Houston, we have a luxury problem

In 2011 zijn we al eens in Texas geweest, maar daar was ook alles mee gezegd. Veel verder dan een meter of 25 zijn we destijds niet verder in de staat geweest. Dus om nu te zeggen dat we ‘echt’ in deze staat zijn geweest. Nou, nee.

Zoals de meesten wel weten, ontstaat bij ons het idee voor een roadtrip vaak tijdens het maken van een roadtrip. Veel trips stonden in het teken van het vinden van oude geocaches, om op die manier de Jasmer tabel vier maal te kunnen vullen. In 2019 maakten we een roadtrip van Portland naar Denver. Het zou de laatste roadtrip zijn die in het teken van Jasmer stond, omdat aan het eind van die reis onze persoonlijke queeste voltooid zou zijn. Op die manier ontsproot het idee om een roadtrip te maken door Texas. Eenmaal thuis werd er een route in elkaar gezet en enkele maanden later werden de tickets geboekt.

COVID-19 gooide roet in de plannen, en de reis kon niet doorgaan. Een jaar later werd het ook niets. Toen het weer wel kon in 2022, besloten we om weer een rondreis te maken door het westen van de VS, om het door ons zo geliefde ‘rood’ te bezoeken. Uiteraard afgewisseld met behoorlijk wat groen. Het werd een reis om nooit te vergeten.

Texas lag dus nog steeds op de plank. Voor 2023… De route die we bedacht hadden zou het niet gaan worden. Er was teveel veranderd in de wereld. Een belangrijk ding dat was veranderd waren de vliegreizen. Graag vliegen wij de heenreis rechtstreeks om zo de kans op het kwijtraken van bagage te verkleinen. Ook zijn we niet verzot op het feit dat we in de VS zelf de bagage naar het ander vliegtuig dienen te brengen en eerst door de douane dienen te gaan alvorens te kunnen overstappen. Te veel stress die niet noodzakelijk is in onze optiek.

We besloten om de route opnieuw in elkaar te zetten. Eenmaal dat gedaan, was het een kwestie van het boeken van tickets en een huurauto. Dat de prijzen inmiddels fors hoger zijn, dat weten we, maar toch blijft het schrikken als je meer dan het dubbele dient te betalen voor een huurauto dan voor COVID-19. De uitgestippelde route werd totaal anders dan we in 2019 hebben bedacht. Ook omdat het gevoel bij Texas inmiddels totaal anders is dan dat het was in 2019. We zijn ouder geworden denk ik.

De vliegreis brengt ons naar Houston. Hoe vaak ik in gedachten al de titel: “Houston, we have a problem.”, heb getypt, dat weet ik niet meer. Maar stiekem hoopte ik dat we 0,0 reden zouden krijgen om überhaupt deze titel te kunnen gebruiken. Want als er iets is, waar we niet op zitten te wachten, dan is het wel op een probleem.

Om de reis in alle rust te kunnen laten beginnen starten we deze reis ook weer met een dagje Amsterdam, om vervolgens in een hotel bij Schiphol te overnachten. Minder reistijd op de dag van de vliegreis, dus minder stress in onze optiek. Uiteraard is het wel gewoon vroeg opstaan. Om 6:50 dienen we op het vliegveld te zijn. Drie uur voor vertrek. Zoals wordt geadviseerd bij intercontinentale vluchten. Als we opstaan, gaan we eerst op het gemak ontbijten. Daarna kijken we hoe laat de shuttlebus naar Schiphol komt. We zien dat we nog 13 minuten hebben om onze spullen te pakken. Dat is een beetje aan de krappe kant denken we, maar 20 minuten later komt er weer een bus. Dan nemen we die maar, besluiten we. Iets na de klok van 7 op het vliegveld zijn, zal ook geen probleem zijn.

We pakken de koffers in en lopen naar beneden. Daar staat de bus nog klaar. We stappen in, en de bus vertrekt nagenoeg onmiddellijk. Even later staan we te kijken bij welke balie we ons dienen te melden. We wandelen erheen, en bij de eerste controle vertelt de stewardess ons, dat ze op de middelbare school een vriendje had, met dezelfde achternaam als Marieke. Bijzonder, want zo heel vaak komt die naam nu ook weer niet voor. Ook wel weer fijn, dat de stewardess wat jeugdherinneringen op kan halen, want eerlijk gezegd is het niet heel erg druk op het vliegveld.

We laten onze koffers achter en gaan richting security control. Waar we bij de balie al niet dienden te wachten (we hadden geeneens tijd om de paspoorten uit de tas te halen voordat we aan de beurt waren), was het hier eigenlijk van het laken eenzelfde pak. Verbaasd lopen we richting de bakken om onze spullen in te leggen. We maken een kort praatje met de beveiligingsmedewerken, lopen door de scanstraat en halen onze spullen op. Nog even door de paspoortcontrole en we kunnen koffie gaan halen.

Daar is de wachtrij eigenlijk nog het langste. 49 minuten nadat we in het hotel in de bus stapten, zitten we op Schiphol aan de koffie. Dat moet haast een nieuw record zijn denken we.

