In het oorspronkelijke draaiboek stonden voor vandaag heel veel kilometers gepland. Omdat we nadien bedacht hebben, om een dag eerder (gisteren dus) al behoorlijk wat kilometers te rijden, bleef er vandaag meer tijd over om leuke dingen te doen. Zo gezegd, zo ingepland. De eerste stop was op een kerkhof. Ik hoor velen nu al denken, maar dat is toch niet leuk? Dat klopt, maar het kan leuk zijn als er enkele Virtuals verstopt zijn, zoals hier het geval is. De eerste is bij een 9/11 memorial. We zijn nu eigenlijk een dag te laat, maar het monument is daardoor niet minder indrukwekkend. Er blijken ook nog wat labcaches bij te liggen, dus die beantwoorden we ook maar meteen. Daarna gaan we door naar de volgende virtual. Iets minder leuk, maar ook deze weten we te beantwoorden.
In 2018 hebben we dit stuk van de VS ook al eens bezocht. Toen gingen we bij Angola naar het noorden en vond ik het te ver om een foto te maken van het straatnaambordje van Telegraph Road. Over deze weg gaat de ruim 14 minuten durende klassieker van Dire Straits uit 1982. Top 2000 liefhebbers kennen het nummer gegarandeerd. Vandaag was het echter maar een paar kilometer extra rijden, en dan is het wel een grappig iets om te doen. Niet meer, niet minder. We rijden verder richting Maumbee Bay State Park. Onderweg stoppen we eerst nog bij een oude school welke nu is omgebouwd tot een museum. Hier is ook een virtual bij verstopt. Het is nog geen 9:00 uur als we daar arriveren. Als we de eerste drie van vier vragen hebben beantwoord, stopt er een auto. Zoals wel vaker gebeurt in de VS gaat het raampje naar beneden en komt er vriendelijk de vraag of we hulp nodig hebben. Aangezien we het Engelse woord voor paardenkastanje niet uit het hoofd weten, beantwoorden we de vraag positief en vragen we bij wat voor soort boom we staan. Een ‘buck eye tree’ krijgen we te horen. Ook ongeveer standaard voor de gemiddelde Amerikaan is de vraag: “Where are you two from?” We beantwoorden deze en zoals gewoonlijk ontstaat er dan een behoorlijk gesprek. Zo komen we te weten dat de vrouw in de auto Kitty heet en vrijwilligster is bij het museum. Ze vraagt of we even tijd hebben om binnen te komen kijken. Dat willen we natuurlijk wel, en als ze de deur opendoet, dan begint ze honderduit te vertellen. Over alles wat er te zien is. Het leukste is eigenlijk nog wel, dat ze letterlijk iedere zin afsluit met de woorden: “And That Kind of Stuff.” Als we het eerste gedeelte met boerenwerktuigen en winkelbenodigdheden hebben bewonderd vraagt ze of we ook het schilderij willen zien waar het museum het meest trots op is. We zijn niet onbeleefd en gaan mee naar het andere deel van het museum. Het schilderij is te bewonderen op de bovenverdieping. We krijgen de waarschuwing dat het een behoorlijke klim naar boven is. We vertellen dat we een paar dagen eerder in Starved Rock Stairs Park zijn geweest en dat het waarschijnlijk wel mee zal vallen. Ik zal niet zeggen dat onze conditie geweldig is, maar tegenover de conditie van Kitty zijn wij de helft van 4×400 meter gemengde estafette team van Nederland. Een paar minuten nadat ze boven is, staat ze nog na te hijgen van de klim omhoog. Het schilderij is inderdaad fraai. We gaan weer naar beneden en nemen afscheid van elkaar. We beantwoorden de laatste vraag en gaan verder naar Maumee Bay State Park.
Als we de auto geparkeerd hebben gaan we op pad. We hebben hier een wandeling gepland van bijna 4 kilometer. Deze gaat geheel over plankieren en lijkt ons de moeite waard. Helaas voor ons, is het grootste deel van de wandelroute afgesloten in verband met onderhoud. We kijken of we een andere parkeerplaats kunnen vinden, maar die is ook afgesloten. We rijden maar verder naar Ottawa National Wildlife Refugee. Hier hebben we een wandeling van een goede 5 kilometer uitgestippeld. Deze bevalt goed, en onderweg besluiten we om deze wandeling te verlengen. Alhoewel de vogels die we zien niet heel bijzonder zijn, genieten we volop.
We zijn iets later dan we hadden verwacht. We besluiten om maar in de auto te lunchen terwijl we naar Sheldon Marsh rijden voor de volgende wandeling van enkele kilometers. Vanaf vandaag is deze reis een beetje ‘in elkaar gerammeld’. Met andere woorden, we hebben wel wandelingen uitgestippeld, maar weten niet altijd helemaal wat we precies kunnen verwachten. Dat kan goed en dat kan slecht uitvallen. In het geval van Maumee Bay, hadden we anders wellicht op voorhand al geweten dat een deel van de wandeling niet toegankelijk is. In het geval van Sheldon Marsh werden we zeer aangenaam verrast. We zien meer moerasgebied net zoals we al eerder vandaag hebben gezien, maar de wandeling eindigt op het strand. Twee compleet verschillende natuurgebieden op slechts 150 meter van elkaar. Slechts gescheiden door een smalle weg. Heel bijzonder.
We rijden verder naar een vuurtoren. Als we die hebben bewonderd, is het toch echt tijd om richting het hotel te gaan. We besluiten om eerst te gaan eten. Als we in het hotel zijn, is het tijd om een beetje was te gaan doen. Al met al kunnen we toch wel van een zeer geslaagde dag spreken.
