Bertjes

Het is weer de eerste vrijdag na 5 september. Hoog tijd dus om een dagje te gaan wandelen in het Amsterdamse. Zoals gewoonlijk hebben we een hele wandeling uitgestippeld. We parkeren de auto op Lang Parkeren, gaan met de shuttle naar Schiphol, om van daaruit de shuttle naar het hotel te nemen. Na de spullen op onze kamer te hebben achtergelaten, gaan we met de shuttlebus terug naar Schiphol om verder te gaan met de trein naar Amsterdam CS. Al met al staan we na iets meer dan drie uur nadat we thuis zijn vertrokken in het centrum van Amsterdam om aan onze wandeling te beginnen.

Al snel krijgen we de eerste tegenvaller te verduren. De geheugenkaart van het fototoestel is namelijk kapot. Hoe het kan? Geen idee. Afgelopen zondag was er nog niets mee aan de hand. We gaan verder naar de eerste cache van vandaag. Meteen krijgen we de volgende tegenvaller te verwerken. De cache is er namelijk niet meer. Ach. Het zij zo. Vrolijk gaan we verder. Ondanks dat het al behoorlijk warm is.

We wandelen verder en we krijgen toch wel goesting in koffie. Uiteraard hebben we een paar koffie-adressen in de route opgenomen. Deze adressen hebben we gehaald uit het boek met de spannende titel ‘Koffie!’ dat we in 2020 hebben gekocht. Hierin staan volgens de auteurs de beste locaties om koffie te drinken. Maar eerst passeren we een oude boekwinkel. En wat we daar in de etalage zien. Bertjes!!!

Nu hebben we beiden niet het idee dat er ook maar iemand op deze planeet is die weet wat Bertjes zijn. Bert was een glasblazer die op 14 september 2016 op 85-jarige leeftijd is overleden. Hij huurde tot zijn dood een stuk van een hal op het werk, waar hij dagelijks werkte. Elk jaar kregen we iets wat hij zelf gemaakt had. Het allereerste dat we kregen, was een kunstige glazen bol, waarin een paar metalen plaatjes ronddraaien door het zonlicht. Heel kunstig. Hoe het echt heet? De radiometer van Crookes. Wij hebben het altijd Bertje genoemd. Soms is de herinnering aan iets, een pak mooier dan de werkelijkheid. Geen idee wie Crookes is. Maar Bert… die vergeet ik nooit.

Mijmerend over de geweldig man, wandelen we verder. Op weg naar de koffie. Op weg naar koffiehuis Toki. Al snel blijkt dat Toki hip is. Slechte stoelen, krukjes die dienen als tafels. Een interieur waarbij je je na het aanschouwen ervan afvraagt, wanneer komen ze alles schilderen en inrichten. Een toilet waar een lamp met blote stroomdraden de boel verlicht. Kortom de place-to-be. Maar de koffie is lekker. Al is het iets of wat aan de zware kant.

Na de koffie wandelen we verder. Na de teleurstellingen eerder op de dag, gaat alles voorspoedig en vlot. We lopen dik voor op ons ‘schema’. We gaan nog een keer koffie drinken. We pauzeren bij Screaming Beans. Iets minder hip, en dat is duidelijk te zien. Er zijn tafels en fatsoenlijke stoelen. Het houtwerk is overal geschilderd. De koffie is hier heerlijk. Na een lange stop, wandelen we weer verder. Nog steeds zijn we aan de vroege kant. We breidden de route uit met een kleine twee kilometer. Onderweg lopen we nog maar een keer een supermarkt binnen om wat drinken te kopen. Want veel drinken is een must bij deze temperaturen. We hebben het nog niet eerder meegemaakt de eerste dag van onze reis. Wel regen en kou. Maar temperaturen van boven de 30 graden. Nee, dat nog niet. Ach we moeten niet zeuren. Het zal nog wel warmer worden de komende tijd.