Het eerste dat we vanochtend deden is, tegen beter weten in, checken of de problemen van water en stroom inmiddels opgelost zijn in Congaree NP. Maar helaas hetzelfde bericht als gisteren staat nog op de website en op de facebookpagina. Op zijn vroegst gaat het park donderdag open, als alles gerepareerd is. Aan donderdag hebben wij dus helemaal niets. Dan zijn we hier al weer weg om richting Atlanta te gaan. Heel jammer, want we hadden ons zo verheugd op dit park. Dan moet er dus wederom een plan B uit de kast komen. We hebben de optie om een ander deel van Santee Wildlife Refuge te gaan bekijken. Santee State Park zou ook een optie kunnen zijn, want dat zou ook geopend moeten zijn. Paul vindt nog twee alternatieven, dus zouden we de dag wel door moeten kunnen komen.
Als eerste maar naar Santee Wildlife Refuge. Dat is ten slotte ook het dichtst bij het hotel. Gelukkig staan de slagbomen open en wordt er vermeld dat het park gesloten is voor jagen. Mooi, want dat waren we niet van plan om te gaan doen. We koesteren nog een beetje hoop om een verdwaalde alligator tegen te komen. We wachten het af. De paden zijn in een Wildlife Refuge minder goed zichtbaar en minder goed toegankelijk dan in een State Park of National Park. We vinden het begin van het pad en beginnen te lopen. We lopen op een bospad en naast ons ligt wat moeraswater. Maar nou niet dat je zegt van: wow. We zien wel weer de nodige reuzespinnen die gigantische webben hebben gemaakt. Wanneer Paul hiervan een foto gaat maken, krijg ik zowat een hartverzakking. Op een paar meter afstand hoor ik een gigantische plons. We schieten allebei van schrik achteruit en zien nog net een alligator het water in plonzen. Alles gaat te snel voor een foto. Jammer. Maar we hadden toch niet gedacht dat in dat beetje water zo’n beest zou zitten. We lopen verder op het pad. We komen vanaf nu ogen te kort. We moeten dus het water in de gaten houden voor alligators, het pad scannen op spinnenwebben met giftige spinnen, de voeten hoog uit het gras tillen vanwege slangen en oppassen voor losse takken op het pad. Want ook hier zijn wel wat takken van bomen gewaaid. En soms wordt het pad een echte uitdaging als er nog eens een boom overheen gevallen is. Ja, dan maar een klein stukje richting het water om er omheen te lopen, maar niet te ver want dan ontmoetten we misschien Ali de Alligator. Pfff, pfff. Tegen het einde van het pad ligt een erg grote boom over het pad. Erop klimmen gaat prima, maar we moeten er ook nog af. En de grond ligt bezaaid met grote takken. Als we gaan, dan gaan we samen. De grond is sneller dichterbij dan we dachten. Maar niets gebeurd, we gaan weer verder. Dit pad wordt zo toch wel een erg grote uitdaging en we besluiten het niet te verlengen met nog een lus. Voordat we bij de auto zijn, horen we achter het riet nog twee gigantische plonzen. Helaas zien we niets, maar gaan ervanuit dat ook hier één of twee alligators het hazenpad hebben gekozen toen wij voorbij liepen.
Even nadat we verder gereden zijn, zien we een bord met daarop Alligator Valley. Daar stonden we vanochtend al, maar konden met de auto niet verder vanwege een omgevallen boom op de weg. We willen het nu te voet proberen. We zagen al een pick-up rijden met achterin een hert. Foei, dachten we. Dat mag niet! Bij het pad aangekomen zie ik een man en een vrouw/meisje aankomen en het meisje sleept iets achter zich aan. Dichterbij kijken we in de ogen van Bambi. De hele aardige man en vrouw/meisje spreken ons aan en leggen uit dat het park een week gesloten is voor jagers. Precies, er mag dus niet gejaagd worden. Jawel, gesloten OM te jagen. Gesloten voor al het overige publiek. Tja, dit is weer typisch een kwestie van HOE je iets leest. We bedenken dat we beter niet verder gaan, als we niet als aangeschoten wild terug willen keren. De laatste kans op alligators vandaag is hiermee bekeken. Jammer.
We rijden maar het park uit en zien nu ook een extra bord dat er jagers actief zijn. Dat hing er in de vroege ochtend nog niet. Maar verder naar het volgende park. Onderweg checken we voor de zekerheid nog even of het open is. en wat blijkt, ook hier is de boardwalk niet toegankelijk waardoor er vermoedelijk weinig tot niets te doen is in het park. Jammer. Dan maar naar plan C. Santee State Park. Dat is niet te ver weg en we betalen een bescheiden entreeprijs van zes dollar en gaan het park in. We zien dat er een groot aantal caches verstopt zijn. Daar moeten we ons dan maar mee vermaken. We wandelen een groot aantal kilometers door een bos. Niet onaardig, maar het zou ook zou in Europa kunnen zijn. Daar gaan we toch eigenlijk niet de hele plas voor oversteken. Jammer. De stop aan het water maakt dan wel weer veel goed. En het Spaanse mos aan de bomen, kom je ook niet overal tegen. We lopen nog twee korte wandelingen in het park en zien dat het al weer tijd begint te worden om te gaan eten. We hebben ons vandaag prima vermaakt, maar hadden ons op voorhand van deze dag toch iets anders voorgesteld. Jammer.
