Ook al zijn we niet getrouwd en hebben we samen enkel een boekwerk bij de notaris ondertekend, toch ben ik van mening dat we samen een sprookjeshuwelijk hebben. Toen ik de naam van de wandeling die voor vandaag naar boven kwam las, was deze dan ook meteen favoriet. Niet al te lang en niet al te veel hoogtemeters. Niets mis mee, want we dienen nog steeds aan de hoge temperaturen te wennen. Vandaag wordt het weer 27 graden.
Ik stel de navigatie in en we gaan op weg. Nog geen twintig minuten rijden. Als we ongeveer op de helft zijn, draai ik om, om terug te gaan naar het appartement. GPS vergeten. Zonder wandelen gaat wel, maar het is toch niet fijn als je al 18 jaar met een GPS wandelt. Ach, dan wordt het een half uurtje rijden. GPS opgehaald en weer terug. We parkeren de auto en gaan op pad. Als we nog geen kilometer hebben gelopen, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Mijn voet vergeten te tapen. Dat wordt dikke pret. Maxima zou zeggen: “Hij was een beetje dom.” Marieke zegt niets. Die neemt het gewoon voor lief. Zoals zoiets gaat in een sprookjeshuwelijk.
Gelukkig heb ik ibuprofenzalf in de rugzak zitten. Even later komen we bij een ruïne uit. Deze blijkt enkel op zaterdag en zondag geopend te zijn. Hebben we toch nog een beetje geluk vandaag. Even later passeren we een bankje en smeer ik mijn voet in. Voorkomen is beter dan genezen zeggen ze wel eens. We wandelen verder, en net als bij de andere Sagenrundwegen die we afgelopen week hebben gewandeld genieten we ook hier weer van een afwisselend landschap. Na 11,2 kilometer en 269 hoogtemeters zijn we weer terug bij de auto.
We gaan terug richting het appartement en stoppen bij een Schnapssbrunen. We nemen wat te drinken en genieten van het uitzicht.
