Soms zit het mee en soms….
Kom je erachter dat de gehuurde Peugeot 107 met ingeklapte spiegels te breed is om de straat in het dorpje door te rijden.
Het is alweer de laatste dag. Als we opgestaan en opgefrist zijn, pakken we op het gemak de koffers in. Dan is het tijd voor onze laatste brunch in het hotel. Dat overigens nog steeds erg rustig is. Zoals het overal op het eiland rustig is. De meeste restaurants zijn nog niet geopend, wat als gevolg heeft dat we ‘s avonds 10 kilometer dienen te rijden om een hapje te gaan eten.
Na de brunch laden we de koffers in de auto en gaan op weg naar het laatste item wat op ons lijstje stond, de Keizerstroon. We genieten van het uitzicht over het westelijke deel van het eiland en gaan bedenken wat we nu zullen gaan doen.
We besluiten om naar het strand te gaan. De weg erheen leidt ons over een weg die steeds smaller wordt. Als we in een dorpje komen, kronkelt de weg zich links en rechts. In de 1e versnelling manouvreer ik de auto tussen de huizen door. Als er een versnelling een ½ op de auto had gezeten, dan zou ik die zeker hebben gebruikt. Dan komen we op het punt dat het echt smal wordt. Zo smal zelfs dat het geen nut heeft om de spiegels in te klappen. Ik bedenkt me dat het niet verstandig is om nu een foto te maken, aangezien er aan mijn rechterzijde iemand zit, die het waarschijnlijk een beetje benauwd heeft. Gisteren reden we door een dorpje waar ik aan beide zijden van de spiegels nog zeker 5 cm ruimte had, en dat vond ze al niet plezant. Ik zet de versnelling in zijn achteruit en ga terug naar daar waar we vandaan komen. Met een kleine omweg komen we uiteindelijk bij de parkeerplaats van het strand aan. Het is een stevige wandeling naar het strand toe dat zich 100 meter lager bevindt. Als het strand zich aan ons laat zien, kunnen we niets anders doen dan genieten. Dit is zo fraai dat we er bijna spontaan strandmensen van worden.
Na het bezoek aan het strand begeven we ons langzaam richting het vliegveld. Eerste bezoeken we nog oude Venetiaanse scheepswerven en bewonderen we het Muizeneiland. Daarna is het tijd om alweer iets te doen wat voor ons niet standaard is. We nestelen ons op een terras en bestellen een ijsje. Op het gemak eten we het op en bekijken de mensen die voorbijgaan. Ook al is het niet gewoon voor ons, we genieten ervan. Nu moet men niet verwachten dat dit voor ons een standaard tijdverdrijf gaat worden. Zo leuk was het nu ook weer niet.
Dan is het tijd voor het event dat we hier hebben georganiseerd. Een paar Amerikanen uit Californië (Bakersfield) en een paar Canadezen uit een dorpje in British Columbia bezoeken ons. Het is weer gezellig en als we net afscheid hebben genomen komt er nog een Griekse geocacher aansnellen. Het is zo gezellig dat we plotseling een beetje krap in de tijd komen te zitten. Snel gaan we een hapje eten om vervolgens onze huurauto in te leveren met ruim 841 kilometer meer op de teller dan toen we deze ophaalden. Na gewacht te hebben op het vliegveld stappen we de bus in. Na zeker 100 meter gereden te hebben mogen we weer uitstappen om vervolgens het vliegtuig in te stappen.
