonnige dag.