Dan kom ik tot de ontdekking dat ik vergeten ben om de geocaches op de laptop te zetten. Zou ik dan toch die gedroomde titel kunnen gebruiken? Jammer, maar ik heb al snel enkele oplossingen bedacht. De eerste is om gewoon even in te loggen op het netwerk thuis, om zo de backup aan te spreken. Het inloggen is geen enkel probleem. Het aanspreken van een backup van 9,8GB blijkt wat lang te duren met de internetverbinding die we hebben. Tijd voor Plan B. Iets wat ik nog nooit geprobeerd heb, maar in mijn ogen zou het moeten werken. Ik koppel de GPS aan de laptop en open het bestand waarin de caches staan op de GPS. Dit blijkt te werken en korte tijd later is de laptop gevuld met de caches die we in de VS kunnen gaan zoeken. No problem dus.

Als de koffie op is, besluiten we om naar de gate te wandelen. We doen een spelletje en het valt ons op dat het rustig is in de gate. Wonder boven wonder begint het boarden vervolgens ook nog eens op tijd. Het moet allemaal niet gekker worden. De volgende verbazing is dat het boarden ontzettend soepel gaat. Geen mensen die staan te dringen om als eerste in het vliegtuig te zijn waar we toch allemaal in dienen te stappen, dus waarom zo’n haast. We lopen door de gangen van het vliegtuig. In alle rust. Geen dringende mensen. Geen mensen die staan te mopperen omdat ze hun handbagage niet kwijt kunnen. Niets.

We maken een praatje met de stewardess en als we al een tijdje aan boord zijn, maken we de opmerking dat het vliegtuig wel aan de lege kant is. Er blijkt een vlucht vertraagd te zijn, en daardoor kunnen de mensen de overstap niet halen. Als het vliegtuig is opgestegen, mogen we kiezen waar we willen gaan zitten. Van de 118 stoelen in het gedeelte van het vliegtuig waar we zitten, zijn er slechts 21 bezet. De eerste twee rijen staan volledig tot onze beschikking.

Onderweg kletsen we gezellig met de stewardessen. Als we ruim 10 uur vliegen later in Houston, Texas zijn geland, wensen ze ons een prettige reis. Aangezien we toch nog even dienen te wachten alvorens we het vliegtuig uit kunnen, kletsen we vrolijk verder. We zeggen dat we blij zijn als we binnen drie uur na de landing onze huurauto hebben. We bedanken de dames en gaan richting de douane. Maar eerst nog even een plaspauze, want uit ervaring weten we dat de rij bij de douane in de VS lang kan zijn.

Ook dat verhaal blijkt hier weer niet op te gaan. Slechts twee mensen staan er voor ons in de rij bij de douane. Er zijn drie balies beschikbaar. Helaas mogen we de balie niet zelf uitkiezen. Zo luxe is het ook weer niet. Maar ik weet zeker dat men het ook hier ten stelligste ontkent dat er aan etnisch profileren wordt gedaan. Uiteraard geloven we meteen dat het puur toeval is, dat de rij waarin wij staan te wachten langer duurt, dan de andere twee rijen. Maar goed, ons hoor je niet klagen, want binnen een vloek en een zucht zijn we ook hier de door de douane.

Nu nog hopen dat we niet al te lang hoeven te wachten voordat de koffers op de band komen, en dat onze koffers er überhaupt bij zitten. Hier hebben we zelfs geen tijd om te zuchten en te vloeken, want voordat we er erg in hebben, staan we met de koffers in de hand gereed om op weg te gaan om de huurauto op te halen.

Zou het hier dan weer redelijk normaal gaan. Nee hoor, als we bij het verhuurbedrijf arriveren, zijn we meteen aan de beurt. Rijbewijs laten zien. Wat papieren invullen en de creditcard even gebruiken. Een goede vijf minuten later staan we een auto uit te zoeken. Zoals gewoonlijk kiezen we een compacte middenklasser uit. Net zoals vorig jaar een SUV. Geen vehikel van Amerikaanse makelij dit keer, maar een Toyota. Ook deze hebben we voor het uitkiezen. Zo veel staan er. We besluiten om degene met de minste mijlen op de teller te nemen. Het wordt een bordeauxrode Toyota RAV-4 van een maandje oud met iets meer dan 1300 kilometer op teller.

Het is tijd om boodschappen te gaan doen. Nog geen 75 minuten nadat we geland zijn, rijden we naar het zuiden van Houston. Wonder boven wonder is het niet druk op de weg,. Het is een behoorlijk stuk rijden, maar toch leggen we de 90 kilometer af in een kleine drie kwartier. Het blijft ieder jaar weer een vreemde gewaarwording om zulke afstanden binnen een en dezelfde stad te kunnen rijden. We parkeren de auto bij een winkelcentrum. Eerst kopen we een sim-kaart en daarna gaan we naar de Walmart voor wat drinken. Ook dit gaat allemaal voorspoedig. De sim-kaart duurt nog geen 10 minuten en het drinken is ook geen probleem. Na snel een hapje te hebben gegeten, gaan we naar het hotel.

Vooraf was ik bang dat vandaag alles fout zou lopen, maar het tegengestelde bleek waar. Enkel en alleen luxe-problemen kwamen we tegen op onze weg vandaag. Tja, en dan kan ik toch nog die droomtitel gebruiken. Zij het in aangepaste vorm.