Modderfiguur

Toen we Big Bend National Park in de route van dit jaar opnamen, hadden we geen idee wat we van dit park dienden te verwachten. Avonden hebben we gekeken. Het was allemaal wel aardig, maar niet echt iets waarbij we dachten wauw! Goed, dat we de oversteek naar Mexico wilden maken, was al snel duidelijk. Dat dat behoorlijk wat tijd zou gaan kosten ook. Het leek ons dan ook niet verstandig om een park met een oppervlakte vergelijkbaar met de provincie Overijssel in 1 dag proberen te bekijken. Zeker omdat we er geen wauw bij kregen, leek ons twee dagen ook wel het maximum. Ook al is dat voor zo’n oppervlakte niet al te veel. Aangezien het twee uur rijden naar het park is, rijden we weer op tijd bij het hotel weg. Het is nog donker als we met 130 kilometer over de weg naar het park rijden. Na een uur rijden zijn we bij de rand van het park. De maximum snelheid is dan nog maar 70 kilometer per uur.

Omdat we geen idee bij het park konden krijgen, besloten we om met behulp van de site alltrails enkele korte wandelingen uit te zoeken met een divers karakter. Een windows opstartscherm had Marieke al gewezen op Balanced Rock. Deze wandeling is niet al te lang. Zo komen er nog vier wandelingen op de dagplanning erbij. Ook passen we nog een scenic drive in de route in. Al met al een redelijk volle dag dus. Iets voor de klok van negen nemen we de afslag naar de parkeerplaats van Balanced Rock. Het blijkt een onverharde weg te zijn. Niet al te slecht. Althans in het begin niet. Al snel wordt de weg slechter en is het meer hult dan bult (voor de niet Brabantse lezers: zeer hobbelig). Gelukkig is de weg maar iets meer dan 10 kilometer lang. Af en toe heeft de auto het zwaar te verduren, maar goed, dan had hij maar geen auto moeten worden. Als we de auto geparkeerd hebben is het inmiddels al ruim 28 graden. Dat wordt weer puffen dus vandaag. Maar ondanks dat het zo warm is, is het wel meer dan de moeite waard. De wandeling leidt ons door een zeer mooie omgeving, en al snel beginnen we aan de steile klim omhoog naar Balanced Rock. Als we de nodige foto’s hebben gemaakt, gaan we weer terug richting de auto.

De volgende wandeling van vandaag is de Lower Burro Mesa Pouroff trail. Ook een korte wandeling en bovendien behoorlijk vlak. Deze wandeling leidt ons door een rivierbedding naar een steile rotswand aan het einde van de wandeling. Of hier het water hier bij hoog water middels een waterval naar beneden valt is ons niet duidelijk. Ook de informatieborden die er staan geven geen informatie over waarom de rivier plotseling ophoudt (of begint). Het is een aardige wandeling. Leuk als je toch in Big Bend bent, maar meer ook niet.

Het is al tijd om te gaan picknicken. De dichtstbijzijnde picknickplaats is voorbij de derde wandeling die we op het lijstje hebben staan. Aangezien we na wandeling vier toch het hele stuk weer terug moeten rijden, besluiten we om wandeling drie en vier om te draaien. Het wordt dus eerst de Santa Elena Canyon Trail. Bij de ingang van het park stond dat deze route afgesloten zou zijn. Voor de zekerheid zijn we deze ochtend even bij het bezoekerscentrum binnengewandeld om te vragen of er vergelijkbare alternatieven zijn. De ranger wist ons te vertellen dat de trail sinds vandaag weer open was. Meteen kregen we de vraag of we haar zouden willen vertellen, als we toevallig weer bij het bezoekerscentrum zouden komen, of de wandeling al te doen was. We wisten wel over welk punt ze het had. Maar om een lang verhaal kort te maken, we hadden dus geluk. Want ook deze wandeling stond hoog op het lijstje om vandaag te doen. Na de picknick gaan we op weg naar de parkeerplaats. We zien dat de hele weg is ondergelopen. Tja, wat nu. Marieke ziet iets boven het water uitkomen dat op de bovenkant van een pion lijkt. Waarschijnlijk is het dus niet al te diep. Onder het mom van, dan had hij maar geen auto moeten worden, geven we gas en rijden het water in.

Zonder problemen en met droge voeten halen we de overkant van het water. We parkeren de auto en al snel staan we bij het punt waar de ranger het over had. De oversteek door de beek. De oevers zagen er een beetje modderig uit. Ik begin te lopen en zak een klein beetje weg. Geen probleem, al is het een beetje glibberen en glijden bij elke stap. Voorzichtig lopen dus. Net als Marieke mij wil beginnen te volgen, zak ik tot over mijn enkels weg in de modder. Onmiddellijk worden mijn schoenen vastgezogen door de modder. Niet fijn…. Met moeite krijg ik mijn voeten, inclusief schoen uit de modder en maak een volgende stap. Het resultaat is hetzelfde. Omdraaien dus en teruglopen. Met veel moeite maak ik nog een stap. Maar dan gebeurt het. Mijn schoen wil niet meer mee. Balancerend op één been, wat op zich goed te doen is omdat de modder voor behoorlijk wat stabiliteit zorgt, trek ik mijn sok uit en laat mijn schoen achter. Mijn andere schoen wil wel mee, maar ik besluit om geen risico te nemen. Ook die schoen en sok gaat uit. Het lopen op blote voeten gaat een stuk beter. Als ik alles op het droge heb, ga ik terug. Er is immers nog een schoen van me daar. Als ik er ben, graaf ik de schoen uit. Als ik weer op het droge ben, heb ik twee schoenen die volledig onder de modder zitten. Ik neem ze mee naar de rivier de Rio Grande die een 30-tal meter verderop ligt, en ik ga mijn schoenen zuiver maken. Al met al kost het ons bijna een uur en zijn we erachter dat de wandeling vandaag nog niet te doen is.

Met doorweekte schoenen rijden we naar de parkeerplaats van de volgende wandeling. Ook niet al te lang, maar met een behoorlijk hoogteverschil. Deze wandeling leidt ons langs een ouder boerderij en enkele oude, vervallen huizen. Ook deze wandeling valt in het kader van leuk als je in Big Bend bent.

Terug in de auto, gaan de schoenen uit en achter op het afdekzeil in de kofferbak. Met een temperatuur van 39 graden kunnen ze mooi onder het glas drogen tijdens de rit van een uur naar de parkeerplaats van de volgende wandeling. We beginnen aan de wandeling van bijna drie kilometer en puffen behoorlijk. Het is warm. Heel warm. Schaduw is er nergens te bekennen. Toch genieten we ook hier weer van een volledig ander landschap.

Terug bij de auto beginnen we aan de rit terug richting het hotel. Maar eerst even stoppen bij Border Patrol. Of we geen Mexicaantjes ergens in de auto verstopt hebben. De beambte herkent ons van gisteren en we mogen meteen doorrijden. Terug in het hotel kunnen we terugkijken op een geslaagde dag. En het wauw!-gevoel. Dat heb ik toch wel gekregen toen ik ontdekte dat mijn schoenen na een uur op een afdekzeil te hebben gelegen, compleet droog waren.